"Voor het eerst sinds drieënhalf jaar nemen we eindelijk weer de overtocht naar de andere kant van de Noordzee. Vanaf IJmuiden gaat de boot naar Newcastle, waar we onze eerste show spelen.
Het begint al goed als we aankomen op de boot, waar een van de medewerkers ons verleidt tot een oneindige whiskeyproeverij. Zolang we uiteindelijk maar een flesje mee naar huis nemen. Geen probleem natuurlijk, we gaan naar Schotland, het land van de Single Malts.
Na een enigszins ongemakkelijke nacht slaap komen we bij onze vriend Stu aan, die ons die avond neerzet in zijn Art Gallery met nog eens drie bands. De avond begint wat langzaam, maar als wij als laatste opkomen slaat de stemming om. Na een liedje of wat staat iedereen volledig los te gaan. Fantastisch begin van de tour!
De volgende dag rijden we een volle zes uur van Newcastle naar Aberdeen, helemaal in de Highlands van Schotland. Onderweg stoppen we om Ross Clark, de rest van de tour ons voorprogramma, op te halen. Ross is een charmante, doch vuilgebekte Schot, die wel van een drankje houdt en z’n stash of weed ook al ingeslagen heeft.
EU-tourverslag Town of Saints: Whiskey, Highlands en Thunderfuck
12van3voor12-folkies op gigatour door 12 landen
Van een stevig doorblowend voorprogramma via kapot busje en verdwaald raken tot het op z'n kop zetten van een sports-bar: 12van3voor12-folkies Town of Saints zitten nu een week in hun dik een maand durende Europese tour door maar liefst 12 (!) landen, en geven een inkijkje in het leven van een hardwerkende band on the road die net zoveel investeert als verdient. In 3voor12 Radio belt frontman Harmen Ridderbos erover met Michiel Veenstra. Lees hieronder het eerste deel van hun tourdagboek.
Eenmaal aangekomen in Aberdeen zetten we onze spullen op en wachten we rustig op de geluidsman, met wie we de soundcheck zullen doen. Als na drie uur wachten echter blijkt dat niemand wist dat er een geluidsman geregeld moest worden, besluiten we het zelf maar te doen, een paar glaasjes whiskey (op de boot gekocht) achterover te slaan en de tent maar plat op onze eigen manier.
De nacht staat wederom in het teken van rijden, nu naar Grantown on Spey, middenin de highlands. Onze Bob is Lauren, de drummer. Zonder straatverlichting, middenin een heftige storm, trotseert hij met ons VW-busje de Schotse bergen, terwijl de rest van de band en het voorprogramma steeds maar zeuren om plas- en rookpauzes.
Als we volgens onze navigatie bij ons hostel aankomen, blijkt dat we voornamelijk aangekomen zijn bij een golfbaan. Naast de golfbaan staan een opslaghuis voor kano’s en een paar schapen, maar een hostel is nergens te bekennen.
Na een halfuur met zaklampen huizen binnenschijnen en denken dat we toch misschien in een kano moeten slapen, besluiten we Google Maps nog maar eens te raadplegen. Wat blijkt? We moesten toch een dorp verderop zijn...
De volgende dag lopen we rond in de prachtige natuur van Noord-Schotland en rijden vervolgens verder naar Inverness. Twee stellen van geweldige hosts ontvangen ons, en hebben uitgebreid voor ons gekookt. Het ene stel heeft een erg fluffy kat en een buikspreekhaai (!), het andere een paar fantastische hondjes en een VW-bus, waar Jukka, onze bassist, die nacht in mag slapen.
Bij binnenkomst van de bar waar we dadelijk spelen, worden we ter plekke depressief. Het blijkt een of andere sports-bar te zijn, waar op 127 schermen tegelijk voetbal- en bokswedstrijden wordt uitgezonden. Achter de bar zit een groep 50-plussers die schijnbaar vanaf 1 uur ’s middags al hebben zitten doorzuipen. Ons ‘podium’ is de vloer, ergens in een hoekje van de bar.
Twee deprimerende soundchecks en een paar Ciders later moet eerst Ross spelen. Zelfs zijn fantastische akoestische Nirvana-cover krijgt de mensen in de bar niet enthousiast, dus zoals je je kunt voorstellen hebben wij allemaal erg veel zin in ons deel van het optreden…
Ons motto die avond is dus: ‘Let’s play fast, loud and short.’ Vanaf het eerste moment dat we beginnen te spelen, draait de hele bar zich om. Enigszins verschrikt spelen we verder, met nog meer gas op die lollie en waarempel, de ‘dansvloer’ (een stuk zeil aan de andere kant van de bar) begint vol te raken. De mensen die tot dat moment treurig voor zich uit hebben zitten staren gaan helemaal los! Een hoogtepunt op een avond waar je een absoluut dieptepunt verwacht. Te gek hoe dat kan gaan op tour.
Gelukkig hebben we ook nog een cd’tje gescoord van de band die de avond daarvoor heeft opgetreden, genaamd Thunderfuck and the Deadly Romantics. Schijnbaar was Thunderfuck de naam van de zanger.
De cd bleek erg goed van pas te komen voor het moraal de dag erop. Na een plaspauze startte ons busje ineens niet meer. Drie uur wachten later kwam de AA (de britse ANWB). Hij prutste even aan een kabeltje en zei: 'Start em es!’ En ja, hij startte. Drie uur wachten, lekker… Godzijdank hadden we onze cd en knalden klassiekers als ‘Pornstar,’ ‘Starfucker’ en ‘You've been fucked by Rock ’n Roll’ uit de speakers. Absolute classics.
De zondagavond in Edinburgh is rustig, maar toch erg leuk. Een mooi optreden in een toffe stad, met altijd vriendelijke mensen. Na het optreden doorgereden naar Glasgow, waar ik me nu in een hele toffe koffiebar/platenzaak begeef, met ook nog eens heerlijke pizza’s. Vanavond de laatste gig van de tour in Glasgow, waarna de fles whiskey wel leeg zal komen. Ross z'n stash begint ook al aardig op te raken. Een fantastisch begin van een twee maand lange tour.