Zelfverzekerd zijn ook The Chemical Brothers zelf. “The future, I’ll see you there”, klinkt het op uitgerekend het meest ouderwets klinkende nummer van de plaat. I’ll See You There doet enorm denken aan Setting Sun, een track van hun monumentale tweede plaat Dig Your Own Hole. Net als dat nummer put het uit de psychedelische muziek van de jaren zestig. De combinatie met de big beats van het Londense duo was in die tijd (1997), echt baanbrekend. De manier waarop Ed Simons en Tom Rowlands elektronische muziek klaarstoomde voor het alternatieve publiek was indrukwekkend en zeer succesvol. En Setting Sun (met Noel Gallagher) was niet eens de grootste hit van dat album, dat was natuurlijk Blockrockin’ Beats, met die funky baslijn en de springerige elektronische drums. Binnen een paar jaar was The Chemical Brothers headliner op Lowlands, en kleiner werd het daarna niet meer.
Zoveel impact heeft het duo eigenlijk nooit meer gehad, maar ze zijn wel gestaag door blijven werken. Born In The Echoes is album nummer acht, na een voor hun doen lange stilte van vijf jaar. Hoogtepunt halverwege was natuurlijk single Galvanize met Q-Tip, die nu terug is voor Go. Toch was het de laatste vijftien jaar over de hele linie allemaal wat minder dan de eerste drie platen. Nooit echt slecht, wel voorspelbaar. Vijf jaar geleden gooiden The Chemicals hun overbekende formule overboord met Further, een album dat klinkt als een dj-set, met soepele overgangen tussen de tracks, maar zonder cross-over hits. Dapper, maar toch niet echt geslaagd. Born In The Echoes klinkt als een soort kruising tussen de wat diepere sound van Further en de overbekende albumformule, met ook ruimte voor meer fijnzinnig werk.
En dat werkt eigenlijk prima. Zo staan er een paar pittige dansvloertracks op de plaat. Met name de edgy track Just Bang mag er zijn. Inhoudelijk is ie precies wat zijn titel belooft: een knaller met een stevige kick en zoemende 303. Zeker live gaat deze track met gejuich ontvangen worden. Terwijl hij duidelijk doorspekt is met techno-invloeden, behouden Simons en Rowlands hun gevoel voor frivole hooks en zijweggetjes, zowel in de vocalen als in de percussie. Hetzelfde geldt voor Reflexion en het hele sterke EML Ritual. De stem in die track is van Ali Love, die eerder met de Brothers werkte op de matige single Do It Again. Nu mag hij het opnemen tegen rondslingerende beats en een baslijn die onheil voorspelt en die uiteindelijk leidt tot een beat-eruptie die we gerust chemical mogen noemen.
Zaterdag 22 augustus speelt The Chemical Brothers op Lowlands zonder Ed Simon, die zich stort op zijn academische werk en het podiumwerk laat opknappen door de vaste visual-maker. Hoeveel mensen zullen zijn aanwezigheid op het podium opmerken? Om nog maar even terug te komen op die andere giganten uit de jaren negentig: de star power van Underworld of The Prodigy heeft The Chemical Brothers nooit gehad. Die ontleende ze altijd aan hun gastvocalisten. IJzig koud klinkt St Vincent in Under Neon Light. Cate Le Bon en Beck doen klinken om de meest fijnzinnige tracks van de plaat. En dan is er dus Go, die track met Q-tip, met dat refreintje (what you hear is not a test), dat net niet corny synthlijntje en de welgemikte ram op de bekkens bij het uitroepen van de titel. Go!