“Interview? Waarvan ben je dan? Ik weet van niets.” Het antwoord ‘VPRO 3voor12, Dutch public broadcaster’, bevalt hem kennelijk helemaal niet, want de man met de grijze hoodie tot ver over zijn donkere wenkbrauwen stapt zonder verder iets te zeggen in de lift. Goed, daar staan we dan, in de hal van het Americain hotel. De drie van Migos zijn er, eerder zelfs dan afgesproken, maar een interview komt in hun schema niet voor. Wel een show, vanavond, en eerst de attractie die elke Amerikaanse rapper bezoekt.
Lowlands 2017: Met Migos in Amsterdam, “Ik was de eerste die in ze geloofde”
Raptrio uit Atlanta voor eerste grote show in Paradiso
Met één mixtape - misschien zelfs wel met één track - zetten de drie neven van Migos de Amerikaanse rapwereld op zijn kop. Versace Versace werd een begrip, en ineens wilde iedereen rappen als Migos. In 2015 was het trio in Amsterdam voor hun eerste grote show, in Paradiso. 3voor12 zoekt de rappers op voor een interview. Althans, dat was de bedoeling.
I got molly, I got white
Het heeft lang geduurd voor Migos eens een fatsoenlijke show kwam doen in Paradiso. Al in oktober 2013 verscheen hun debuutsingle Versace. Een bom. Meteen had iedereen het over ze, vooral toen Drake een remix voor zijn rekening nam. De ene na de andere grote rapper nam hem over: de Migos flow. Wat die flow zo bijzonder maakt: ritmisch rappen ze in triolen, in blokjes van acht noten (dat tel je dus ee-ne-ke, twee-je-ke, drie-je-ke, vier-e-ke) in plaats van tweeën of vieren per beat (ee-ne twee-je of een-ne-ma-le twee-je-ma-le). De hi-hat gaat mee in die triolen. Zij zijn zo'n beetje de eersten die dat zó consequent doen. Nou ja, het is misschien een wat technisch verhaal, maar zet een van hun tracks op en je hoort het. Je hoort het niet alleen in Versace, maar ook in die andere hit Hannah Montana, of in nieuwe single One Time.
Het heeft lang geduurd voor Migos eens een fatsoenlijke show kwam doen in Paradiso. Al in oktober 2013 verscheen hun debuutsingle Versace. Een bom. Meteen had iedereen het over ze, vooral toen Drake een remix voor zijn rekening nam. De ene na de andere grote rapper nam hem over: de Migos flow. Wat die flow zo bijzonder maakt: ritmisch rappen ze in triolen, in blokjes van acht noten (dat tel je dus ee-ne-ke, twee-je-ke, drie-je-ke, vier-e-ke) in plaats van tweeën of vieren per beat (ee-ne twee-je of een-ne-ma-le twee-je-ma-le). De hi-hat gaat mee in die triolen. Zij zijn zo'n beetje de eersten die dat zó consequent doen. Nou ja, het is misschien een wat technisch verhaal, maar zet een van hun tracks op en je hoort het. Je hoort het niet alleen in Versace, maar ook in die andere hit Hannah Montana, of in nieuwe single One Time.
De lift gaat open, en de grootste gast uit het gezelschap stapt naar buiten. Net als de anderen draagt hij een zwart shirt met gouden letters: YRN. Young Rich Niggas, de titel van hun doorbraak mixtape, en ook meteen van het album dat half juni uitkomt. In tegenstelling tot die stuurse manager blijkt dit een heel aardige vent te zijn. Hij stelt zich voor als ‘the general’. “Ik ben er altijd bij”, zegt hij. “Migos gaat nergens naartoe zonder mij.” Nou ja, behalve nu dan, want twee van de drie rappers zijn al de deur uit, op weg naar The Bulldog. Maar volgens The General hoef ik me geen zorgen te maken. “We gaan ervoor zorgen dat jij krijgt wat je nodig hebt. Het beste kun je met ze mee gaan als ze blij worden.” Ok, wachten op Takeoff dus, de enige rapper die nog niet naar de coffeeshop vertrokken is.
