Warpaint, Down The Rabbit Hole, Hotot, zondag 29 juni 2014
#DTRH14: Warpaint vindt de perfecte balans
Maar de oranjefans hebben daar geen boodschap aan
Met twee albums op zak die vrijwel alleen maar jubelende recensies ontvingen, en een stevige fanbase in Nederland lijkt het hoofdpodium op zondagmiddag de perfecte plek voor Warpaint. Een heel klein deel van het DTRH-publiek dacht daar gelukkig ook zo over.
HET CONCERT:
DE ACT:
Met de release van het tweede album eerder dit jaar heeft Warpaint weer een stapje omhoog gemaakt. Nog altijd geen headliner, daar leent het muziek van het viertal zich misschien ook niet zo voor, maar wel een act die inmiddels het hoofdpodium warm mag houden. Op de beste momenten zijn het meer jams dan liedje, waarin ze al hun favoriete genres laten langskomen. Nonchalante r&b zang, Boards of Canada-achtige details, postpunk basloopje, een verdwaald surfgitaartje, alles wordt zo in de Warpaint-blender gemikt om er als een uitgebalanceerd, spannend geheel uit te laten komen.
HET NUMMER:
De band is in vorm, en dat maakt het hoogtepunt uitkiezen bijna ondoenlijk. 'Undertow' klinkt misschien nog wel spannender dan op het album, 'Elephant' wordt met groots gemak uitgerekt tot tien minuten, 'Disco/Very' rond de set perfect af. Maar dat was ook allemaal wel te verwachten. De grote verrassing was het nieuwe nummer 'No Way Out', dat nog niet op plaat staat. Dansbaarder dan alles bij elkaar, bij vlagen zelfs euforisch en zo goed dat je even vergeet dat de toch al enigszins lege tent tijdens het concert alleen maar leger wordt.
HET MOMENT:
Als, drie nummers onderweg in de set, Undertow wordt ingezet valt opeens op hoe goed de band een balans heeft gevonden. Het ene moment zorgt de losse r&b zang er voor dat de bijna machinaal strakke ritme sectie niet de overhand krijgt, het andere moment is het juist de groovende ritmesectie die de onderkoelde zang van wat warmte voorziet. Tegelijk zie je dat de band goed genoeg is geworden om geconcentreerd muziek te maken en plezier te hebben tegelijk. De bassiste lijkt het hele concert al non-stop grappen bij de drumster aan het influisteren te zijn, en krijgt het tijdens Undertow voor elkaar één van de twee zangeressen in de lach te laten schieten. En in plaats van dat het de magie uit het nummer haalt, vergroot de ontglipte giechel alleen maar de charme, en maakt het oppakken er na duidelijk hoe professioneel de band is.
OOK OPMERKELIJK:
Zonder al te belerend en moralistisch te willen doen: als host de band introduceren door te zeggen dat het "stoere, lekkere rockchicks" zijn, is niet cool.
HET PUBLIEK:
Ja, hoe zit het eigenlijk met dat publiek? Warpaint is misschien niet de allermakkelijkste muziek, maar het is zeker niet ontoegankelijk, en vooral zo goed dat het een vollere tent verdient. En hoewel de band in de loop van de set alleen maar beter gaat spelen, lijkt de tent alleen maar leger te worden. Is iedereen al zo zenuwachtig voor de wedstrijd dat zelfs de voorbeschouwing al meegepakt moet worden?
HET OORDEEL:
Er zijn twee factoren die Warpaint in de weg zitten om echt een memorabel concert af te leveren. Ten eerste is het geluid wat vlak. Bovenin zit het geluid wel snor, maar het laag lijkt bijna compleet te ontbreken, waardoor het net niet helemaal het warme bad is waar je op hoopt. Te steriel en net niet fuzzy wuzzy genoeg, om het in DTRH-jargon te zeggen. Het tweede nadeel is dat de tent echt te leeg was. Als je deze show zwetend, dicht op elkaar gepakt ziet, Maakt het meer indruk. Nu moest je je best doen om jezelf in de jams van het kwartet te verliezen. Maar als je je een beetje inspant, krijg je er een ongelooflijk goed concert voor terug. Een perfecte balans tussen professioneel en plezier, tussen alle verschillende genres die ze samen laten gaan en tussen spannend en toegankelijk.