Patti Smith and her band perform Horses, Down The Rabbit Hole Teddy Widder, vrijdag 26 juni 2015
DTRH15: Patti Smith en Horses zijn 40 jaar jong
'We've just played side a. So put the needle in and play side b'
Tijdens de jubileumtournee van haar doorbraakalbum 'Horses' doet Patti Smith grote festivals als Werchter, Glastonbury en Down The Rabbit Hole aan. Dat lijkt een riskante boeking voor een festival zonder dagkaarten; hoeveel bezoekers in de Groene Heuvels kennen 'Horses', hoeveel mensen willen zich ruim een uur in de Teddy Widder onderdompelen in dit rauwe punk-document van vier decennia terug? En hoe houdt de 68-jarige zich?
HET CONCERT:
DE ACT:
Horses is 40 jaar en dus vertolkt Patti Smith haar legendarische debuutalbum integraal. Dat deed de Amerikaanse songwriter tien jaar terug al eens in the Royal Festival Hall in Londen, die show verscheen ook als onderdeel van de '30th Anniversary Legacy Edition'. Nu doet ze grote festivals als Rock Werchter, Primavera en Glastonbury mee aan. De setlist kent dezelfde volgorde als het album, dat zo invloedrijk zou zijn voor de punkbeweging. Smith maakte na een verhuizing in de jaren '70 deel uit van de New Yorkse muziek- en kunstscene waar ook Television, the Ramones, Blondie en The Velvet Underground in verkeerden. Onder meer John Cale (productie), Tom Verlaine (Television) en Allen Lanier (Blue Öyster Cult) droegen bij aan de opname. 'Horses' zette Smith neer als 'punkicoon'. De plaat bevat naast invloeden als funk, rock 'n roll, jazz, Jimi Hendrix, ook poëtische en literaire verwijzingen. In 'Land' betuigt ze eer aan de bewonderde dichter Arthur Rimbaud en voor opener 'Gloria' (cover van Them) herschreef ze de tekst en integreerde haar eigen gedicht Oath.
We helpen u vast uit de droom: de 68-jarige Smith zit nog vol begeestering, passie, punk en poëzie. Een verkoudheidje krijgt haar er niet onder, ze is onverbiddelijk, tegen zichzelf, tegen haar bandleden, tegen de geluidstechnici en ze is er op gebrand om dit monumentale album een monumentale vertolking te geven. Dat en niets minder krijgt Down The Rabbit Hole in vijf kwartier voor de kiezen.
HET NUMMER:
Vanaf opener Gloria zetten we telkens een vinkje achter de nummers, is dit dan HET NUMMER? Veel gegadigden, maar we gaan toch voor die drietrapsraket die hier heerlijk uitgerekt wordt. Het begint met Smith die zich excuseert voor een verkoudheid ("Sorry I am having a little trouble with my throat, a little cold. But I am feeling good." 'Land' kent drie delen en openingsstuk 'Horses' geeft al kippenvel als Smith uitlegt hoe Johnny zich voelt ("The boy looked at Johnny, Johnny wanted to run"): "Johnny feels so much sorrow, so much hatred, but tonight he feels only joy. Come on!" De Teddy Widder scandeert "Horses". Na de bewerking van 'Land of a Thousand Dances' (Chris Kenner/Fats Domino) lijkt aan het slotstuk maar geen eind te komen. 'La Mer(de)' heet het, en het biedt flarden verward klinkende poëzie, met opzwepende rock 'n roll en het wordt alsmaar beter: "Go, Johnny go." Het publiek balt ook de vuisten en schreeuwt het mee. Wat een smerige versie, en haar strot houdt het prima. En dan komt langzaam, tot grote euforie Gloria er weer in. Gepast eindigend met "Jesus died for somebody's sins, but not mine." En dan nog eens. Wat. Een. Moment.
HET MOMENT:
Dat was er eentje, maar er waren er veel in die vijf kwartier. "So this is 'Horses' vinyl", zegt Smith na vier nummers. "And we've just played side a. So put the needle in and play side b." Mooi.
OOK OPMERKELIJK:
We vroegen het ons vooraf af; maar de tent staat ram- en ramvol. Mensen zitten op de groene heuvels die de Teddy Widder omringen. Bij opkomst klinkt er zoveel gejuich, dat we haar niet kunnen verstaan. Fans zat! Het intro van 'Gloria' en elke G L O R I A brengen meer massale uitbundigheid teweeg. Smith staat te dansen of meer te rocken in een wijd zwart jasje over een wit shirt, dat fraai past bij haar lange haar. Van een afstandje oogt ze als de zus van Willie Nelson. Ze gooit er een dansje tegenaan. "Wooooh." Ze bespeelt het publiek, daagt ze even uit en het besef daalt in: deze 68-jarige vrouw ademt nog rock 'n roll.
HET PUBLIEK:
De Amerikaanse moet zelf ook glimlachen van deze aanhoudende ontvangst. Zijn er dan zoveel oude sokken op Down The Rabbit Hole? Mwah. Er staat wel iemand met een verrekijkertje naast schrijver dezes, maar er is toch ook zat jong en kwekkend publiek aanwezig. Maar die vertrekken niet bij rustiger en minder bekende albumtracks. De tent blijft vol en zelfs de heuvels buiten zitten na afloop nog vol. Het is precies zoals iemand twittert: je bent nooit te oud om nieuw publiek aan te boren.
HET OORDEEL:
Je kunt ook zeggen: het materiaal is verdomme nog sterk genoeg om na vier decennia te boeien. Daar heb je wel die uitvoering voor nodig, wel die frontvrouw die voor afsluiter 'My Generation' haar schoenen wegsmijt, die rauw staat te schreeuwen alsof ze geen last van haar keel heeft, die op het podium fluimt en tot slot een gitaar pakt en net zo lang afragt tot de snaren er een voor een af springen.
Als ze een refreintje overslaat om het publiek te bedanken, dan vergeven we haar. Horses is 40 en haalt zo de 50 wel. Nu Smiths stem nog.