Haim, Pinkpop 3FM stage, zaterdag 7 juni 2014
Pinkpop: Haim charmeert maar plakt niet
Muzikale meisjes van vele markten thuis
Drie Amerikaanse zussen die samen zowel southern rock en Fleetwood Mac als synthpop en R&B serveren? Jazeker; het bestaat, het heet Haim (naar de achternaam van de muzikale meisjes) en heeft een paar goede hits op zak. Haim heeft de buzz mee en doet momenteel een beste festivaltour. Op de 3FM Stage in Landgraaf krijgen ze alvast een heldinnenontvangst van het publiek.
HET CONCERT:
DE ACT:
De drie gezusters Haim golden, toen ze eind 2012 op London Calling stonden, al als grote belofte. De volgende trap werd beklommen toen de BBC ze op de Sound Of 2013 zette, maar ook dat jaar wist het trio op Lowlands niet helemaal te overtuigen. Een major stapte in en Jay-Z's Roc Nation tekende voor het management. Ze hebben anderhalf album uit met poppy rock en synthpop/R&B, die op plaat wat softer en op het podium meer met een Alanis Morissette bite wordt geserveerd. Live hebben Alana, Danielle en Este Haim nog een drummer en toetsenist bij zich.
HET NUMMER:
Afgezien van de jam (het moment) sprong er toch niet echt wat uit. In If I Could Change Your Mind gaan ze wel los op drie gitaren. Het is sowieso een nummer waarin hun Fleetwood Mac-invloed sterk naar voren komt, live in een uitvoering die ritmisch (rumba) ook naar Gloria Estefans Rhythm Is Gonna Get You hint.
HET MOMENT:
"What a fucking beautiful day!", Este Haim noemt de zaken graag zoals ze zijn. "My sisters and I gonna jam a few minutes, is that ok?" Zeker wel: Als derde nummer verrassen de zusjes met een Black Keys meets AC/DC jam, die resulteert in hun bewerking van Fleetwood Macs Oh Well. Het is door de vrije uitvoering met Alana die losgaat op een bassdrum het echte hoogtepunt.
OOK OPMERKELIJK:
Openingsnummer Falling is meteen raak. Live krijgt het een wat meer elektronische lading met een hoofdrol voor de toetsen en percussie. Frontvrouw Danielle laat haar gitaar janken en kijkt erbij alsof het ernstig pijn doet (normaal vooral het handelsmerk van bassiste Este). Leuk voor de Joe Bonamassa-fans.
HET PUBLIEK:
Het publiek ontvangt de band aanvankelijk zeer grootmoedig, maar kakt dan ook wat in. Halverwege de set hebben de zusjes iedereen wel om de vingers gewonden en doen de bezoekers aan alles mee.
HET OORDEEL:
"In 1971 Fleetwood Mac played here and tonight the Rolling Stones are playing; it's unbelievable." Dat is de tweede keer (na de cover) dat ze naar hun voorbeeld verwijzen en het volgende nummer (Don't Save Me) is meteen weer helemaal Fleetwood Mac. Omdat de zussen ook van een potje southern rock en synthpop houden is de richting (in de set en ook binnen sommige nummers) soms ver te zoeken. De Haims groeien door, er zit een hoop vakvrouwschap en beleving in, maar we willen een betere tweede plaat plus fikse tournee zien, voor we geloven dat ze blijvertjes op de grotere podia zijn. Vandaag scoren ze meer op routine dan op gevoel.