Dat was eens even een geweldige locatie voor de allereerste show van Viet Cong in Europa: een piepklein Chinees winkelcentrumpje aan de Amsterdamse Geldersekade. De DDR-sfeer die dat ‘Pacific Place Shopping Centre’ uitstraalt paste perfect bij de muziek van de Canadese noise/post-punkband Viet Cong, die grotendeels geworteld is in de duistere kant van de late jaren zeventig en de vroege eighties met bands als Joy Division, Public Image Ltd., The Cure (ten tijde van Pornography) en Gang of Four. Maar vooral Bauhaus, een band die Viet Cong ook coverde. De zang van Matt Flegel (die tevens de bas voor zijn rekening neemt) doet dan weer vooral denken aan die van Paul Banks (Interpol) en Spencer Krug (Wolf Parade/Moonface.

Zelf zijn de leden van Viet Cong zoals gezegd allerminst nieuw in de muziek. In de vrij briljante lo-fi-band Women hebben ze hun sporen al verdiend. Echt lekker met elkaar overweg konden de bandleden, vooral de broers Matt en Pat Flegel, echter niet. Tijdens een show in Victoria in 2010 gingen ze uiteindelijk op het podium met elkaar op de vuist, dat betekende het einde voor Women. Het management beweerde dat er slechts één tour was gecanceld, maar de leden gingen hun eigen weg. Zo zat zanger Pat Flegel in de liveband van Chad VanGaalen en tourde gitarist Christopher Reimer met The Dodos, voor hij in 2012 op zijn zesentwintigste een tragische dood stierf aan een hartafwijking. Matt Flegel en drummer Michael Wallace werkten in hun kelder aan nieuw materiaal, samen met vrienden Scott Munro en Daniel Christiansen.

In deze nieuwe bezetting namen de vier een behoorlijke afslag, richting grillige, grauwe en steenkoude muziek in een overheersende gothic-sfeer. Zelf vindt Flegel zijn teksten overigens helemaal niet zo depressief, hij heeft gewoon een “zwartgallig gevoel voor humor”, verklaarde hij in een interview. Wat toch niet wegneemt dat een tekst als Don't want to face the world / It's suffocating (suffocating) / Undesireable circumstances /I can't feel, no I can’t feel toch bepaald niet zonnig is.

Live verdronk Viet Cong bij die bijzondere Red Light Radio-show alles in een ontzettende dosis noise (zonder oordoppen was het echt niet te doen). Toch hoorde je ook toen al dat het deze band niet alleen om de experimentele herrie te doen is. De Canadezen hebben wel degelijk de tunes. ‘Newspaper Spoons’ is meteen al een zware industriële opener. Stuwende ritmes, overstuurde cirkelzaaggitaar en monotone zang overheersen de song aanvankelijk, waarna dromerige synths het alsnog meenemen. De post-punkkant van de band is daarna meteen duidelijk in het meer staccato ‘Pointless Experience’, inclusief Interpol-achtig refrein. Die twee eerste nummers geven min of meer het muzikale palet van Viet Cong weer.

Zelfs als het experiment de overhand krijgt, blijkt ergens in de onderstroom nog een liedje te zitten om de boel te stutten. Hoogtepunt ‘March of Progress’ bijvoorbeeld lijkt drie minuten lang een esoterische geluidsbrij te zijn, waarna het alsnog een ouderwets sixtiesliedje (zelfs met koortje!) blijkt te zijn. De echte klapper wordt tot laat op de plaat bewaard: de bombastische single ‘Continental Shelf’ waarop Viet Cong zich van zijn meest toegankelijke kant laat horen. Die gitaarriff is zo’n goede hook dat het nummer niet eens een echt refrein nodig heeft. Waarna de gitaar en synth-noise overigens al snel weer de overhand neemt in het snelle en furieuze Silhouettes. De elf minuten durende afsluiter ‘Death’ geeft het album dan op de valreep nog een kraut-tintje mee met een lang en opzwepend instrumentaal slot.

Hoewel, slot? instrumentaal? Flegel schreeuwt nog maar even zijn longen uit zijn lijf, de laatste minuut. Wie even zijdelings uit het raam kijkt, zou zien dat de wereld er weer een stukje lelijker en slechter bij ligt, voor een plaat in dit genre een groot compliment.

Viet Cong verschijnt bij Jagjaguwar/Konkurrent en streamt tijdelijk op de Luisterpaal. De Canadezen staan 10 februari in Paradiso, Amsterdam en 16 februari in Rotown, Rotterdam.