ADE14: Hossen met Martin Garrix, of housen met Breach en Huxley?

Voor elk wat wils op het Rembrandtplein

Tekst: Sjoerd Huismans, foto's: Sjoerd Huismans & Jelmer de Haas ,

Platte EDM in de Escape of een zeer credible house-avond met AUS Music in Studio 80: het leven bestaat uit keuzes, keuzes en keuzes. Gaan we voor Martin Garrix die al zijn vrienden heeft uitgenodigd om er een knalfuif van te maken? Of voor de Britse Amsterdammer Breach die een thuiswedstrijd speelt - en daarbovenop Huxley die misschien wel wat tracks van zijn nieuwe plaat komt doen? Of nee wacht: we doen het gewoon allebei.

Je kent wel die reisverhalen die steevast beginnen met een zin als: ‘Tadzjikistan is een land van uitersten…’ Een nogal flauwe ankeiler is dat altijd – elk land is een land van uitersten – maar toch is het precies de invalshoek voor dit verhaal over de donderdagavond van ADE op het Rembrandtplein. Onder het motto why the hell not? een verslag van Martin Garrix’ eerste eigen ADE-showcase in de Escape én van de AUS Music labelavond in Studio 80 ineen. Het kost heel even wat getouwtrek met de portiers, maar dan is het ook voor elkaar. Eerst maar eens naar de Escape waar het feestje al vanaf de opening van 23:00 aan is. De biertjes en de mierzoete mixdrankjes worden af en aan gesjouwd door de jonge bezoekers. De hele tent ruikt zelfs al naar die zoete mixdrankjes.

Oliver Heldens is de eerste van Garrix’ vrienden die mag aantreden. Uiteraard gooit hij Gecko Overdrive erin en daar wordt eigenlijk meteen al heel goed op gereageerd: het eerste hitje om 23:30 is een feit. En als hij daar dan meteen een eigen nummer als Koala overheen doet, kunnen we van een geslaagde openingsset spreken. Datzelfde kan helaas niet gezegd worden van Julian Jordan. Heel even lijkt het alsof Martin Garrix zelf al mag aantreden, maar het blijkt zijn achttienjarige tweelingbroertje te zijn (werkelijk, twee druppels water). Wat vooral opvalt aan Jordans set is de lelijkste Smells Like Teen Spirit ooit gehoord. Als je Kurt Cobain als een platgeëqualized EDM-zangeresje kan laten klinken…

Dillon Francis lijkt het beter voor elkaar te hebben: hij knalt er al in met Knife Party en het eerste deel van zijn set lijkt zowaar een consistent geheel van dubstep, trap en moombahton. Maar gaandeweg verliest ook hij zichzelf in duizend ideeën tegelijk en horen we bijvoorbeeld een wel erg zenuwachtige, snelle Daft Punk-track. Zijn eigen nummer met Panic! At The Disco maakt het niet veel beter. Het is duidelijk: de lelijke-EDM-limiet is bereikt. Laat Jay Hardway maar zitten, snel naar de buren van Studio 80. Het contrast kan bijna niet groter: met een persoonlijke ruimte van minstens drie meter staan mensen zowaar soepel te dansen op een kale en harde live-set van Tom Demac. In plaats van mixdrankjes gaat het hard met de glaasjes water.

Huxley is aan de beurt en meteen gaan de bassen een register dieper. Na tien minuten komen ook de eerste zanglijntjes erin: natuurlijk is Huxley (die vrijdag met zijn debuutalbum komt) vooral ook een toegankelijke producer. In een openhartig interview met DJMag verklaarde hij zelfs wel eens getwijfeld te hebben om gewoon all-out EDM te gaan. Gelukkig maar dat hij dat niet deed: naadloos mixt hij Todd Osborn in zijn eigen hit Box Clever. Huxleys uitstekende set doet uitzien naar zijn album.

De Escape is inmiddels afgeladen vol en het bezwete witte T-shirt van Martin Garrix duidt erop dat hij al even bezig is. Jammer, maar ach: zijn tracks schijnen wel enigszins op elkaar te lijken, dus of we nu echt iets missen? Hoe dan ook, wat een feest is hier aan de gang. Confetti, selfiestokken, alles wordt uit de kast gehaald. De hoge dj booth leidt ertoe dat de fans enige moeite moeten doen met hun selfie met Martijn Gerritsen himself: een meisje gaat op de schouders van haar vriendin zitten en doet tot tien keer toe een poging zowel zichzelf als de dj op de foto te zetten. De onderste van de twee begint steeds moeilijker te kijken.

Natuurlijk bedient Garrix zelf zich van net zulke platte hitformules als zijn vrienden, maar wat meteen opvalt is hoe ontzettend veel beter zijn set in elkaar zit. De mixen (al dan niet van tevoren gemaakt) gaan soepel, de overgangen slaan ergens op en hij zal never nooit ineens een lelijke ballade erin gooien. Integendeel, het is pure adrenaline met tracks als Error 404 en Set Me Free. Maar ook is er ruimte voor wat inventievere drops zoals in een track van Wax Motif & Neoteric’s. Het kwartiertje b2b met Nicky Romero maakt het helemaal af.
 

We laten een kolkende Escape achter op de klanken van I Could Be The One, om te gaan kijken wat Breach aan het doen is in Studio 80. Er blijkt zelfs een platenspeler op de booth te staan (ongekend pro na een avondje Escape), toch draait ook Ben Westbeech vooral digitaal. Hoewel hij niet vies is van een zomerhitje op zijn tijd (Jack, Everything You Never Had), kiest hij vanavond voor de verdieping met tracks van onder meer Midland, Herbert en een hele harde nieuwe Lando. Toffe platen, toch draait Breach ze allemaal wat statisch en zonder veel verrassing aan elkaar. De nog aanwezige mensen in Studio 80, veel zijn het er niet, gaan er hoe dan ook heel lekker op. AUS-labelbaas Will Saul mag ‘zijn’ avond tot een eind draaien. Helemaal geen ondankbare taak, gezien de sfeer die er in een halfleeg Studio 80 nog goed in zit. Het was een avond van uitersten.