De besten hebben aan hun voornaam genoeg. De pas 18-jarige alleskunner Raury Tullis is er zo eentje. Overal duikt zijn naam op in lijstjes van artiesten die je moet gaan checken. En terecht. Niemand schakelt zo moeiteloos over van singer-songwriter met akoestische gitaar naar funkrock naar rap en dan weer naar soul. Eentje die je zelfs meerdere keren wilt kijken: 's middags in de loods van het Hypehotel, 's avonds in op een hiphop-avond in de grote Austin Music Hall.

 

Op het Hypehotel loopt het ombouwen een kwartier uit. Het is dan ook nogal een ambitieuze opzet van Raury met een begeleidingsband van zes man. Maar dan begint het: "We Are Together, we are the truth” roept de hele band. Voor een pop/rock-publiek heeft Raury het relatief gemakkelijk. Een referentie naar NERD, een akoestische ballad en dan eroverheen knallen met een Eminem-achtige stream of conciousness-rap. Zo wikkelt hij je wel om zijn vinger.  

 

Maar 's avonds als onderdeel van een hip-hop revue heeft Raury een zwaardere wedstrijd. Boegeroep zelfs na zijn cross-over rocktracks. Hij slaat de balads over, trekt zijn shirt uit en roept de zaal tot orde.  De rap slaat gelukkig beter aan. Alles moet uit de kast getrokken worden. Onder luid gegil van de voorste rijen die dit niet bij een hip-hop show verwachten stagedived hij zelfs in het publiek. En een paar bandleden achter hem aan. Grappig die verwarring alom, maar uiteindelijk wint hij ook deze zaal op punten.

 

Volmaakt is het allemaal nog niet. Zijn begeleidingsband is weliswaar enthousiast, maar niet strak genoeg. Ook qua liedjes heeft Raury zijn hit nog niet geschreven. God’s Whisper is heavy en confronterend live, Cigarette Song een mooie ballad, maar wat flauwtjes live. Maar wat Raury wel heeft is het nu-gevoel en zelfs een portie activisme. Je blijft naar hem kijken, al draait hij zich om. Charisma en muzikaal talent in overvloed. Nu nog even al die creativiteit kanaliseren. (Menno Visser)

 

Het binnenzaaltje van Stubbs BBQ Restaurant staat vol met joelende Australiërs, strak tegen het podium aangeplakt om hun nationale trots Meg Mac aan te moedigen. En dan weet je eigenlijk wel dat je een goed concert gaat zien, want waarom zouden die Aussies in den vreemde anders de moeite nemen op te komen dagen? Meg Mac is de winnares van de jaarlijkse talentencontest Unearthed van radiostation Triple J. Ze lijkt op het eerste gezicht een kleine opdonder, maar als ze haar eerste liedje inzet is iedereen gelijk bij de les en blijft dat tot het einde van de set. 

 

Ze heeft nog niet veel materiaal om te spelen, de enige EP die ze tot nu toe uitbracht heeft met Roll Up Your Sleeves en Known Better twee hits op zak. Voor de lengte van de set wordt een cover van Grandma’s Hands van Bill Withers en ineens valt het kwartje. Meg Mac maakt deel uit van een generatie nieuwe muzikanten die met Adele als voorbeeld de gospel terugbrengt in de pop. Degelijke liedjes met veel oog voor de muziektraditie, maar toch heel fris. 

 

Dat Meg Mac dit live ook weet over te brengen, is te danken aan haar enorme vakmanschap en talent, want de band achter haar bestaat uit ingehuurde Amerikaanse sessiemuzikanten die ze pas diezelfde week bij aankomst in Amerika heeft ontmoet. Op het allergrootste showcase festival ter wereld staan met een niet ingespeelde band en toch een prima indruk maken: Meg Mac is er eentje om naar uit te kijken voor als ze Europa aan gaat doen. (Roosmarijn Reijmer)

 

 

De timing had beter gekund: een dag voor ook Viet Cong zou beginnen aan hun SXSW brak de drummer zijn hand. Lullig ongelukje met de tourbus, naar het schijnt. En dat terwijl ze deze week al zo'n gedoe hadden met hun naam: een show werd gecanceld omdat iemand bezwaar maakte tegen de bandnaam, en Viet Cong zag zich genoodzaakt in een persverklaring te stellen dat het naïef was om te denken dat een verwijzing naar een rebellenclub niet gevoelig zou liggen. Enfin, enigszins gehavend verschijnt Viet Cong aan de start, maar ook met één hand komen ze een eind.

