Chet Faker
Mohawk
Chet Faker is geen jazz-expert, zo verklaarde hij onlangs in een interview aan 3voor12. En hij is ook geen nepperd. Dat laatste vond hij eigenlijk nog veel belangrijker om te vertellen. Deze Australiër kun je kennen van een single met landgenoot Flume, en van een cover van Blackstreet's r&b classic No Diggity, die hij vanavond als laatste speelt. Hij doet alles in zijn eentje, achter een tafel vol keyboards en effecten, waarmee hij zijn stem bewerkt. Die stem is zijn belangrijkste wapen, want zingen kan hij, veel soulvoller dan je van zo'n rossige backpackersbaard zou verwachten. Muzikaal zit hij meer in de elektronicahoek. Een beetje house, waarbij de beats soms links en rechts weg schieten. Dan weer overheersen de warme klanken van zijn keyboard en komt de crooner-sfeer sterk naar voren. Als eenmansact is hij misschien wat te dun om op grote podia te overtuigen, maar op Lowlands in de X-Ray gaat het helemaal goed komen. Wel gek dat hij zijn huidige single Talk Is Cheap overslaat.
#SXSW14 highlights 1: o.a. together PANGEA, Banks, Young & Sick
Trashrollers, stijlvolle r&b en Nederlands talent in het buitenland
De eerste dagen van SXSW zijn verraderlijk. Er is nog niet zo vreselijk veel te doen, maar als je er al vol in vliegt, kun je zomaar meteen lange dagen maken. Dat geldt voor de bezoekers, maar zeker ook voor de bands. Neem together PANGEA, dat gewoon van maandag tot en met zaterdag gaat knallen. Of Amerikaanse Nederlander Young & Sick, die een week vol goede gigs tegemoet gaat. Hier zijn de eerste in het oog springende acts van SXSW 2014.
together PANGEA
Mohawk
Vorig jaar was garagerockband Pangea nog een overweldigende verrassing op het Burger Records feestje in Hotel Vegas. Dit jaar heeft de band een woordje aan de bandnaam toegevoegd en een album aan het repertoire. Dat betekent een flinke stap vooruit, want ineens staat de band in Europa op de radar (shows op Le Guess Who, Dauwpop en Best Kept Secret zijn bevestigd). Ook hier in Austin spelen ze veel, te beginnen op een feestje waar bijna iedereen nog nuchter is, op maandag om zes uur. Niet helemaal het juiste moment, maar de band zelf ziet er wasted genoeg uit om de sfeer over te brengen. Veel van hun songs gaan immers over verveling, over geen gevoel hebben en je lichaam dan maar vol stoppen met middelen om toch enig effect over te brengen. De nieuwe songs zijn iets minder energiek dan de oude, maar ze blijven wel stuk voor stuk hangen. "My dick is soft, this shit means nothing to me", klinkt het zeurderig. Dat zijn de betere statements. Na afloop staan de meisjes desalniettemin in de rij voor deze band. Dit wordt vast hun minste show van de week, en toch al vermakelijk.
Young & Sick
Haven
Hoe vaak komt het voor dat een Nederlandse act al bij zijn vierde optreden op SXSW staat? Niet natuurlijk. En toch doet Young & Sick het hier in Austin beter dan menig landgenoot. De komende dagen staan belangrijke feestjes als Hype Hotel en Fader Fort voor hem op het programma, nu staat hij in een volle zaal om acht uur 's avonds. Wie is dat dan, die Young & Sick? Kennen we hem ergens van? Nou, waarschijnlijk niet. Nick van Hofwegen nam wat omwegen om te komen waar hij nu is. Zo ontwierp hij de hoes van het Foster The People debuut (en van de opvolger), wat op zichzelf al flink wat connecties oplevert. Online hoorden we al een paar losse tracks, en hier horen we een soulvol geluid, met veel kopstem en de nodige Ableton elektronische extra's. De kleurtjesbroek van Nick van Hofwegen hangt zo losjes om zijn benen dat het wel een pyjama lijkt, een beeld dat versterkt wordt door de blote voeten eronder. De zanger oogt nerveus, en dat is natuurlijk helemaal niet erg. "You can stay here all night", zegt hij. "It's only getting better." Dat geldt vast ook voor zijn eigen carrière. Dit is een heel serieuze showcase, die het startpunt vormt van ongetwijfeld een productief jaar.
The Preatures
Haven
In thuisland Australië is The Preatures al een tijdje een flinke hit, en de band heeft duidelijk al heel wat kilometers kunnen maken op weg naar Austin. Dat is toch een groot voordeel voor Australische acts: ze moeten letterlijk van ver komen, maar hebben ook niet meteen de pers in hun nek hangen. The Preatures zou je kunnen omschrijven als de Aussie variant op HAIM, met een rauwe chick als frontvrouw, met verre van hippie rock als basis. Die chick, Isabella 'izzi' Manfredi, draagt een hoog afgeknipt shirt zonder BH, en ze daagt mensen op de eerste rij uit met sensuele blikken. Toch gaat de meeste aandacht uit naar leadgitarist Jack Moffitt, die tussen twee nummers zo'n euforische lebber van haar krijgt dat ie er van terug schrikt. Een jongen op de eerste rij wil ook, en krijgt. Zoals gezegd, erg verfijnd is het niet wat The Preatures doet, maar ze hebben wel een paar frisse songs op het repertoire, met als hoogtepunt afsluiter Is This How You Feel.
Banks
Haven
Jillian Banks heeft nog nooit een festivalshow gespeeld. Waar kun je dan beter beginnen dan op SXSW, nietwaar? De Amerikaanse heeft de afgelopen maanden al behoorlijk wat singles uitgebracht, die in de blogosphere de nodige reuring veroorzaken. Banks krijgt het meteen voor haar kiezen: in veertig minuten valt zeker vier keer de PA uit. Maar de volle zaal voor haar is bereid alles te vergeven. Met angst in haar ogen zingt ze door, en elke kaar is daar de verlossende klank van haar eigen stem. Nu is Banks' muziek van zichzelf vrij kwetsbaar: ze maakt sensuele r&b noir, futuristisch, met een mysterieuze ondertoon. Muziek die gebaat is bij een vlekkeloze uitvoering. Dat lukt bij momenten wel hoor. Met name This Is What It Feels Like en Brain zijn echt heel knappe, originele nummers, die ze goed brengt, maar het gebrek aan ervaring is overduidelijk. Nog veel te winnen, toch een van de meest bijzondere acts tot nu toe.