#DTRH14: The Black Keys: 'Er zijn duizend gitaristen in Nashville beter dan ik'

Bluesrockduo sluit tweede dag Down The Rabbit Hole af

Atze de Vrieze ,

Vandaag is op voorhand de belangrijkste dag van Down The Rabbit Hole. Aan het eind van deze dag mogen we serieuze conclusies gaan trekken. Staat het festival er, die eerste keer? Of is er werk aan de winkel? Afsluiter en publiekstrekker is The Black Keys. Het duo uit Nashville heeft net een nieuwe plaat uit en komt voor het eerst nieuw werk spelen. Aan het begin van de middag zitten Dan Auerbach en Patrick Carney ontspannen in hun kleedkamer.

Jullie zijn hier al vroeg. Hebben jullie zelf gesoundcheckt?
Dan: 'Nee, dat niet. We zijn rechtstreeks met de bus hierheen gekomen. We hebben er twaalf uur op zitten, vannacht hetzelfde.'
Patrick: 'Eigenlijk hadden we geen plek om heen te gaan.'
 
Ben je je bewust dat dit een compleet nieuw festival is, waar mensen langzaam hun weg proberen te vinden?
Patrick: 'Het is me net verteld, ik wist het eerlijk gezegd niet.'
Dan: 'Gisteren speelden we in Zwitserland op een festival dat zo'n beetje het tegenovergestelde is, groot en al sinds 1977.'
 
Gisteren kende het festival een intens slot, toen Damon Albarn ons tijdens zijn show vertelde dat soullegende Bobby Womack overleden is. Het zorgde voor een bijzondere show. Hadden jullie iets met Bobby Womack, als mens of met zijn werk?
Dan: 'Om eerlijk te zijn niet. Er zijn wel een paar nummers van hem die ik goed vind, maar eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met de zelfingenomen producties van de soul uit de jaren zeventig. Ik heb meer met bijvoorbeeld Sly Stone, die een paar jaar eerder veel experimenteerde, zonder ook maar een moment corny te worden. Ik heb zelf gewerkt met Dr John, die maakte al platen in de 50s. Ongelofelijk dat Womack eerder dood is dan hij. Dr John had in die tijd al hepatitis C. Sterker nog, volgens mij was hij de eerste ooit die dat had. Hoe hij nog kan leven, dat is een raadsel.'
 
Soul is voor jullie belangrijk, maar vooral in details. In backing vocals bijvoorbeeld. Jullie zijn inmiddels allang geen duo meer. Maar wat me opviel bij jullie vorige tour: jullie presenteren je nog altijd wel als duo, de rest van de band naar achteren, buiten de spotlights. Hebben jullie overwegen er een volledige band van te maken en de leden te introduceren?
Dan: 'We zijn ooit begonnen als duo, maar dat was nooit een keuze. We konden ons geen andere muzikanten veroorloven. Tien jaar geleden hebben we in Akron nog audities gedaan voor een extra bandlid, maar we konden niemand vinden die geschikt was. Maar ook in die tijd deden we in de studio al allerlei overdubs. Keyboards, bas, Moog synth.'
Pat: 'Dat vonden we juist het leukste in de studio, de nummers arrangeren. Sinds Brothers kunnen we echt niet meer zonder.'
 
Is het dan een ego kwestie, dat het toch nog een beetje oogt als een duo?
Pat: 'Wat is een ego kwestie? Wij zijn al twaalf jaar bezig met deze band. Het is onze band. Ik bedoel: weet jij hoe de bassist van The Rolling Stones heet?'
 
Nee. Hij is wel goed. Ze hebben ook een achtergrondzangeres die in het volle licht komt te staan tijdens Gimme Shelter. Zij zit ook in de film Twenty Feet From Stardom, over achtergrondzangeressen.
Pat: 'Maar weet je ook hoe ze heet? Ik vond dat trouwens wel een goede film. Al merkte ik ook dat me weinig bijbleef van de stukjes waarin ze hun eigen muziek gingen uitvoeren. Die mensen hebben een unieke kwaliteit: met de stem van iemand anders meezingen en die ondersteunen. Ik kan me voorstellen dat het dan juist heel moeilijk is om je eigen stem te vinden.'
 
Werken jullie ook met mensen die geweldig kunnen spelen, maar van wie nooit iemand de naam zal weten?
Dan: 'Onze muzikanten zijn stuk voor stuk geweldig, natuurlijk. Ze zijn beter dan wij. Sowieso zijn er zeker duizend gitaristen in Nashville die beter zijn dan ik.'
 
Na twee albums vol singles begint jullie nieuwe album met een zeven minuten durende song, die langzaam begint. Was dat een statement?
Dan: 'Niets wat wij doen is met opzet. We hebben een idee, en als het bevalt blijven we er. Ik houd van LP's die beginnen met een langzaam, zacht nummer, iets waar je echt je volle aandacht bij moet houden. We hebben 'The Weight Of Love' nog nooit live gespeeld. Misschien dat we dat de komende tour gaan doen.'
Pat: 'We hebben net een deel van onze tour in februari en maart aangekondigd. Er komt ook een Nederlandse datum, maar die mogen we nog niet aankondigen.'
 
Dan, je stelt je heel kwetsbaar op in de nieuwe nummers. Heel veel ervan gaan over je scheiding. Heb je lang getwijfeld of je dat moest doen? 
Dan: 'Om eerlijk te zijn niet. Ik kon niet anders, er was geen keuze. Ik zat er zo diep in. Ik was fulltime vader, zat in een scheiding, woonde in een appartement, en probeerde intussen een album te maken.  Het was juist een verademing om me op die songs te storten.'
 
Zijn jullie beschermender geworden ten opzichte van jezelf? Nu jullie veel bekender worden, komt alles in de media terecht.
Pat: 'Ja, vooral als we iets zeggen over een andere muzikant.'
 
Een zo'n 'andere muzikant', jullie buurman in Nashville, schijnt hier morgen niet te willen spelen omdat jullie hier vandaag staan. Zouden jullie een festival afwijzen als Jack White er speelt?
Dan: 'Vraag ons niet over Jack White. Die vraag kun je zelf ook wel beantwoorden toch? Ik bedoel: zou jij niet voor een bepaald blad willen schrijven als een journalist waar je een hekel aan hebt er ook voor schrijft? Nee toch?'
Pat: 'Wij zouden nooit een show afzeggen omdat 'the other guy' er ook was.'
 
Morgen Glastonbury, een van jullie grootste shows van de zomer. Kijken jullie er naar uit? 
Pat: 'Zeker, dat zal een intimiderende show worden.'
 
Voel je dat nog zo? 
Pat: 'Natuurlijk. Voor 80.000 mensen spelen is ontzettend intimiderend. Als je dat niet zo ervaart, ben je Hitler.'