Een doorbraak van een producer die met zijn andere projecten al jaren de hitlijsten aanvoert, De Jeugd van Tegenwoordig voorop, en dan ook nog eens dankzij een jarenoude track: Het voelt toch wat gek. In het begin probeerde Bas Bron de mythe rond zijn alter ego nog in stand te houden. Fatima Yamaha zou aan de voet van de Turkse berg Ararat opgegroeid zijn, als dochter van een Turkse vader en Japanse moeder. Bij radioprogramma Dansen met Delsing liet Bron zijn DJ-set ook draaien door een stand-in, die aardig aan het door hem geschapen beeld voldeed. Maar later dit jaar, tijdens live-sets op Pitch en Dekmantel, bleek Fatima toch echt gewoon Bas te heten.
Als je een beetje bekend bent met het werk het werk van de Amsterdamse producer, of zelfs enkel de hits met De Jeugd kent, hoor je op Imaginary Lines direct dat hij erachter zit. Zoals in al zijn producties worden alle tracks gedragen door kitscherige synths en catchy hooks. Zeker in als het gas wat meer ingedrukt wordt op nummers als Borderless II, Sazak Bay en Love Invaders hoor je duidelijk echo’s van de andere projecten van Bron. Ook hier vormt electrofunk de basis, al gaat het een stuk meer richting house dan op zijn andere werk.
Hoe catchy de hooks van Bron ook zijn en hoe goed hij ook dat randje van cheesy durft op te zoeken, Fatima Yamaha blijkt op zijn best als Bron zich inhoudt en niet vol de dansvloer op duikt. Het zijn de momenten dat hij het blik 80’s-melancholie opentrekt, dat het album echt indruk maakt. Alsof hij op zoek gaat naar de treurnis op de dansvloer en het tempo en de kick terugdraait. Je ziet hem al met vertrokken gezicht die violen uit zijn toetsen persen. Als je Migratory Floozy dan al kan voorstellen in een club, dan wel in een lege na sluitingstijd. Of dwalend op de weg naar huis. Toch, juist die tracks hebben alles in zich om hoogtepunten te gaan worden in sets. Niks geen euforie, maar gewoon even zwelgen in zelfmedelijden. Huilend in de club. Die Scarlett Johansson sample uit What’s a Girl to Do dekt eigenlijk ook nog steeds dit hele nieuwe album: “I just don't know what I'm supposed to be I'm stuck. Does it get easier?” Misschien is het wel zo dat Bas Bron al die verschillende projecten en aliassen gebruikt omdat hij zelf ook nog steeds geen ultieme vorm gevonden heeft. Misschien wil hij dat ook helemaal niet. Maar de twijfel die in de tracks op Imaginary Lines doorklinkt en de losheid van de productie, maken juist dat ze je meteen grijpen. Daar heeft Bas Bron geen dwingende, rechttoe-rechtaan beats voor nodig.