HET CONCERT
Hudson Taylor, Eursonic, Forum Images, 17 januari 2014
DE ACT
De broertjes Alfie en Harry beginnen hun carrière als straatmuzikanten in Dublin. Deze carrièrestart heeft de Ieren vast geen windeieren gelegd, de goedlachse twintigers stralen nu eenmaal sympathie uit. Hitje 'Battles' doet het goed in de Ierse ether. 'Van de straat' zijn de heren absoluut niet. Op het podium staan twee frisse gasten die worden bijgestaan door een ritmesectie en multi-instrumentalist. Hudson Taylor maakt makkelijk te verteren, akoestische popliedjes die het midden houden tussen de stampvoetfolk van Mumford & Sons en de zwijmelliedjes van Ben Howard. Die liedjes hebben echter niet dezelfde overtuigingskracht. Het optreden op Eurosonic is het eerste op Nederlandse bodem.
HET NUMMER
Verstandig om 'Battles' in te zetten als uitsmijter. Alhoewel, op het moment dat het nummer wordt ingezet, hebben de folkies het publiek al lang voor zich gewonnen. 'Battles' is dan ook een onderstreping van het bestaansrecht van het duo. Mumford & Sons hoeft van Hudson Taylor geen schop onder de billen te verwachten, maar die folkhype woekert nog wel even voort. De hit wordt extatisch onthaald en het publiek belooft plechtig er tijdens de volgende show op Nederlandse bodem weer bij te zijn.
HET PUBLIEK
eet na de eerste nummers al uit de Ierse handen. Het Forum is goed gevuld, en dit blijft zo. Het zaal klapt, lacht, zwijmelt en zingt. Hudson Taylor verovert harten vanavond, zoveel is duidelijk.
HET MOMENT
dient zich meermaals aan, en dat maakt het zo sympathiek. Alfie wordt meermaals gecorrigeerd door zijn grote broer als hij zijn capo verkeerd plaats. Harry legt het nummer dan stil, kijkt quasi-geïrriteerd de zaal in, en verplaatst de klem. Alfie lacht ongemakkelijk naar zijn grote broer. Zo ging het ook al toen hij hem keer op keer banden leerde plakken. Na een van die momenten zetten de broertjes 'Beautiful Mistake' in, dat zonder band gespeeld wordt. De broederliefde slaat direct over op het publiek.
HET OORDEEL
Er valt genoeg aan te merken op de Nederlandse vuurdoop van Hudson Taylor. Het podium staat tjokvol met instrumenten, dus tel even mee (want daar is meer dan een paar handen voor nodig); zes gitaren, een viool, maraca's, een tamboerijn, keyboard, drums en dan is er vast nog wat vergeten. Het vergt een geduldige soundcheck om al deze instrumenten tot hun recht te laten komen en de eerste nummers klinken dof en galmend. Na verloop van tijd wordt het geluid gelukkig beter. Maar het grootste mankement van Hudson Taylor; de liedjes laten je eigenlijk totaal onverschillig. Dit is al zo vaak eerder gedaan, en zo veel beter. Vooruit, er zitten een paar potentiële radiohitjes in de setlist verstopt, maar spannend wordt het nooit. Daar is Hudson Taylor toch wat te gezapig voor. Maar de heren geven hoe dan ook hun visitekaartje af en het merendeel van de aanwezigen gaat een stukje vrolijker de koude avond in dan zij eruit kwam. Binnenkort ook in uw ether.