SXSW highlights 5: o.a. Hannah Diamond, Migos en Years & Years

Hannah Diamond is de ultieme cult popzangeres

Atze de Vrieze, Willem van Zeeland en Menno Visser ,

Ha, ineens valt het kwartje van de PC Music hipsters toch. Hannah Diamond pakt iedereen in met een curieus optreden, dat het midden houdt tussen een aerobicsles en een eenmans Spicegirls show. Verder o.a. een chaotisch optreden van Migos en hitband Years And Years.

Hannah Diamond is de ultieme cult popster
Empire Garage
Zoals eerder al bleek tijdens onze verslaggeving de afgelopen dagen: de mensen van PC Music zijn overal. Dj's/producers Sophie en AG Cook zijn door elk toonaangevende blad uitgenodigd op hun day party, en zo nu en dan duiken ook de dames op: QT en Hannah Diamond. QT begon deze dag met een licht verwarrende bliksem-dj-set, Hannah Diamond sluit hem met een vlammende live performance, die het midden houdt tussen een aerobicsles en een eenmansoptreden van de Spice Girls.
 
Oh wat gaat ze lekker, die Hannah. In de hoek van het podium zit baas AG Cook goedkeurend mee te kijken hoe Hannah haar knisperige popsongs met atletische gebaren staat te performen. Ze heeft zo'n opplakmicrofoontje op haar wang, maar het lijkt erop dat de meeste van die hoog-gepitchte vocalen al van tevoren zijn vast gelegd. Dat geeft helemaal niet. Sterker nog: het verhoogt het cultgehalte van deze act, waarbij je steeds maar niet weet of je het nu 100% serieus moet nemen. Dit is Miley en Katy, dit is gare 90s eurodance, het doet vooral ook denken corny J-pop zoals we die eerder deze week zagen bij Perfume.
 
Maar echt, die liedjes van haar zijn top. Allemaal hits in een roze met blauw parallel universum. Zeker de springerige afsluiter van de set, single Every Night, dat luidkeels meegezongen wordt door de hysterisch enthousiaste jonge mensen vooraan. Van alle PC Music optredens die we de afgelopen dagen zagen, was dit veruit het meest geslaagde. Waar andere leden van de club nog wel eens te veel hun best doen die mooie pop van ze genadeloos te deconstrueren, mogen we nu ineens ondubbelzinnig genieten. Hannah Diamond, bedankt dat je bestaat. (Atze de Vrieze)
Rommelig Migos gaat voor overweldiging
The Gatsby
Een half uur duurt de show van Migos. Al die tijd staan er twintig rappers op het podium, en minstens twintig minuten ben je bezig uit te zoeken wie nu precies Migos zijn. Die twee jongens in die witte shirts en identieke rode broeken met gouden gespen in elk geval niet, toch? Maar die razende die daarna opkomt? Goede rapper, heel charismatisch, en hij rapt met die typische Migos flow, heel snel en aanvallend, alsof ze je met een regen aan korte stoten knock-out proberen te slaan. Met die flow (en met name met hits Versace en Hannah Montana) zette Migos in korte tijd de Atlanta rap naar zijn hand, en eigenlijk daarmee de hele Amerikaanse hiphop. Echt iedereen leverde sinds hun entree op de markt een verse af in Migos-stijl, tot Kanye West aan toe.
 
Nee, hij is toch maar een soldaat, die gast met die bril. Hij verdwijnt weer naar achteren. Er staan inmiddels twee dikke jongens voraan (die zijn het zeker niet) en twee hele dunne in heel duur uitziende kleurrijke design pakken (mwa, zou kunnen). En een heleboel die niks doen. De elektronische trapbeats knallen over het achtertuintje van het Pandora-huis. Op straat staan enorm veel mensen mee te gluren, ze kunnen het in principe best volgen. Migos is enorm populair bij vooral het zwarte publiek hier in het zuiden. Ze zijn de nieuwe leiders van de trap, de agressief klinkende rap die stamt van de straat.
 
En dan wordt eindelijk duidelijk wie nu echt Migos is. Drie gasten in zwarte shirts met gouden opdruk komen nadrukkelijk in het licht te staan. Een van hen staat een beetje dromerig aan zijn diamanten horloge te frunniken, ogenschijnlijk helemaal van de wereld. De andere twee trekken de kar met heel veel energie. Verwacht van deze jongens geen inzichten over het leven, wel meebrul werk als 'I'ma beat the pussy up like fight night'. Nu dan aftoppen met de grootste hits, zou je zeggen, maar dat gebeurt dan weer niet. Ineens zijn de mannen weg, hun publiek toch wat vertwijfeld achterlatend.
 
Je kunt niet zeggen dat het saai was met Migos. Er gebeurde echt wat, er ging een goed soort dreiging uit van dit gezelschap, een enorme explosie diende zich aan. En toch: die kwam uiteindelijk niet. (Atze de Vrieze)
Years & Years ook op halve kracht een hitmachine 
Cedar Door
De Britse elektropop band Years & Years staat er op alles ook echt live te spelen. Dat heeft ook zijn keerzijde. Vanavond op hun eerste showcase in de tent bij de Cedar Door zijn er de nodige technische problemen. Vooral veel roadies op het podium dus, met steeds roder wordende hoofden. Een half uur later dan gepland kunnen ze toch nog starten.
 
