#ESNS14: The Future's Dust is een wereldband

Jonge Friezen nemen de Patio mee op reis

Petra Huijgen, foto's Xanne Wijkamp ,

Weg uit de sfeerloze Patio, op naar een mentale reis langs weidse landschappen en diepe, donkere bossen: doet The Future’s Dust niet moeilijk over. Ook niet over hun invloeden trouwens: je hoeft maar even naar de uitgesponnen klanken, galmende vocalen en spannende drumpartijen van het vijftal uit Friesland te luisteren of je kunt ze allemaal afstrepen: The xx? Check. James Blake? Check. Alt-J? Check. Is dat erg? Totaal niet.

HET CONCERT
The Future’s Dust, Noorderslag, Patio, zaterdag 18 januari

DE ACT
Het moet overweldigend zijn geweest voor de jonge Friezen. Nog voordat ze officieel iets hadden uitgebracht, werd hun mix van The xx, James Blake en Alt-J omarmd door de Nederlandse muziekwereld. Er volgden optredens op o.a. Incubate en Into the Great Wide Open, en als klap op de vuurpijl loste EP Marrakech alle verwachtingen in. Wordt 2014 het jaar van The Future’s Dust? Het zou zomaar kunnen.

HET NUMMER
The Fields. De tweede single van de EP is de ultieme cross-over tussen James Blake en The xx, waarin Rosan Rozema en Nick Feenstra als doorgewinterde muzikanten het publiek in hun greep hebben. De eerste drie minuten zijn een langzame, spannende opbouw naar een waanzinnige climax waarin het nummer openbarst: de hele band valt in, alle registers worden opengetrokken en het lijkt of de lampen iets feller gaan branden. Wanneer ze de vijf minuten ruimschoots aantikken wordt de Patio wakker.

HET MOMENT
Ergens tegen het einde van eerst single Passage blaast Rozema het publiek omver met de beste uithaal die vandaag op Noorderslag klonk.

HET PUBLIEK
Dat dit genre niet iedereens ding is wordt weer eens pijnlijk duidelijk: De Patio is aardig vol, maar het publiek is vooral in het begin nogal rumoerig. Mensen praten ongeïnteresseerd door de breekbare muziek van de Friezen heen en dat leidt nogal af. Gelukkig besluiten de meesten vrij snel om ergens anders naartoe te gaan.
 
HET OORDEEL
Wat een steengoed optreden geven de piepjonge Friezen hier weg, en daar lijken ze zelf nog het meest van onder de indruk. Wanneer ze aan het eind worden beloond met een uitzinnig applaus kijken ze elkaar onwennig aan. Dit is iets waar ze nog aan kunnen werken: wanneer ze spelen staat er een zelfverzekerde band, maar in de soms onbeholpen praatjes tussendoor wordt de magie verbroken. Maar dat is slechts een kleinigheid. Als deze show de toon zet voor de rest van het jaar van Future's Dust, kan het bijna niet meer misgaan.