Kai Hugo heeft een palmboom in zijn tuin, een gigantische. Het stikt van de palmbomen waar hij woont, in Silver Lake, Los Angeles, niet al te ver van Sunset Boulevard, en toch rustig op zichzelf in een eigen huisje met garage. Begin dit jaar trok hij er vanuit Amsterdam naartoe, klaar voor een frisse omgeving en nieuwe inspiratie, en met hulp van een Amerikaanse bekende die graag zijn manager wilde worden. “Toen ik vorig jaar een tour langs twintig steden in de VS maakte, viel het me enorm mee hoe makkelijk ik een visum kreeg. Toen dacht ik: laat ik het dan maar eens voor een drie-jaar-visum proberen. Dat viel enorm tegen, ineens duurde het heel lang. SXSW heb ik moeten afzeggen, ik mocht geen muziek maken en niet werken. Maar uiteindelijk is het goed gekomen.”
Hugo had naar eigen zeggen een buffertje, met name te danken aan een fikse gameklus voor Sony, waardoor hij het wel even uit kon zingen. Een klein jaar zit hij nu dus aan de Amerikaanse westkust, waar hij al wat mensen kende en er nog veel meer heeft ontmoet. “Maar de plaat die nu uit gaat komen heb ik een jaar geleden al gemaakt, bij mijn moeder op zolder in Breda gemaakt. Ik heb mezelf steeds een dag de tijd gegeven voor een nummer. ’s middags begon ik met een melodie, ’s avonds maakte ik er een nummer van, en ’s nachts nam ik het direct op tape op, zodat ik er niets meer aan kon doen. Zo maakte ik in korte tijd dertig nummers, waarvan ik de beste veertien heb gekozen.”
Het album komt uit onder de titel, maar ook de artiestennaam Palmbomen II. Een soort zijproject, maar dan anders. Hoe dat zit? “Het is een soort grap, maar ook niet. Ik wilde muziek maken voor mijn dj-sets. Dat is anders dan mijn eigen muziek. Het is wat donkerder, minder pop. Ik had ook altijd het probleem dat ik twee kanten wilde combineren. Mijn bandkant en mijn elektronische kant. Ik produceerde dan de helft met drummachines, en dat probeerde ik te reproduceren met een band. Dat werkte gewoon kut. Nu werk ik dus los: wat ik met de band opneem, speel ik met de band live, wat ik in mijn eentje met live drum machines en synthesizers maak, speel ik live ook in mijn eentje. Dit album heeft geen vocalen, het is hetzelfde palet, maar iets minder liedjes, meer dansbaar. Ik ben in LA ook bezig met een band in wording, we oefenen elke week, en we gaan een album opnemen.”
Blijft de vraag: waarom heeft het zo lang op de plank gelegen. Of beter: waarom heeft het WEER zo lang op de plank gelegen. Want eerlijk is eerlijk: wij bij 3voor12 hadden meer verwacht van het eerste album van Palmbomen. Toen het na lang lang wachten eindelijk verscheen, gebeurde er eigenlijk weinig mee. Dat had destijds te maken met het Australische label Modular (o.a. the Presets, Tame Impala), dat lange tijd interesse toonde, maar uiteindelijk niet over de brug kwam. Palmbomen 2 komt nu uit bij Beats In Space, een van Hugo’s favoriete labels. “Ik weet het, het blijft een probleem met mij. Ik heb opnieuw lang gewacht, maar het label heeft nu in elk geval beloofd het echt begin 2015 uit te brengen. Ik ben inmiddels bezig met een aantal EP’s voor verschillende labels. Dan spreid ik mijn kansen. Een album is te veel, voor Beats In Space is het de eerste keer dat ze zo’n groot project doen.”
Zijn schepen in Amsterdam heeft hij niet verbrand. “Nee, alles is er nog, mijn studio, mijn vrienden, met mijn Nederlandse manager Michiel Peeters werk ik nog altijd veel. We hebben een oplossing kunnen verzinnen. De jongen die nu met mij werkt hier, is stagiair geweest bij NON-records. We ontmoetten hem bij onze allereerste Amerikaanse tour, en hij is vervolgens naar Amsterdam om stage te gaan lopen. Inmiddels heeft hij zijn eigen kantoor.” 20 december keert hij dus terug naar Amsterdam voor een all-nighter in OT301, precies zoals hij vorig jaar afscheid nam. “Zo’n all-nighter is echt hartstikke leuk. Je hebt alles tijd, dus ik ga platen meenemen, maar waarschijnlijk ook wat live spelen. Wat ik voor nieuws meebreng? Nou, eigenlijk heb ik de laatste tijd vooral veel Belgische newbeat gekocht via Discogs.”