Een staande ovatie krijgt Clementine voor Cornerstone, zijn beste en meest bekende nummer tot nu toe. Heel sterk schetst hij het beeld van de eenzame man in een doos onder een brug. Verlaten en voorgelogen door mensen die claimden van hem te houden. "This is where I belong", berust hij. "It's my home, home, home, home", laat hij zijn stem galmen.

Er is maar één reden dat Cornerstone nog geen gigantische hit is: de EP waarop het liedje verscheen kwam niet uit bij platenmaatschappij Universal. Daar azen ze op een ander nummer: Condolence. Dat speelt hij ook, maar wel half. "Ik gebruik in de studio trucs die ik niet op het podium kan", verklaart hij. Iemand achter op het veld roept dat hij het dan maar twee keer moet spelen, en zo geschiedt.

Het schijnt dat Clementine in het MC Theater en op Haldern super streng deed tegen praters. Op het onfatsoenlijke af. Maar je snapt wel waarom hij dat doet. Deze man wil zijn publiek bezweren, totaal in zijn macht. Stoorzenders moeten weg, zijn luisteraars moeten volgelingen worden. En reken maar dat ze vandaag aan zijn voeten liggen, haast letterlijk. Iedereen zit op de grond en luistert ademloos, tot achter aan toe. Tijdens het laatste nummer - over hoe mooi het leven toch wel niet is - giechelen twee meisjes op de heuvel. Zonder zijn set stil te leggen draait Clementine zijn hoofd en kíjkt hij ze stil.