LGW15: De Top 5 van zondag

Met o.a. een reustachtige postpunkiconen, een campy horrorshow en de viering van de weirdos

Redactie 3voor12 ,

Na vier propvolle dagen waar heel Utrecht werd ondergedompeld in de meest spannende muziek, kwam Le Guess Who? 2015 zondagavond tot een einde. Morgen volgt de finale round-up, maar nu eerst nog de top 5 van die allerlaatste dag. Wat waren de allerbeste shows op de slotdag?

1. The Pop Group heeft niets aan kracht ingeboet
“Capitalism is the most barbaric of all religions”, snauwt de reusachtige Mark Stewart ons toe vanaf het podium van de Ronda. “We are all prostitutes, everyone has their price.” In een week waarin Europeanen zichzelf en al hun normen en waarden noodgedwongen onder de loep nemen, is de terugkeer van The Pop Group wel op zijn plaats. En wat blijkt: ook muzikaal heeft de band niets aan kracht verloren.

2. Feeëriek met een rauw randje: Annette Peacock imponeert met dromerige Twin Peaks sound
Na meer dan twintig jaar is de legendarische Annette Peacock weer terug in Nederland, als afsluitende act van De Grote Zaal in TivoliVredenburg. Op persoonlijk verzoek van Stephen O’Malley, een van de kernleden van Sun O))), die net als Jacco Garder als curator aan de slag mocht. Peacock zit als een engel onder blauwe spotlights achter een vleugel, drumcomputer en een Roland D-550 synthesizer waar zij een Twin Peaks achtige soundtrack uit tovert. Oprechtheid, mysterie en surrealistische gekte komen in vrijwel gelijke mate voor en wisselen elkaar perfect getimed af, zoals manisch en depressief. Voor iemand van 74 is ze opvallend stemvast en ad rem. Ze laat zich in het begin enigszins afleiden door de lichtman, camera’s met flitsers en ene Jana, maar de vijf nummers die zij over vijftig minuten uitsmeert brengen je in een dromerige state of mind. Haar hoge stemgeluid dat zo nu en dan snerpend klinkt schudt je wakker om vervolgens weer in een lucide trance weg te zakken bij langgerekte instrumentale strofes en haar verhalende lage stemtonen die doen denken aan Patti Smith. Uit het afsluitende en overweldigende applaus dat minstens vijf minuten aanhoudt, spreekt de oorverdovende hoop dat ze nog terug het podium op komt. Dat gebeurt helaas niet. Als ze weer twintig jaar wacht met een rentree is ze straks 94. Waanzinnig, maar getuige deze show niet ondenkbaar. (Nienke Sinnaeve)

3. Ariel Pink spacet het hardst van iedereen
De bezoekers die naar Annette Peacock in de Grote Zaal lopen komen Ariel Pink tegen: hij staat de bandjes te controleren, blijkbaar is hij er meteen na zijn show heen gerend. Typisch. Het is niet gemakkelijk om de bezoekers van dit festival – enige excentriciteit wel gewend – boos te krijgen, maar de Amerikaanse psychedelicakoning slaagt erin. Dat alleen zijn al punten.

4. Vuig orkest bij Mikal Cronin
Mikal Cronin zegt het maar meteen; hij is zenuwachtig. Als bassist van garagewonderkind Ty Segall stond hij vaker op Le Guess Who?, maar de Ronda lijkt bij aanvang een paar maten te groot. Dan staat ‘ie vanavond ook nog voor het eerst met een strijkkwartet en blazerssectie op het podium. Tussen het koper herkennen we Jan Dekkers, die blaast bij Blaudzun en John Coffey. De drumbooth is ingekapseld in vuistdikke geluidsschermen. De opstelling van een stadionact dus. Spannend.
Cronins orkestrale powerpop leent zich bij uitstek voor deze live-vertaling. Was touren met een klein orkest niet zo prijzig, dan deed hij het. Waar veel bands zich vergalopperen aan een de back-up van klassiek instrumentarium, vindt Cronin de juiste dosering. Oké, in opener Turn Around is het nog spierballen tonen, maar later weet hij zijn ensembles op de plaats te houden. Met de gitaar bungelend rond zijn nek dirigeert hij z’n orkestje naar hoogtepunten. Via een blokje treurballades, waarin de cello snort, werkt Cronin naar een fuzzende finale. Orkestrale powerpop, het kán dus ook lekker vuig. En de lege Ronda? Die liep aardig vol. (Joost van Beek)

5. Deerhunter en de viering van de weirdo's
“Stay weird!”, zo prijkt er op het shirt dat koffietent The Village speciaal voor deze editie van Le Guess Who fabriceerde. Dan is Deerhunter rondom het tengere genie Bradford Cox de gedroomde headliner. En inderdaad duurt de weird era voort, hoewel iets minder weird dan gehoopt.