Je realiseert je dat het waarschijnlijk de laatste keer is dat je als publiek op een paar meter afstand kunt staan van Years & Years-zanger Olly Alexander. Hij ziet er studentikoos uit en met zijn tennisbroek eerder een ballenraper op Wimbledon dan een bekende zanger. Maar zingen doet hij uit zijn tenen en de band gaat als een speer in Engeland en de rest van Europa. Een gouden formule voortbordurend op de poppy deephouse van Disclosure, die al de internationale hit King opleverde. Ook in het livecircuit gaat het boven verwachting: hun komende Paradiso show verkocht snel uit, terwijl hij oorspronkelijk voor een kleinere zaal gepland stond.
 
Halverwege de set is er even overleg. Niet erg professioneel, en dan merk je dat de band er relatief nog maar weinig meters op heeft zitten. Na een ballad wordt er na dit stukje band democratie een tweede ballad, Memo, ingezet. De manager zal dit nog wel even nabespreken, want dit stond niet op de setlist. Maar ook op deze reservetrack steekt Olly Alexander Sam Smith naar de kroon. Vijf andere nummers in plaats van de geplande zeven, maar als de eerste tonen van King klinken, host de meute. Wat maakt het uit, ook op een mindere dag vaart Years & Years op hitkracht. (Menno Visser)

King Tuff: Hangsnorren Deluxe

 King Tuff is zo'n typische Burger Records act. Dat zijn ze nog steeds ondanks hun verhuizing naar Sub Pop. Als een stoomwals gaan ze over hun publiek heen, hier in Cedar Street Courtyard. Op het eerste gezicht lijkt er niets nieuws onder de zon: Zulke bands komen al jaren in clubs als Vera en Doornroosje en ze zullen er nog jaren komen. Maar deze jongens doen wel een paar dingen heel erg goed: liedjes maken bijvoorbeeld en garagerock knap vermengen met glam- en spacerock. Catchy songs afwisselen met psychedelische intermezzo's. Net als Together Pangea is dit zo'n band die de werelden van Le Guess Who en de Zwarte Cross met elkaar weet te vermengen. En dan heb ik het nog niet gehad over de schoonheid van hun hangsnorren. Buitengewoon fraai. Als uitsmijter krijgen we ook nog een nummertje gitaar spelen met de tanden, het kan niet op. (Willem van Zeeland)

HOLYCHILD heeft de muzikale frisheid van limoenen
Velveeta Room
Of we nog wat leuks ontdekken op SXSW? Jazaker! Quizvraagje: Wat heeft de uitstraling van Asteroids Galaxy Tour, de muzikale inventiviteit van The Go! Team en de trommelvrolijkheid van Givers samen? Antwoord: HOLYCHILD, een band uit L.A., bekend van het bloghitje Happy With Me. Eind mei komt hun debuutalbum The Shape Of Brat Pop To Come uit. Zelf noemen ze het dus 'bratpop’, verwende meisjes pop...
 
Je moet er wel voor naar zowat de kleinste venue op heel het festival, niet meer dan een huiskamer zo groot. En het is me daar een feestje. Voor de gelegenheid is HOLYCHILD uitgebreid met trommelaars en carnavaleske achergrondzangers. Weet je...waarom zou je muziek gaan maken in de eerste plaats? Voor de LOL, en dat was zelden zo voelbaar als bij dit optreden.
 
Zangeres Liz Nistico pakt de hele zaal in, omhelst ook halverwege iedereen, omdat ze zo blij is dat het hele zaaltje het zo naar hun zin heeft. En wat een sterke, slimme nummers ook. Uitgeklede reggae, funk en synthpop in de blender. Maar allemaal met een prima melodielijn, de nieuwe single Running Behind is ook van hetzelfde kaliber als Happy With Me. Iedereen die op zoek is naar de speelse variant van Charli XCX: check HOLYCHILD. Ik ben fan, jij straks ook. (Menno Visser)​
 
Matthew E White maakt bluespop met kop staart
Mohawk
Strak in pak met lange baard en dito haar, speet zanger Matthew E White uit Richmond, Virginia nummers van zijn tweede solo plaat Fresh Blood. Matthew E White is een divers man, label eigenaar, singer songwriter, producer en lid van een jazz big band. Maar vanavond staat in het teken van zijn tweede eigen release, de opvolger van het laaiend ontvangen Big Inner. Een plaat die pop, Americana en blues erg mooi met elkaar vermengt. Naast zanger blijkt Matthew ook een begenadigd gitarist, de band pompt en groovet achter hem. 
 
Wat opvalt is dat veel liedjes behoorlijke radiopotentie hebben. Vooral Rock & Roll Is Cold en Feeling Good Is Good Enough springen eruit. Je mag het misschien eigenlijk niet zeggen, maar met je oren op een kiertje lijkt het alsof je af en toe naar een wat rauwere John Mayer zit te luisteren, en dat terwijl hij voorheen alleen een kleine groep liefhebbers aansprak. Binnenkort zonder twijfel ergens op uw radio. (Tijs van Liemt)