Iceage
De Deense punkers van Iceage debuteerden in 2011 met hun album New Brigade. Hun zwalkende geluid viel direct op en de verwachtingen waren hooggespannen voor volgende albums. Dit maakten zij meer dan waar met Plowing Into The Field Of Love meer dan waar. De plaat klinkt als een kroeggevecht en lijkt chronisch te ontsporen. Het dondert en gromt, maar komt toch op zijn plek terecht.

Fuzzland (o.a. Curtis Harding, Benjamin Booker, King Tuff, en een hele hoop kleinere)
Twee jaar geleden kende Le Guess Who? Fuzzbox, een soort festival-in-het-festival met energieke garagebands. Ty Segall was er het hoogtepunt, maar ook Fidlar en White Fence stonden er. Dit jaar keert het concept terug onder de naam Fuzzland op zaterdag 22 november, en het belooft minstens zo interessant te worden. Grommende gitaarfuzz slaat de klok. Je kan onder meer terecht voor Benjamin Booker met zijn rauwe blues en ruwe stemgeluid, gevolgd door King Tuff en Curtis Harding met zijn warme soulstem, vooral bekend van Keep On Shining, dat regelmatig in onze Checklist belandde.

Savages/Bo Ningen
Het begon als een experimentele samenwerking tussen de Londense post-punkers van Savages en de Japanse avant-garde rockers van Bo Ningen, die elkaar in de Londonse scene troffen. Daar kwam een album uit: Words To The Blind. Op Le Guess Who? is de collaboratie live te zien en het belooft een aardige trip te worden. Words To The Blind is geïnspireerd door het Dadaïsme en zit vol met soundscapes, gitaarnoise en gesproken woord. De eerste opnames zijn net vrijgekomen en hier te beluisteren. Words To The Blind is op LGW te zien als onderdeel van het Mouth-To-Mouth programma van Michael Gira. De show van Savages/Bo Ningen is behoorlijk uniek, want ze doen er amper een handvol.

Selda
Afgelopen mei stond Cole Alexander van The Black Lips letterlijk te stuiteren met een flyer in zijn handen van Le Guess Who? in november. Selda? Echt? DE Selda? Jazeker, DE Selda. De Turkse zangeres was in de jaren zeventig een fenomeen in eigen land, en is dat onder liefhebbers van psychedelische muziek nog altijd. En meer dan dat: haar teksten waren buitengewoon politiek geladen, ze broeiden van de revolutiedrang. Een absolute must-see. 

Einsturzende Neubauten
De Duitse band Einsturzende Neubauten is ook na ruim dertig jaar nog altijd een van de belangrijkste experimentele bands ter wereld. De groep rond Nick Cave’s oude trouwe gezel Blixa Bargeld komt deze maand nog met een nieuw album genaamd Lament, dat geïnspireerd is door de Eerste Wereldoorlog. Of album: in feite is het bedoeld om live en fysiek te aanschouwen, waarbij de werking van het geluid, - het staal, de noise, de overweldigend grote instrumenten - op je lichaam van cruciaal belang zijn.

24 Hour Dronefest (met o.a. Tim Hecker, William Basinski, Stephen O’Malley, Steve Hauschildt)
Het meest ambitieuze project dat ooit onder de Le Guess Who?-paraplu viel is toch wel 24 Hour Dronefest, een vol etmaal van de meest experimentele muziek denkbaar. Drones, langgerekte tonen die zich niets aantrekken van popstructuren met coupletten en refreinen. Aan de verschillende acts de uitdaging te laten zien dat de ene drone de andere niet is. William Basinski bijvoorbeeld maakte enorm beladen werk toen hij aan de slag ging met oude tapes uit zijn archief, die van ellende uit elkaar vielen. Terwijl hij aan het werk was er in zijn New Yorkse studio loops van te maken, vlogen twee vliegtuigen in de Twin Towers. De beelden die hij schoot vanuit zijn kamer vormen een huiveringwekkende combinatie op met de muziek. Andere belangrijke trekkers zijn Tim Hecker (op zaterdagavond), Steve Hauschildt, en Stephen O’Malley in de finale.

Viet Cong
Een paar jaar geleden spatte de Canadese indieband Women keihard uit elkaar. Midden op het podium hield de band op met bestaan. Drie jaar later is een van de bandleden op tragische wijze overleden, is de moeilijke zanger van het toneel verdwenen, en zijn de twee overgebleven leden een nieuwe band begonnen: Viet Cong. Hun album is nog niet uit, maar slingert al wel rond op de 3voor12 redactie. Laten we het erop houden dat dit een buitengewoon intense act is waar je het komende jaar veel van gaat horen. Hopelijk ook live.

The Miseries
Afgelopen september op Into The Great Wide Open, een festival dat doorgaans uitblinkt in mooie, verzorgde popmuziek, schalde ineens een bak herrie over het Sportveld. Bij nadere inspectie bleek die te komen van een stevige jongen met een truckerspet achter op de Platte Kar, ondersteund door vier smetteloos geklede rock ’n rollers. Die jongen was niemand minder dan Tim Knol, en het lijkt hem menens te zijn met zijn garagerockband The Miseries. Dat zou mooi zijn, want de ene single op zijn eigen labeltje was serieus fantastisch. Eindelijk gaat ie helemaal los.

Ought
Ought vormde in 2011 en speelde zich met de EP New Calm in de kijker bij Constellation Records uit Montreal. Daar brachten de post-punkers dit jaar hun eerste langspeler uit; More Than Any Other Day, een plaat vol slimme hooks met een wat rommelig live-gevoel. Dit zal in de Ekko niet anders zijn. 

Ben Frost
Hij komt oorspronkelijk uit Australië, maar je zou Ben Frost zo langzamerhand beter een IJslander kunnen noemen. Daar raakte hij in contact met de inspirerende Bedroom Community, een gezelschap dat intrigerende, kwetsbare elektronische muziek maakt. Voor zijn nieuwe album A U R O R A koos Frost een heel ander pad: als een soort oorlogsfotograaf trok hij naar conflictgebieden in Afrika. Hij schoot geen beeld, maar geluid, de basis voor zijn gitzwarte geluidssculptuur.