Goed, het is misschien cliché, die drugs, maar als het in een scene aan de orde is, dan is het die van Atlanta, samen met New York en Los Angeles de hoofdstad van de hiphop. Kijk er die geweldige documentaireserie van Noisey maar op na. Een journalist die wel een beetje mij lijkt - tenger, blank, bebrild - gaat aflevering na aflevering alle kopstukken af, van Gucci Mane en 2 Chainz tot ILoveMakonnen en Young Thug. Daarbij legt hij en passant ook nog uit welke maatschappelijke problemen er achter de Atlanta scene schuilen: de stad is door zijn zuidelijke ligging aan de snelweg de ideale poort voor het verdelen van Mexicaanse drugs naar Amerika, en bepaalde (voornamelijk) zwarte wijken zijn volledig in de ban van drugsbendes. Voor veel jongeren zit er niet veel meer op dan meedoen en dromen van bergen geld en gewillige vrouwen. De muziek uit de stad is er onlosmakelijk mee verbonden. Trap noemen ze het, letterlijk ‘valstrik’, vernoemd naar de situatie waarin veel hoofdpersonen uit de scene vastzitten. Neem Hannah Montana van Migos. Zou het echt over de Disney-prinses gaan, ooit vertolkt door Miley Cyrus? Nee dus. Beeldspraak. Hannah Montana, witter wordt het niet, en dus staat ze voor coke. En Miley wordt al snel molly, xtc. Waar Kendrick Lamar met zijn recente meesterwerk in vogelperspectief op de problematiek reflecteert, zit Migos er net als bijna iedereen in de Atlanta scene middenin.
Young Rich Niggas
Er is beweging. Het zijn rapper Takeoff en manager Jarell. Ze lopen naar buiten, en Jarell belt de runner van Paradiso. Die moet Takeoff naar de andere kant van het centrum brengen. De Bulldog vindt hij niks, hij wil naar The Greenhouse. Waarom? Omdat alle rappers daar komen. Een paar minuten later is het busje er, na wat gesjor aan de rechterdeur (“Waarom de fuck werkt dit niet?”) stapt Jarell door de linkerdeur in en gaat met zijn armen over elkaar zitten wachten. “Stap in”, wenkt hij. Hij vertelt dat hij de jongens al hun hele leven kent. “We komen uit dezelfde buurt. Ik was de eerste die in ze geloofde.” Ook Takeoff stapt in, en dan komt een hele groep crew-leden aanlopen. Een van hen Offset, het enige Migos-lid met kort haar. Hij was die jongen die een paar maanden in de cel moest doorbrengen toen Versace doorbrak. Groot is ie niet, en dus wurmt hij zich naar de achterste bank van het busje, terwijl hij een American style cheeseburger wegwerkt. Eén man ontbreekt dan nog: Quavo, algemeen beschouwd als de beste rapper van het stel.
Er is beweging. Het zijn rapper Takeoff en manager Jarell. Ze lopen naar buiten, en Jarell belt de runner van Paradiso. Die moet Takeoff naar de andere kant van het centrum brengen. De Bulldog vindt hij niks, hij wil naar The Greenhouse. Waarom? Omdat alle rappers daar komen. Een paar minuten later is het busje er, na wat gesjor aan de rechterdeur (“Waarom de fuck werkt dit niet?”) stapt Jarell door de linkerdeur in en gaat met zijn armen over elkaar zitten wachten. “Stap in”, wenkt hij. Hij vertelt dat hij de jongens al hun hele leven kent. “We komen uit dezelfde buurt. Ik was de eerste die in ze geloofde.” Ook Takeoff stapt in, en dan komt een hele groep crew-leden aanlopen. Een van hen Offset, het enige Migos-lid met kort haar. Hij was die jongen die een paar maanden in de cel moest doorbrengen toen Versace doorbrak. Groot is ie niet, en dus wurmt hij zich naar de achterste bank van het busje, terwijl hij een American style cheeseburger wegwerkt. Eén man ontbreekt dan nog: Quavo, algemeen beschouwd als de beste rapper van het stel.
