Na een staarwedstrijd met de meest clichématige hostelreceptioniste ooit (kauwgom kauwen en telefoon kijken) en het traagste pinsysteem ter wereld, was het tijd om bier te drinken en bandjes te kijken. Jammer genoeg mochten de jongens niet naar het officiële programma omdat ze zelf die dag niet speelden. Geen Albert Hammond Jr, Big Ups, Solids of GrumblinFur -die we allemaal wel graag hadden willen zien- maar off-festival bands als Slydigs en… vooral Slydigs. Nu willen we niet pretenderen dat er off-festival enkel kutbands spelen, verre van en daarover later meer, maar met een festival waar een paar honderd bands staan wil je toch even iets meer dan een lokaal pop-rock (kut dat zijn we zelf ook) bandje. Maar daar stonden we dus bij Slydigs, een groep 40-plussers die nog steeds in hun puberteit vast leken te zitten. De bassist met zijn cowboylaarzen en sjaaltjes zette de toon. Na elk nummer even het haar goed doen en dan weer zingen over jonge, gewillige meisjes waar ze twintig jaar geleden ooit mee getongd hadden.

Sjors, Bas en Jesse gaven het op (Slydigs was de druppel) en besloten de lokale Taj Mahal te bezoeken in het centrum. Het gebouw was minder spectaculair dan verwacht, maar het groepje zwervers -dat aan het voetballen was in het park- bleek beter vermaak. Na een potje panna voetbal van een half uur waren de jongens 10 pond lichter. Tip: ga niet voetballen voor geld met zwervers in Brighton.

Verder is er die eerste avond niet veel gebeurd. In tegenstelling tot het beeld dat de meeste mensen hebben van bandjes gebeurt er bar weinig. Niemand heeft geld, jongens slapen graag en je kunt maar zo lang teren op de zoete, zoete haat voor andere bands. Lekker slapen in het Hostel, Knoppers eten in bed (product placement) en uitgerust zijn voor twee shows…

Na twee killer shows van Taymir en traumahelikopter vernamen we het nieuws dat Bo Saris had gecancelled (hij stond iets later op de dag gepland). Meteen merkte je een soort verslagenheid over het publiek vallen. Geen Bo ("din vaan Tittulaur", zoals wij hem vroeger liefkozend noemden in Limburg); wat nu? Buiten zat één popjournalist op de stoep te huilen, meisjes liepen verward rond er viel een soort duistere sfeer die onaangenaam penetrant aanvoelde; het was een tamelijk deprimerende scène, dus we zijn daar snel weggegaan. Uiteindelijk bleek dat Bo vergeten was zijn krantenwijk te ruilen met iemand dus moest hij die vrijdagmiddag zelf de folders rond gaan brengen. Tip: kijk van tevoren wanneer je moet werken als je een show hebt.

Twaalf uur wachten in een stad als Brighton, die tot de nek toe vol geramd is met muziek, klinkt goed op papier maar blijkt in de praktijk lastig te ondernemen met zes van de meest twijfelende jongens ter wereld. Daarom is Bas met zwervers gaan pokeren, Sjors obscure platen gaan kopen, Teun was een man achterna gelopen die op Robert ten Brink leek en ik ben naar de beste band mathrock-band van Engeland gaan kijken. Zij stonden ook op het off-festival programma, maar waren in tegenstelling tot Slydigs geen reden tot acute vrouwenhaat tegenover mannen met sjaaltjes. Axes: Fuck wat een band, wat een plezier en wat een strakke set. Luisteren die hap.

Om 12 uur 's avonds was onze laatste shows in Sticky Mikes, een soort divebar waar dertien grafisch vormgevers waren ontploft. Veel mooie prenten aan de muur, cheeky tekeningen op de wc, goede muziek en goor bier (Engeland, leer eens wat fluitjes zijn, halve liters worden na een tijdje saai). Het plafond in de kelder was zo laag dat ninja-kicks er niet in zaten, liet Erik Luyten gelukkig op tijd weten. Goeie show, veel handjes, meisjes die dansen (altijd licht verontrustend voor jongens die vroeger in metalcore bandjes zaten) en een vriend van ons die Victor heet, heeft Ted Nugent aan de bar zien zitten.

Vrije tijd dan. Geen shows meer. Fat White Family speelt nog. Amatorski speelt nog. De hele nacht ligt open… en wat doet de band? Kebab eten en dan naar bed. In een band zitten is cool, want je hebt het gevoel dat je die döner en slaap hebt verdiend. Uiteindelijk hebben we onze gage in deze gokautomaat geduwd en zijn we nog even op het strand gaan zitten, daar hebben we een zeehond gezien. Hij kwam uit de zee gekropen en bracht Bas een blikje cola, super lief, daarna zijn we naar bed gegaan.

Als je in een band zit heb je af en toe zin om tot het gaatje te gaan en jezelf naar de tyfus te helpen, soms heb je ook gewoon zin om te gaan slapen. Brighton was mooi, de line-up was niet altijd even denderend maar het was vermakelijk. Hoogtepunt: de Knoppers die we in de bus hebben gegeten (product placement) en de zeehond met het blikje cola.