3voor12 bespreekt Album van de Week (17): Alabama Shakes

Sound & Color: tranentrekkende soulrock met psychedelisch randje

Timo Pisart ,

Die schreeuw van Alabama Shakes. Die allesovertreffende, ijzingwekkende soulschreeuw van Brittany Howard, tot een paar jaar geleden nog een simpele postbode uit Athens, Alabama. Ze valt achterover, toont haar tanden, mond wijd opengerekt, tranen in de ogen. Het was een hoogtepunt van Coachella afgelopen weekend, en bij iedere luisterbeurt van het vandaag verschenen album Sound & Color zie je dat gezicht weer voor je. Geef me nou verdomme je liefde, smeekt ze. Ze is moe van het vechten, zoveel is duidelijk, en dat resulteert in vooralsnog de mooiste soulplaat van het jaar.

 "You've got to hooooooold on!", met ieder refrein kerfde de toen tweeëntwintigjarige postbode Brittany Howard uit Athens, Alabama die woorden dieper in je ziel. Die snijdende schreeuw, het predikaat "authentiek" en lovende woorden van Jack White, Bon Iver en zelfs Russell Crowe deden garagesoulband Alabama Shakes drie jaar geleden wereldwijd doorbreken. Hold On was het hoogtepunt van een verder wat vlak geproduceerd debuutalbum, zonder grootse verwachtingen opgenomen in een simpele studio.

Tijd om de post te bezorgen zal Brittany Howard daarna wel niet meer hebben gehad: haar band tourde vijf keer de aardbol rond, werd genomineerd voor drie Grammys en speelde in Nederland ook de grootste tent van Lowlands plat. En nu is er een opvolger: Sound & Color. Daar kunnen we heel simpel over zijn: het is een fantastische plaat geworden met groter dynamisch bereik, sterk en eigenzinnig geproduceerd en natuurlijk alle ruimte voor die fenomenale strot van Howard, die nog wat meer schuurpapier in haar stembanden lijkt te hebben gekweekt.

En daarmee weet ze die verschrikkelijke pijn die ze kennelijk voelt - ze klinkt in ieder geval bijzonder oprecht - angstaanjagend sterk te kanaliseren. "I don't wanna fight no more", gilt ze op de gelijknamige leadsingle. Er weerklinkt wanhoop in door, woede én liefde. "Gimme all your love", klinkt het drie nummers later al even hartverscheurend. Op Sound & Color haalt Howard alles uit de kast, van zachtjes fluisterend (zoals op ballads Sound & Color, This Feeling, Guess Who en Gemini) tot verwrongen geschreeuw en alles ertussenin. En Alabama Shakes heeft die stem op plaat beter weten te vatten dan de meeste soulstemmen die we de laatste jaren de indierockrevue zagen passeren, van Charles Bradley en Lee Fields tot Sharon Jones.

Dat komt met name ook door de sterke productie van het album, die bovendien heel wat eigenzinniger en rijker is dan de voorganger. Het is soul met likjes psychedelische rock, links van eerdergenoemde soulartiesten, voorbij de producties van Dan Auerbach (The Black Keys) en zelfs richting het werk van Kevin Parker (Tame Impala). De strijkers in openingsnummer Sound & Color beginnen naar het einde toe dissonant te wringen, de gitaren in Gimme All Your Love schieten nét te hard en overstuurd over de opnames heen, de zang van Howard wordt soms overspoeld door delay, galm en vervorming. Het wordt er niet onluisterbaar door, juist niet, eerder razend spannend en desalniettemin toegankelijk voor de brede doelgroep die Alabama Shakes toch al wist aan te spreken. De spanningsboog van Sound & Color is perfect: na iedere sonische uitbarsting volgt er weer een rustpunt of ballad om even op adem te komen en uit te puffen, met de uitwaaierende tracks Gemini en Over My Head als uitstekend slotstuk.

Goed, er zijn een paar te vergeten niemendalletjes (met name The Greatest, Shoegaze en Miss You) en de teksten van Howard klinken oprecht en autobiografisch, doch een tikkeltje vaag. Over de gehele linie is Sound & Color echter een bijzonder sterk album dat zich alvast kandidaat stelt voor de eindejaarslijstjes. Want met iedere schreeuw, iedere kreun en iedere grom komt Brittany Howard weer dieper je ziel binnen. Niet slechts op één liedje, maar op de gehele plaat.