Na een minuut of tien komt er toch beweging in de bus. The General zit voorin naast de bestuurder, terwijl de manager kortaf orders geeft. “English!”, kaffert hij als ik in mijn eigen taal aan de Paradiso-chauffeur vraag waar die coffeeshop ergens zit. Takeoff zit naast me naar het verbrijzelde scherm van zijn telefoon te turen, zonder er echt iets mee te doen. Af en toe schraapt hij zijn opvallend lange nagels (als in: meisjeslengte) over de grootste scheur. Op zijn rechterslaap heeft hij een klein hart getatoeëerd. Zijn mond hangt een klein beetje open, om zijn nek drie blinkende plakken goud, en over zijn dreads heeft ook hij een zwarte muts met gouden letters: YRN. Young Rich Niggas. Een poging tot een luchtig praatje strandt al direct. Niet over Amsterdam, niet over de show in Londen gisteren. Die vriendelijke bodyguard, the general, vertelde net nog dat het nogal een happening was, gisteren. Migos speelde in Koko, een zaal van ongeveer hetzelfde formaat als Paradiso. Het was ram uitverkocht, en na afloop kreeg Migos daar hoog bezoek: Mos Def en A$AP Rocky. Het verklaart de gemoedstoestand van het gezelschap op deze middag misschien, maar Takeoff heeft in elk geval geen behoefte de momenten van gisteren voor me tot leven te wekken.
Volkomen van de wereld
Al had ik in eerste instantie van Takeoff sowieso het minst verwacht. Bij hun show op SXSW viel me op dat hij ongelofelijk stoned was, echt volkomen van de wereld. Terwijl de andere twee de show droegen, stond hij er als een soort zombie bij, af en toe een half woord uit een zin meerappend. Dat kan natuurlijk, omdat het in Migos’ genre heel gebruikelijk is om over je eigen vocalen heen te spitten, in plaats van een instrumental te gebruiken. Dat is misschien gek voor de purist, maar het heeft in de praktijk ook wel weer wat. Maar Takeoff, die maakte het wel heel bont. Misschien is zijn bijnaam een aanwijzing. Misschien moet hij eerst iets roken voor zijn dag een vlucht kan nemen.
Al had ik in eerste instantie van Takeoff sowieso het minst verwacht. Bij hun show op SXSW viel me op dat hij ongelofelijk stoned was, echt volkomen van de wereld. Terwijl de andere twee de show droegen, stond hij er als een soort zombie bij, af en toe een half woord uit een zin meerappend. Dat kan natuurlijk, omdat het in Migos’ genre heel gebruikelijk is om over je eigen vocalen heen te spitten, in plaats van een instrumental te gebruiken. Dat is misschien gek voor de purist, maar het heeft in de praktijk ook wel weer wat. Maar Takeoff, die maakte het wel heel bont. Misschien is zijn bijnaam een aanwijzing. Misschien moet hij eerst iets roken voor zijn dag een vlucht kan nemen.
We rijden inmiddels over de Dam, en even veert Offset achter me op. Er is herkenning. Dat mag ook wel, want Migos was hier eerder. In december deed het trio Amsterdam en Parijs aan voor twee vage showtjes in discotheken, en ter plekke werd de video geschoten voor Cross The Country. Het grappige van die video is dat op de Parijs-beelden vooral de Eiffeltoren en de Arc de Triomf te zien zijn, terwijl in Amsterdam schijnbaar een minder voor de hand liggend monument het meest in de smaak viel bij de rappers: de Bijenkorf. Ook weer niet zo gek, want rond kerst baadde de gevel van het warenhuis in glimlampjes, en in de video lijkt dat dan weer net een gouden fontein.
White strawberry skunk
De wagen rijdt moeizaam door richting station. “Moet je die nigger daar zien”, zegt Offset, “Die zit met zijn benen gekruist op de fiets.” Heel even ontstaat een twinkeling in de ogen van Takeoff als ik hem vertel dat daar achter The Grasshopper het red light district ligt, om me vervolgens verbijsterd aan te kijken als ik opbiecht daar nog nooit een ‘ho’ geneukt te hebben. Offset is inmiddels weer gaan liggen, zijn telefoon in de oplader. Als de bus linksaf draait ter hoogte van de Haarlemmerstraat, doet de chauffeur een poging het gezelschap eruit te zetten. “Ik mag hier niet in, het is een eenrichtingsweg.” “Je kunt hier nog drie straten verder”, leest Takeoff tussen de scheuren op zijn scherm door. Een zucht van de chauffeur, maar die schijnbare angst om te lopen is nu ook weer niet zo vreemd. Vorige week nog belandde Migos in de buurt van Miami midden op de snelweg in een schietincident, naar het schijnt vanwege een akkefietje met een promotor. De bus werd doorzeefd met kogels, alleen een bodyguard raakte gewond. In de Noisey aflevering over Migos zien we ze ook al zo op hun hoede in hun eigen huis: behangen met automatische wapens, en niet voor de sier.
