Catfish and the Bottlemen (vernoemd naar een Australische straatmuzikant die frontman Van McCann zich uit zijn vroege jeugd herinnert) is er zelf trots op: ‘Everybody wants it but they’re too cool to say it. Why wouldn’t you want to write a big tune and play it on the radio and then buy a jacuzzi for your mum?’ Die zin van McCann staat als een soort inspirational quote op de Facebookpagina van label Caroline Benelux. McCann is ervan overtuigd: gitaarmuziek is nog niet dood en zijn band gaat voor tienduizend man optreden. Op het debuutalbum The Balcony doet de band er alles aan zich aan dat stramien te houden, met grote singles als Kathleen, Cocoon en nu Pacifier. De band maakte er niet alleen vrienden mee: voor het toonaangevende muziekblad NME is Catfish and the Bottlemen al niet cool genoeg meer. The Balcony werd afgedaan als een hopeloos gedateerde plaat, Catfish and the Bottlemen had het beter in 2005 eens kunnen proberen.

Natuurlijk is dat ook wel te begrijpen: de band voegt weinig toe aan de sound waar bands als The Kooks en Razorlight enorm veel succes mee hadden in het vorige decennium. De verbeten grom van McCann klinkt behoorlijk als die van Luke Pritchard en zowat alle gitaarlijntjes op het album komen ook bekend voor. Toch is er best weer ruimte voor een band als deze: zoveel traditionele Britse indiebandjes zijn er het afgelopen jaar niet geweest en bovendien zitten de meeste liedjes van Catfish and the Bottlemen gewoon erg goed in elkaar. Nieuwe single Pacifier is de band op zijn sterkst. Aanstekelijke staccato ritmes, krachtig gezongen en een uitstekend Maak! Het! Groot!-refrein.

De band heeft er immers keihard voor gewerkt om zo ver te komen en The Balcony is deels een verslag van die strijd. "But babe, you know I've tried and failed! But you just don't know how it feels to lose! Something you never had and never will", zingt McCann verbeten in Pacifier, terwijl de tot dan toe ingehouden gitaren losbarsten. Het is alsof hij zich een weg uit het piepkleine stinkende busje wil schreeuwen, waarin Catfish and the Bottlemen zes jaar door het Verenigd Koninkrijk tourde onderweg naar de grote doorbraak. Gedateerd of niet, hier staat een band die vastbesloten is zich door niets of niemand een strobreed in de weg te laten leggen.

Op de andere singles van het album toont Catfish and the Bottlemen zich ook in vorm. De vocale uithalen in Kathleen zijn bijna net zo sterk en het wat dromeriger Cocoon is een welkome afwisseling. De band klinkt op die song meer als The Maccabees en die weidse echo-effecten misstaan Catfish and the Bottlemen niet. De albumtracks van The Balcony volgen grotendeels hetzelfde stramien als de songs die het moeten gaan doen op de radio. Toch zijn er enkele uitschieters: de fraaie melodieën in Rango springen er bijvoorbeeld tussenuit, juist doordat de band zich iets meer inhoudt - een band als Bombay Bicycle Club is op dat soort momenten niet ver weg. 

Jammer is het dan dat andere albumtracks daarbij niet in de buurt komen. Bovendien slaat McCann in de teksten de plank af en toe flink mis: vooral het akoestische Hourglass is een soort platte parodie op een liefdesballade. Twaalf nummers Catfish and the Bottlemen is dus nog wat veel. Ach, de band gaat nu eenmaal voor de radiohits; geen wonder dat een deel van het album als totaalproduct er dan een beetje bij inschiet. Het moge duidelijk zijn: dit is een singlesband. En daarin slagen de vier Welshmen met verve. Die doorbraak is er dus terecht gekomen, ook al is het allemaal niet erg vernieuwend. Het zou Catfish and the Bottlemen nu sieren als op de volgende plaat het spreekwoordelijke randje wat meer wordt opgezocht. Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen aan je moeder in haar nieuwe jacuzzi.