Janne Schra nam PONZO samen met haar vriend Torre Florim (De Staat) op in haar huis in Nijmegen, tussen de kamerplanten en met een kat die af en toe in de weg zat. Zowel Torre's invloed als de huiselijke sfeer zijn hoorbaar. Er kraakt een stoel, er blaft een hond. De instrumenten klinken echt, puur en ongefilterd, alsof ze in je eigen huiskamer staan. Daarnaast weet Torre aan Janne’s folkpopsongs een stukje filmisch drama toe te voegen. De zompige bombasticiteit van De Staat komt, zij het in sterk verminderde mate, het duidelijkst terug in de gitaarriffs op nummers als Carry On en Scare Me. Het blijft echter altijd Janne’s album, haar geluid en bovenal haar verhaal.

Vertellen is wat Janne doet, met haar stem en haar verhalende teksten. Persoonlijk en oprecht, maar ook universeel herkenbaar. Niet alles is nu eenmaal altijd even gezellig. Het enige wat je kunt doen is er het beste van maken, en dat is wat PONZO doet. “You’d be filthy rich if you’d let go of things you can’t control,” zingt Janne op het met ska-invloeden doorspekte Filthy Rich. Geen hemelbestormend inzicht wellicht, maar wel iets wat je soms gewoon even moet horen. Verfrissend aan PONZO is echter dat het album geen onneembare vesting van zonneschijn en glitterkittens is. Op het soulvolle Good Now vraagt Janne zich af waarom het soms nooit genoeg is: “Why am I looking for more, when everything is so good now?” Hierop volgt echter Carry On, een stampend en klappend hoogtepunt van de plaat, dat wellicht de overkoepelende boodschap het beste samenvat: soms is het allemaal best naar, maar dan kun je maar beter gewoon doorgaan. Je bent sterk genoeg. Even is Janne Schra je beste vriendin, die in plaats van je een doos tissues aan te reiken en je in zelfmedelijden te laten zwelgen, je van de bank trekt en meeneemt naar buiten om je te laten zien dat de wereld uiteindelijk toch wel blijft draaien.

Het album sluit op gepaste wijze met de mooiste combinatie van melancholie en positiviteit. Little Bamboo was de eerste PONZO-track die we te horen kregen, in december al. Het nummer is een verstilde, folky ballad – een kabbelende akoestische gitaar, enkele akkoorden op piano en Janne’s herkenbare stem die er overheen zweeft. Het is misschien wel het nummer dat het duidelijkst en meest specifiek over Janne’s eigen leven gaat. In de tekst vertelt ze over iemand die dicht bij haar staat, aan wie ze steun heeft en tegen wie ze opkijkt. Little Bamboo verwijst naar de koosnaam die Janne heeft voor haar kleine zusje. “Bamboe breekt niet zomaar maar buigt mee, het is een metafoor voor iemand die sterker is dan ikzelf, terwijl zij datzelfde weer over mij denkt,” aldus Janne over het nummer. Op PONZO toont ze dat ze die kracht echter wel degelijk heeft.

Melancholie is in haar essentie een romantisch sentiment; het is een triest verlangen naar mooiere tijden of het verdriet om een onvervulde wens. Zonder positiviteit en hoop als tegenhanger en object van verlangen kan ze niet bestaan. PONZO is geen onbewolkte hemel van een plaat, integendeel. Maar ook door de wolken heen is de warmte van de zon voelbaar, dankzij het sonore, volle geluid en de openheid waarmee Janne de luisteraar een kijkje in haar hart laat nemen.

PONZO van Janne Schra is uit op V2 en te beluisteren op de Luisterpaal.