De wagen rijdt moeizaam door richting station. “Moet je die nigger daar zien”, zegt Offset, “Die zit met zijn benen gekruist op de fiets.” Heel even ontstaat een twinkeling in de ogen van Takeoff als ik hem vertel dat daar achter The Grasshopper het red light district ligt, om me vervolgens verbijsterd aan te kijken als ik opbiecht daar nog nooit een ‘ho’ geneukt te hebben. Offset is inmiddels weer gaan liggen, zijn telefoon in de oplader. Als de bus linksaf draait ter hoogte van de Haarlemmerstraat, doet de chauffeur een poging het gezelschap eruit te zetten. “Ik mag hier niet in, het is een eenrichtingsweg.” “Je kunt hier nog drie straten verder”, leest Takeoff tussen de scheuren op zijn scherm door. Een zucht van de chauffeur, maar die schijnbare angst om te lopen is nu ook weer niet zo vreemd. Vorige week nog belandde Migos in de buurt van Miami midden op de snelweg in een schietincident, naar het schijnt vanwege een akkefietje met een promotor. De bus werd doorzeefd met kogels, alleen een bodyguard raakte gewond. In de Noisey aflevering over Migos zien we ze ook al zo op hun hoede in hun eigen huis: behangen met automatische wapens, en niet voor de sier.
Zodra de rappers de kleine coffeeshop aan de Haarlemmerstraat in stappen, breken ze open. Dit is de plek, verraden foto’s van Eminem, Busta Rhymes en Method Man aan de muur. Dit is het walhalla. Migos wordt met alle egards ontvangen. Alle doosjes achter de kassa gaan open. De jongens mogen voelen, ruiken, proeven. Ze hangen gretig over de balie, aan de lippen van de medewerker die toelichting geeft over white strawberry skunk, pure kush en caboose. “Kun je me vijf euro lenen?”, vraagt The General. “Ik wil een triple chocolate cake bestellen, maar ik heb alleen dollars. Je krijgt het zo van me terug in het hotel.” Een minuut of twintig later wordt de overtreffende trap ingezet: de eigenaar van de zaak is inderhaast opgetrommeld, en hij rolt de erebehandeling uit. Vijf minuten later hangen Offset, Takeoff en hun manager kuchend aan een ballon. Voor mij begint inmiddels de tijd te dringen - er is meer te doen - dus ik waag het erop: “Kunnen we het interview hier doen?” “Hier?”, antwoord Takeoff met net zo blik van verbijstering als tijdens de busrit. “Hier? Maar Quavo is in het hotel. Jij wil toch een interview met Migos?”
XXXL joint
Ehm, ja. Ik wil een interview met Migos. Ik zou genoegen nemen met tweederde Migos, maar dat is kennelijk weer een van de regels. Dan wordt het gezelschap - na een fotosessie voor Facebook - naar het achterkamertje van The Greenhouse geleid, en besluit ik dat het genoeg geweest is. “Maar heb je wel wat je nodig hebt?”, vraagt The General. Nou, nee dus. “Weet je wat”, zegt manager Jarell ineens heel behulpzaam. “Kom morgen naar het hotel. We vertrekken pas om 18:00 uur. Twaalf uur in de lobby. Je hebt mijn nummer?”
Ehm, ja. Ik wil een interview met Migos. Ik zou genoegen nemen met tweederde Migos, maar dat is kennelijk weer een van de regels. Dan wordt het gezelschap - na een fotosessie voor Facebook - naar het achterkamertje van The Greenhouse geleid, en besluit ik dat het genoeg geweest is. “Maar heb je wel wat je nodig hebt?”, vraagt The General. Nou, nee dus. “Weet je wat”, zegt manager Jarell ineens heel behulpzaam. “Kom morgen naar het hotel. We vertrekken pas om 18:00 uur. Twaalf uur in de lobby. Je hebt mijn nummer?”
