SXSW highlights 4: o.a. QT, Seinabo Sey, Stromae

Kan Stromae ook in Amerika een grote ster worden?

Atze de Vrieze, Roosmarijn Reijmer en Willem van Zeeland ,

Moet je nou op SXSW wel of niet naar Stromae gaan kijken? We hebben de man immers al talloze keren aan het werk gezien en bejubeld. De nieuwsgierigheid wint uiteindelijk. Verder waren we bij het Canadese deephouse duo Bob Moses en ontdekten we dat QT echt bestaat.

Shamir is in for the kill, en voor de knuffels
Mohawk
Shamir Bailey is met zijn twintig jaar jong. Heel jong. Maar hij lijkt wel nog jonger, alsof hij de eeuwige jeugd in bezit heeft. Dat heeft alles te maken met het gebrek aan baard in zijn keel. Het maakt hem een perfecte kandidaat als kokette discoprins. Of unapologetic bitch, zou Madonna zeggen. "This is me on the regular, so you know."
 
Onlangs in OT301 in Amsterdam had Shamir een enorme band bij zich, wel zeven, acht man sterk. Hier in Austin treedt hij aan met de kleine formatie - drums, toetsen/samples en backing vocals. Met maakt zijn set zeker niet zwakker, want dat compacte compenseert dat Shamir al performer nog een beetje wankel is. Dat ligt niet aan gebrek aan charisma, en ook niet aan zijn nummers, want die zijn sterk zat.
 
Goede act, deze Shamir, al is het potentieel wel een stuk groter dan het resultaat dat hij ons nu voor kan schotelen. Hij is 'in for the kill', zingt hij in een van de sterkste nummers, en in voor knuffels, blijkt tijden het slotnummer. Terwijl de band nog even lekker housey doorgalmt, gaat Shamir het publiek in om zoveel mogelijk mensen te omhelzen. Zo is ie nu eenmaal. (Atze de Vrieze)
 
Stromae leert Amerika Frans
Stubb's
Waarom zou je op een ontdekkingsfestival als SXSW gaan kijken naar iets dat je al weet? Stromae vulde al twee keer de Ziggo Dome, gloreerde op Pinkpop én Lowlands, heeft in eigen land alles gewonnen dat er te wonnen valt. En toch zijn opvallend veel aanwezige Belgen en Nederland benieuwd hoe het perfectionist Stromae vergaat op een festival waar inpluggen en spelen het devies is.
 
Stomae speelt hier niet met zijn imponerende visuals, maar voor de rest laat hij niets aan het toeval over. Waar zie je in Austin een act die zijn geluidsman een design-shirt aan laat trekken? Het is geen aanstellerij, het visuele aspect is cruciaal bij Stromae. Hij haalt ook al zijn vaste trucs uit. Hij laat zich van het podium dragen als dronkenlap, wordt het podium op gedragen als pop, hij danst naar links als macho man, maar rechts als sexy vrouw. De toetsenist krijgt een klein kusje van zijn vrouwelijke helft. Moet je ook maar durven in Texas. Natuurlijk volgt ook nog een uitgebreid exposé over het feit dat French fries eigenlijk Belgian fries horen te zijn.
 
Maar begrijpen de mensen hier nu waar het Waalse slangenmens voor staat? Ik spreek net voor de show een jongen uit Connecticut die met liefde veertig dollar heeft neergelegd om hier binnen te mogen. Tegelijk hoor je ook mensen verzuchten: what is this, some sort of French reggae? Nou, nee dus. Het Franse chanson, de Kaapverdiaanse groove, zelfs de commerciële euro-dance die hij als entertainment verwerkt, waarschijnlijk zegt het ze hier allemaal weinig. Maar als één artiest in staat is deuren te openen, dan is het een wereldfenomeen als Stromae. Wat er ook gebeurt met zijn Amerikaanse carrière, aan hemzelf ligt het niet. (Atze de Vrieze)
 
Overdosis hipheid bij QT
Fader Fort
Mag je als indiebaard Katy Perry cool vinden? Jazeker mag dat. En toch is het soms best lastig om je thuis te voelen tussen de tienermeisjes en 538-luisteraars. De ultieme oplossing: QT, een futuristische popzangeres waarvoor je je ironische bril op mag houden, en waar je intellectuele essays over kunt schrijven. QT leek een verzinsel van AG Cook en Sophie, de twee leiders van de PC Music beweging. Zij produceerden de culthit Hey QT, gezongen door een cartooneske zangeres die echt blijkt te bestaan, én dj is.
 
Nou ja, dj. Ze staat onwerkelijk mooi te wezen achter haar apparatuur, en ze draait tunes, waarvan één met een maffe fade-out midden in de dj-set. Ze draait ook een of andere remix van Katy Perry's California Gurls die liefhebbers van edgy pop doet watertanden, en een van de Franse zangeres Yelle, afgewisseld met Sophie's Lemonade en een messcherpe breakbeattrack.
 
