Dat in tijden van Ferguson de verhoudingen tussen blank en zwart Amerika op scherp staan, kan niemand ontgaan zijn. Goed om te zien dat op exact hetzelfde moment twee ervaren mannen met verschillende huidskleuren een pact met elkaar aangaan; El-P en Killer Mike zijn niet alleen succesvoller dan iedereen voor mogelijk had gehouden als Run The Jewels, vandaag blijken ze ook voor elkaar door het vuur te gaan. Of op de vuist.

 

Run The Jewels is een van die acts waar je bijna moeite voor moet doen om ze te missen op SXSW. Na hun gratis te downloaden debuut Run The Jewels, releasde het duo in 2014 Run The Jewels 2, een plaat die hiphop en rap mixt met trap beats en elektronische invloeden, en die het zeer goed deed in de jaarlijstjes. Voor het eerst vandaag zien we mensen losgaan en de handen de lucht in gaan. De nadruk van het optreden ligt vooral op materiaal van Run The Jewels 2 en veel tracks worden links en rechts ook woordelijk mee gerapt. In rap tempo worden tracks als Oh My Darling Don’t Cry en Close Your Eyes (And Count To Fuck) er doorheen geramd. Waar veel trap-rappers uit Atlanta en Houston focussen op energie en snelle oneliners, laat met name El-P voortdurend zijn skills zien.

 

Halverwege het optreden is er dan een nogal bizar voorval. Een man loopt het podium op, duwt Killer Mike aan de kant en mikt een goede rechterhoek op de kaak van El-P. Killer Mike aarzelt geen moment en duikt met zijn collega en de aanvaller het publiek in. Filmpjes achteraf laten zien dat die er met pek en veren af geramd wordt. Het duo gaat gewoon door, laat die ‘fuck boy’ met zijn negatieve energie niet winnen. Het enige minpuntje is de set opbouw, de laatste paar tracks zijn meer downtempo en voelen niet als de apotheose waar je na zo’n show op hoopt. Run The Jewels is klaar voor de grote festivals, dat zie je ook aan de line up voor deze zomer. Coachella, Roskilde, Bonnarroo hebben ze al op hun line up staan. Nederlandse fans kunnen ze gaan bekijken op het Woo Hah! festival in Tilburg op 4 juli. (Tijs van Liemt)

Er zijn dit voorjaar opvallend veel vrouwen die vol in de spotlights staan. Pittige als Courtney Barnett, een echte indie-chick als Waxahatchee, maar ook Natalie Prass, een zangeres die via Richmond, Virginia in Nashville belandde. En via Noorwegen rechtstreeks door in Austin, met een nieuw bandlid dat nog geen enkele show speelde. Een dubbele handicap dus, en die blijft niet onopgemerkt, maar Nathalie Prass slaat zich er dapper doorheen. 

 

Halverwege de korte set hangt ze in haar KISS-shirt aan het lage plafond van de schuur waar ze vanavond speelt. Niet dat haar muziek rock ’n roll is, helemaal niet zelfs. Haar titelloze debuutalbum viel al op door de luchtige sfeer in zowel de arrangementen (met blazers!) als in haar delivery, die ergens tussen soul en folk in hangt. De blazers zijn er live helaas niet bij, maar songs als Bird of Prey en de suikerzoete ballad It Is You worden enorm soepel en overtuigend gebracht.

 

Het is moeilijker dan het lijkt, die balans goed hebben. Door omstandigheden rommelig spelen en toch een verzorgde indruk maken, dat is echt voor heel weinig artiesten weggelegd. Nathalie Prass heeft de charme, de kalmte en de songs. Geef deze vrouw een mooie grote zaal en een geconcentreerd publiek, en er zouden wel eens heel mooie dingen kunnen gebeuren. (Atze de Vrieze)

 

Uitgerekend op het moment dat in Nederland het persbericht binnen rolt over ‘groot nieuws’ over K3, staan in Austin flinke rijen voor drie Japanse meisjes die verdomd veel aan het Vlaamse kindergroepje doen denken. Het is zo’n rij die lange tijd nergens heen lijkt te gaan: de zaal binnen is voor 90% gevuld met Japanners, en die gaan nergens heen. Dan komt er een grote witte tourbus voorgereden, waar de drie meisjes in hun kittige oranje-paarse jurkjes uit huppelen, een witte glittermic in hun handen geduwd krijgen en het podium op stormen. De wachtenden in de rij hebben in elk geval een bewogen smartphone-pic als aandenken.

 

Eenmaal binnen blijkt dat Perfume - want zo heten ze - een soort kruising is tussen K3 en Aqua, met af en toe een soort techno-randje. Wat ook blijkt is dat het zeker geen kinderact is, zelfs niet eens een meisjesgroep. Terwijl Perfume hun choreografietjes soepel combineert met kirrende geluidjes, doen volwassen zakenmannen en excentriek geklede jonge vrouwen in de zaal hun uiterste best om ze een heldenontvangst te geven. Het blijft moeilijk om dit soort acts serieus te nemen, omdat we zoveel elementen terugzien die wij overduidelijk kinderachtig en achterhaald vinden, maar voor J-Pop fans is voor een pop-act als Perfume geen knipoog vereist. Grappig genoeg past wat deze meisjes doen precies in de hippe PC Music golf van Sophie, Qt en Hannah Diamond. Voor de Westerse voorbijganger is een Japanse of Koreaanse avond op SXSW altijd smullen. Daar gaan ze weer, hup de bus in, afgevoerd als supersterren. (Atze de Vrieze)

Het debuutalbum van Chicago-songwriter Ryley Walker vorig jaar is velen ontgaan, maar niet de mensen van kwaliteitslabel Dead Oceans, die de zanger meteen vastlegden voor de opvolger. Die komt een dezer dagen al uit en heet Primrose Green. Het is een plaat met een veelzeggende hoes, waarop Walker als een typische sixties dandy te zien is, langharig en wazig.

 

In werkelijkheid blijkt Ryley Walker een down to earth jongen met een goed gevoel voor humor en een uitstekende fingerpickingstijl, die zijn publiek scherp bij de les houdt. Hij heeft een mooie band om zich heen, met een toetsenist en elektrische gitarist met een prima truckers-look, en een Europese bassist die met veel venijn aan zijn contrabas plukt. Hij heeft ze nodig, die bandleden, want de kracht van deze jongen is de manier waarop hij zijn pastorale folksongs uitwerkt tot hypnotiserende drones. In de meeste gevallen betekent dat kalm beginnen, en stilaan steeds scherper gaan spelen en de thema’s stevig vastgrijpen. In de juiste setting en met de juiste aandacht kan deze jongen echt bezwerend spelen, en dat lukt hem zelfs bij vlagen al in een luidruchtige setting als hier op SXSW. (Atze de Vrieze)