Half tien. Een uur nadat de show van Migos oorspronkelijk zou beginnen in Paradiso komt DJ Durel het podium op. Na wat gunshots uit de laptop te soundchecken warmt de DJ (die ook Migos’ laatste mixtape Rich Nigga Timeline mixte en aan elkaar praatte) de zaal op, waarbij blijkt dat een flink deel van het publiek de tracks woord voor woord mee kan rappen. Het balkon mag dan gesloten zijn, beneden staat het redelijk vol, wat op zo’n 700 man publiek duidt. Na een kwartiertje komen de drie Migos met vier man achtergrondversterking het podium op om gelijk te openen met de nieuwe single One Time.
Quavo brengt zijn A-game, Offset vult het goed aan en Takeoff lijkt zo snel mogelijk zijn naam waar te willen maken met in zijn ene hand een haast ongebruikte microfoon en in zijn andere een XXXL joint van zo’n dertig centimeter. Als hij die na 10 minuten al volledig heeft weggewerkt, is duidelijk dat we van hem opnieuw weinig meer hoeven te verwachten vanavond. De eigenaar van coffeeshop Greenhouse staat tevreden te kijken vanaf de zijlijn en ook in het publiek leven de groene sigaretjes volop.
Ik ben er over een uur
Het zijn de tracks van Migos’ doorbraakmixtape Young Rich Niggas die op het meeste respons in het publiek kunnen rekenen, met uiteraard als uitschieters de hits Hannah Montana en Versace. Maar ook een paar nieuwere tracks (zoals Fight Night) gaat er goed in. Toch blijft er een onvoldaan gevoel over na de 35 minuten durende show. Niet eens dat de show langer had moeten duren, maar des te meer het gevoel dat er meer in de tijd die we met ze kregen had gezeten. Alleen Quavo en DJ Durel leken er volledig voor te gaan. Nu oogde het toch voornamelijk rommelig en minder hyped up dan we van cultfiguren als Migos zouden verwachten.
Het zijn de tracks van Migos’ doorbraakmixtape Young Rich Niggas die op het meeste respons in het publiek kunnen rekenen, met uiteraard als uitschieters de hits Hannah Montana en Versace. Maar ook een paar nieuwere tracks (zoals Fight Night) gaat er goed in. Toch blijft er een onvoldaan gevoel over na de 35 minuten durende show. Niet eens dat de show langer had moeten duren, maar des te meer het gevoel dat er meer in de tijd die we met ze kregen had gezeten. Alleen Quavo en DJ Durel leken er volledig voor te gaan. Nu oogde het toch voornamelijk rommelig en minder hyped up dan we van cultfiguren als Migos zouden verwachten.
Een uur voor de afspraak de volgende morgen stuur ik nog een berichtje naar de manager: “Ik ben er over een uur. Misschien kunnen we vragen of we de bar naast de receptie kunnen gebruiken, die is meestal dicht op dit uur van de dag.” Hij beschikt niet over een lang geheugen, zo blijkt een kwartier voor aanvang. “They boys jus left I don’t want you to come & they not here.” Ok. Nou ja, ik sta hier nu al, dus ach, met een kwartier ben ik blij hoor. Waarom heeft ie zich bedacht? “Because I kno they jus left. & takeoff is sleep.” Ok. Ehm. Een veer in de reet dan maar? Ik ben immers speciaal nog een keer gekomen nadat ze me gisteren anderhalf uur lieten wachten. Waarom? Omdat ik hun muziek belangrijk vind. “I want to do it but they are not there they went walkin some where & takeoff is sleep dik what you want me to do. I don’t want to keep you waitin 4 nothin.” Ik moet ineens denken aan die jongen van Noisey die voor zijn serie de hele Atlanta scene afwerkte. Voor hoeveel dichte deuren zal hij wel niet gestaan hebben?
Lowlands is uitverkocht, maar wij hebben nog kaarten voor je. Winnen? Geef antwoord op deze prijsvraag:
Welk opvallend Nederlands gebouw zit in de video van Migos waarvoor ze ook in Frankrijk filmden?
Mail je antwoord uiterlijk voor 7 augustus, 20:00 uur naar 3voor12-prijsvraag@vpro.nl ovv 'lowlands winactie' en de titel van het stuk. Vanavond in 3voor12 Radio op 3FM wordt de dagwinnaar bekend gemaakt. Vergeet niet je adres en telefoonnummer in de mail te zetten.