Natuurlijk weeft ze door de hele set (die overigens maar twintig minuutjes duurt) ook haar eigen hit. Eerst een teaser, dan een ambientversie (ja, echt), en dan pas de enige echte. Nou ja, dit was het dan. Hip en happening zijn de PC Musics hier in Austin heel erg. En elke keer denk je: cool, fris, nieuw. Maar je ziet ook dat minstens de helft van de aanwezigen er niks van snapt, of er in elk geval danstechnisch niets mee kan. Benieuwd of in de loop van het jaar het kwartje massaal gaat vallen. Voor nu kunnen we vooral zeggen: bedankt QT. Bedankt dat je echt bestaat. (Atze de Vrieze)

Milky Chance scoort ook in Amerika

Met zijn single Stolen Dance veroverde Milky Chance uit de stad Kassel al in 2013 de hitlijsten in zijn eigen land. In 2014 ging Nederland voor de bijl en in 2015 is Amerika aan de beurt. De feesttent van Cedar Door is afgeladen vol voor Milky Chance en buiten staat nog een flinke rij. Milky Chance is zo’n artiest waarbij het helemaal niet erg is om er slechts een korte showcase van vijf nummers van te zien. Vanwege zijn overstuurde stemgeluid en het steeds weer voorthupsende reggaeritme ligt eenvormigheid namelijk op de loer, maar daar heb je geen last van als hij zijn sterkste songs in een half uurtje propt. Het publiek is piepjong en gaat er helemaal voor: Hossen, meezingen en zwaaien met de selfiestok. We zien niet zo vaak Duitse acts succesvol zijn op SXSW, maar voor Milky Chance is het hier een zegetocht. Vanavond mag hij zelfs headlinen in de prestigieuze venue Stubb’s. Hij heeft alleen nog wel een paar nummers van het kaliber Stolen Dance nodig om een blijvertje te worden. Benieuwd of hem dat de komende jaren gaat lukken. (Willem van Zeeland)

Seinabo Sey imponeert met haar stem en haar persoonlijkheid
Cedar Door
De Zweedse zangeres Seinabo Sey is vandaag bevestigd voor Lowlands. Afgelopen januari was haar concert al een van de hoogtepunten van Eurosonic. De single Younger schopte het tot 3FM Megahit. Seinabo Sey is een indrukwekkende podiumpersoonlijkheid, ondanks dat ze de gehele show als een standbeeld op haar plek blijft staan. Ze heeft genoeg aan haar imposante verschijning, haar innemende presentatie en vooral aan haar stem. Daarmee buigt ze van pop naar jazz en van gospel naar dance. En haar band biedt de perfecte, dynamische omlijsting met ruimte voor stiltes en stuwende, stampende ritmes ritmes elkaar afwisselen.

Seinabo Sey is voor het eerst in de VS, en aangezien er achter in de tent nog flink doorheen gepraat wordt heeft ze hier nog het een en ander te winnen, maar ze heeft het in zich om heel groot te worden. Liefhebbers van Adele en Amy Winehouse, en dat zijn er nogal wat, zouden haar beslist eens moeten checken. Deze zomer dus te zien op Lowlands en ook op London Calling Outdoors in Amsterdam. (Willem van Zeeland)

 

Bob Moses: Meer Milky Chance dan Moderat
Vulcan Gas Company
Komende zomer op het Pitch festival te vinden: Bob Moses. Deze muzikale nazaten van zowel Moderat als Milky Chance doen hier op SXSW goede zaken met catchy instap-deephouse. In dat genre zijn de liveacts met instrumenten (nog) zeldzaam, dus Bob Moses heeft een flink leeg terrein voor zich liggen. Het duo komt uit Canada, heeft elkaar muzikaal gevonden in de New Yorkse scene en geen van de twee bandleden heet Bob of Moses. Wel zijn ze beiden uitstekende muzikanten op meerdere instrumenten, en die worden bij de liveset dan ook uitgebreid en enthousiast ingezet, waardoor er meer te zien op het podium dan bij een gemiddelde deephouse DJ. 
 
Op hun album leggen ze met veel laagjes een ultiem relaxte sfeer neer, die goed valt bij zowel de liefhebbers als de eerste kennismakers. Helaas maken de jongens van Bob Moses er hier live op SXSW wel meer Milky Chance dan Moderat van, met meer show dan diepgang in de set. De goede bedoelingen en mooie composities sneeuwen nogal onder in een hoop druk gedoe en moeilijk kijken. Maar je moet ergens beginnen als je wilt kennismaken met deephouse, dus waarom niet met Bob Moses? (Roosmarijn Reijmer)