Gavin James, Pinkpop Brand Stage, vrijdag 12 juni 2015
Pinkpop: Gavin James, een sul met een prima stem
...en elf min of meer dezelfde liedjes
Een volslanke roodharige jongen met gitaar die liedjes zingt over de exen die zijn hart bekrasten. Ed Sheeran? Nee, we hebben er nog een: Gavin James. Een jaar geleden had in ons land nog nooit iemand van hem gehoord, maar vandaag krijgt hij een kans op Pinkpop. ‘Ik ben hartstikke zenuwachtig,’ zegt James, ‘Ik ga de hele tijd tegen jullie praten als een elfje op speed.’
HET CONCERT:
DE ACT:
Gavin James heeft veel vertrouwen in zijn eigen podiumverschijning. Zijn debuutplaat is zowaar een live-album, iets wat veel artiesten na een paar jaar doen als een soort alternatieve Best Of. Voor James is het kennelijk een logisch voortvloeisel uit wat hij al jaren doet: de kroegen van Dublin plat spelen. Je ziet het hem wel doen hoor, in bruine tenten met lage plafonds, voor luidruchtig publiek dat genoeg in de olie is om open te staan voor zijn hartzeer. Pas later dit jaar moet een 'echt' debuutalbum verschijnen, waarvoor hij schijnbaar ook in de weer gaat met piano's en synths. Vandaag doet hij het old school, gewapend met drie akoestische gitaren.
HET NUMMER:
In Nederland begon het succes begin dit jaar met 'The Book Of Love', een cover van de Amerikaanse indieband The Magnetic Fields. Het nummer werd rond Eurosonic uitgeroepen tot 3FM Megahit. In zijn eeuwige queeste naar artiesten die je met enkel hun stemgeluid het vocht op de ogen kunnen spelen, werd James door 'mister singer-songwriter' Giel Beelen op het schild gehesen. Hij bewaart zijn geleende hit vandaag zeker niet voor het laatst. Al halverwege pakken de koppels elkaar stevig bij de schouders vast. 'I love it when you sing to me. And you, you can sing me anything.'
HET MOMENT:
Een nummer later speelt James een stukje van uberklassieker 'What A Wonderful World'. Hij raspt zijn stem even en zet in: loepzuiver. Niet de bedoeling natuurlijk. Terug! Hij kucht nog eens en zet opnieuw in: met doorleefde Louis Armstrong klank. Raak. Je kunt het braampje in je keel best faken, maar de levenservaring die je nodig hebt voor echte levensmuziek natuurlijk niet. Nee, dan George Ezra, hier net op het hoofdpodium. Niet alleen kan die bogen op een veel indrukwekkender stem, hij durft ook nog eens te dromen van plekken waar ie nog nooit geweest is, in plaats van alleen maar te mijmeren over verloren jeugdvriendinnetjes. Gavin James zwelgt in zijn eigen onmacht en hoopt dat de vervulling van zijn verlangens vanzelf komt. 'I was dreaming that I was 22.' Nou jongen, nu ben je 23, en nu?
OOK OPMERKELIJK:
Van een zelfverklaard podiumbeest zou je verwachten dat ie wel wat meer trucs in huis heeft dan die half geslaagde Louis Armstrong-flirt. Ja, een stukje sing-along probeert hij wel, maar daar blijft het bij. Er zijn echt mensen die het kunnen hoor, in hun eentje. Natuurlijk Ed Sheeran, maar ook die piepkleine Zweed met die grote stem, The Tallest Man On Earth, lukt het. En natuurlijk Passenger, ook bekend van zijn oersaaie muziek, maar hij pakte er zelfs het immense hoofdveld van Pinkpop mee in. Gavin James is niet meer dan een sul met een prima stem en elf min of meer dezelfde liedjes.
HET PUBLIEK:
De meeste mensen weten wel dat het op dit moment niet hier gebeurt, maar aan de andere kant bij Faith No More. En ook de meeste mensen die hopen hier de nieuwe singer-songwriter-wereldster te ontdekken, druipen na een paar nummers gelouterd af.
HET OORDEEL:
Het boek van de liefde is lang en saai, zingt James in zijn Magnetic Fields-cover. Het is zo lijvig dat niemand het op kan tillen. En wie toch de moeite neemt het open te slaan, ziet niets dan onbeduidende feitjes en statistieken. En toch kiest Gavin James ervoor om ons pagina na pagina voor te lezen, kalverliefde na kalverliefde. Gaap.