 

Nu zijn de jongens van Viet Cong wel wat gewend qua ophef, want twee leden zaten in de explosieve band Women. Ook hun muziek staat bol van de spanning, en dat komt op het podium veel beter tot uitdrukking dan op hun plaat. Denk aan bijvoorbeeld Metz (een band die hier ook uitgebreid aanwezig is), maar dan iets gedoseerder en minder genadeloos. De drums (ja, die klinken uitstekend!) zijn flink overstuurd, net als de dissonante gitaarpartijen, en de songs gaan bekende aanknopingspunten als coupletten en refreinen uit de weg. En toch zit er als je goed luistert precies genoeg in om houvast te bieden. Spannende band, die bij uitstek thuis is op het podium. (Atze de Vrieze)

Kate Tempest bedankt haar publiek uitvoering. Niet zozeer voor het feit dat ze op zijn komen dagen, maar voor de hiphop, voor de cultuur, voor de inspiratie. De dag ervoor was ze voor de eerste keer bij een hiphopshow in het land dat het ook voortgebracht heeft, en volgens haar viel alles daar op zijn plek. Niet zo gek, gezien de enorme beleving die de rapwereld hier met zich meebrengt. Tempest is natuurlijk maar een buitenstaander, en dat weet ze.

 

Kate Tempest - een van BBC’s Sound Of 2015 artiesten - komt uit Zuid-Londen, is wars van glamour en fel van tong. Met grote snelheid vuurt ze lyrics op je af, bijgestaan door onder andere een drummer en een backing vocalist. Onder haar invloeden noemt ze Virginia Woolf, William Blake en de Wu-Tang Clan, een opvallende combinatie, maar het klopt wel. Live kijk je toch vooral naar een poëet dan naar een rapper. Het optreden wordt afgewisseld met een stuk spoken word. Tempest mag dan haar inspiratie uit de hiphop van Amerika hebben gehaald, ze geeft er haar eigen typisch Engelse draai aan. Te zien op Motel Mozaique en Best Kept Secret. (Tijs van Liemt)

Is het nu een aanbeveling om bij aanvang van deze recensie de band Veronica Falls te memoreren? Aardig bandje was dat. Ze speelden op behoorlijk wat Nederlandse festivals, met showcases op London Calling en Eurosonic tot een gig als allerkleinste naam op Lowlands 2012. Daar waren wij als 3voor12 niet echt van onder de indruk. Op zijn best aangenaam, vonden we, charmante rammelpop. Nu is er Ultimate Painting, een band met Veronica Falls frontman James Hoare en Jack Cooper van Mazes. De twee ontmoetten elkaar op een gezamenlijke tour, en besloten iets te gaan maken dat de som der delen overstijgt. Een opvallend sterke set 80’s indiepop, die het vooral moet hebben van de mooie melodieën. 

 

Het is veelzeggend dat bij hun showcase vrijwel niemand wegloopt, en dat terwijl de band toch bepaald niet overloopt van opwinding op het podium. De songs van het titelloze debuut worden echt goed maar wel wat lethargisch gespeeld, en toch blijf je luisteren. Het zijn ook vooral de instrumentale stukken die indruk maken. De twee kernleden nemen elk wat vocalen voor hun rekening, maar veel interessanter wordt het als ze een song uitbouwen met bescheiden maar sprankelende dubbele solo’s. Echte aanrader voor liefhebbers van Real Estate en Reigning Sound. (Atze de Vrieze)

 

In de bio die Charlotte OC aanleverde bij SXSW om zichzelf voor te stellen, ruimt ze opvallend veel ruimte in voor de Berghain, die beroemde club in Berlijn. Daar ontdekte Charlotte - van huis uit singer-songwriter - de donkere kant, daar kreeg ze het gevoel dat ze toegang kreeg tot een groot geheim. Het was voor haar een eureka-moment, stelt ze. Ineens wist ze wat ze wilde maken. Interessant gegeven, maar wat horen we daar nu van terug in haar muziek? Vanavond staat hier even verderop Marcel Dettmann, resident van de Berghain meedogenloze fabriekstechno te draaien, en daar heeft wat Charlotte hier staat te doen toch weinig mee van doen. 

 

Nee, Charlotte OC maakt grootse pop met een elektronisch randje, waarbij opvalt dat ze in haar eentje probeert te klinken als een compleet gospelkoor. Wat dat betreft doet ze eerder aan als een stripped-down versie van Florence And The Machine (haar band bestaat uit slechts twee man). Eerder deze week zagen we in deze categorie ook al Ryn Weaver. Die viel nogal hard door de mand - oncharmante band, ronduit slechte zang - maar deze Charlotte OC doet het een stuk beter. Ze heeft nog wat moeite met doseren - dat vertrokken gezicht en die stemverheffing mag iets minder - maar er staat echt iemand op het podium. Het zal vermoedelijk nog wel even duren voor we echt groots van haar gaan horen, maar we noteren haar naam toch maar even. En die Berghain? Daar kun je heel lekker dansen. (Atze de Vrieze)