De golf Britse bands die tussen 2005 en 2008 over ons land spoelde was immens, en leverde heel wat volstrekt vergetelijke en vergankelijke bands op. Vergankelijk was ook Late Of The Pier, maar de band heeft stiekem nog steeds liefhebbers, die het jammer vinden dat het nooit verder kwam dan een enkel album zonder echte hits. Hoe zat het ook alweer? Late Of The Pier diende zich aan in 2008 als protégé van dj Erol Alkan, speelde twee keer op London Calling, bracht in de tussentijd album Fantasy Black Channel uit en gold als een van die bandjes die meer nadruk legden op synths en waarvoor fans massaal glowsticks aanrukten. Denk aan Klaxons, Metronomy en op een bepaalde manier ook Foals. Late Of The Pier was eigenwijs en een beetje raar, en dat smaakte goed, en in zekere zin een schakel tussen dansbare gitaarbands a la Franz Ferdinand en de elektronische popsongs die de Engelse charts nu domineren.
Toch werd het eigenlijk niet echt iets met de band. Hoewel ze formeel nooit uit elkaar gingen, kondigden ze al in 2010 aan dat de kans op nieuw werk klein was. Amper twee maanden geleden overleed Ross Dawson bij een tragisch ongeluk, wat een terugkeer in de oude vorm definitief onmogelijk gemaakt. Maar frontman Sam Eastgate (die zichzelf liever Sam Dust noemt) is wel degelijk actief gebleven. Hij tourde met de Nieuw-Zeelandse pantoffelheld Connan Mockasin, en naar het schijnt ook nog met anderen, maar met wie is niet helemaal duidelijk. Ook was hij betrokken bij een wetenschappelijk project op nota bene Groenland, maar als je zou beweren dat hij net terug is van een ruimtereis, zou je het ook geloven. Op zijn solodebuut Inji manifesteert hij zich namelijk als een coole space cowboy.
Fans van Late Of The Pier kennen de historie van LA Priest. Al in 2007 - dus voor de band - bracht Sam Dust een 12 inch uit op het label van Erol Alkon. LA Priest is nog wat elektronischer van aard, minder band. Toch klinkt het bepaald niet alsof Sam Dust in zijn eentje is. Inji is een elektronische funkplaat, met alles er op en eraan. Maar heel af en toe hoor je dat het eenmansbrouwsel is. Hij begint overigens opvallend mellow, met de stroperige synths van Occasion. Typisch het soort weirde ballad dat we van Connan Mockasin kennen: super slick en tegelijk raar ongemakkelijk. Dust’s stem heeft van nature al een randje, maar het wordt wat scherper aangezet met wat effecten aan de hoekjes. Die lome sfeer zet voort in Lady’s In Trouble With The Law (met cocktail drumcomputer), gevolgd door het een merkwaardig instrumentaaltje. En dan bloeit Inji ineens open.
Want daar is Oino (spreek uit als Oh, I know), een liedje met rammelige percussie en een ontzettend aanstekelijke baslijn. Qua tempo is het helemaal geen snel nummer, maar door het frivole voelt het wel zo. Hoogtepunt is een gitaarsolo die klinkt als een synth (en dat waarschijnlijk ook is), in het grotendeels instrumentale tweede deel van de track. De groove staat voorop, zo blijkt ook in het ruim acht minuten tellende vervolg: Party Zute/Learn To Love, een springerig funk-epos in twee delen. Vooral het tweede deel is freaky euforisch. Dit zijn de twee tracks waarmee Sam Dust het funky schoothondje op zijn albumhoes verdient. Op de tweede helft van de plaat valt vooral A Good Sign op, een stotterende ballade die wel steeds langzamer en langzamer lijkt te gaan.
Sam Dust gaat dus voor zijn tweede kans. Op zijn minst verdient Oino het een zomerhitje te worden. Of het verder echt iets wordt met LA Priest hangt veel af van de vraag hoe hij het live brengt. Dat kunnen we volgende week zien, tijdens festival Pitch in Amsterdam. En wordt het weer niks, dan zullen er vast ook nu weer mensen zijn die later zeggen: LA Priest, jammer dat daar niet meer uit gekomen is.