ADE14: Bonte Detroit avond door Dekmantel

Gedoe met locatie, maar muzikaal alles raak

Ralph-Hermen Huiskamp ,

Het zat Dekmantel niet mee deze editie van Amsterdam Dance Event. Zoals bekend ging het MC Theater failliet, en kon er geen vergelijkbare locatie gevonden worden. Het moest dus allemaal maar gebeuren in de North Sea Jazz Club. In plaats van 1200 kaarten konden er nog maar zo'n 400 verkocht worden, en dus was de vrijdag in één klap uitverkocht. Bij binnenkomst was het MC Theater meteen een gemis. Het geluid klonk wat vervormd en het zaaltje leek meer op de eetzaal van een kampeerboerderij dan een zwetende club waar je Detroit helden Moodymann, Carl Craig, Recloose en Mike Banks het liefst zou willen zien. Gelukkig bleken zij geen enkele boodschap te hebben aan de twijfels die er door alle omstandigheden opgeroepen zijn.

Een knullig zaaltje dus. Twee gekleurde TL-buizen als sfeerverlichting achterop het podium, een enkel spotje en een rookmachine. Meer iets voor De Bonte Avond misschien. Lang niet vol bovendien, zo lijkt het bij binnenkomst. Rond de bar zijn zeeën van ruimte terwijl Young Marco zijn obscure discoplaten een zwengel geeft. Dat zal de rest van de avond zou blijven. Niet omdat de zaal zo groot is, maar de meerderheid heeft helemaal geen zin om bij de bar te staan, maar drukt zich liever zweterig tegen elkaar op de dansvloer. Dat, gecombineerd met de overkill aan speakers (die overigens in het begin het geluid vervormen, maar gelukkig worden bijgesteld), zorgt ervoor dat de kneuterigheid van het zaaltje geen enkel moment meer opvalt. 

Terwijl Young Marco's obscure laatste discoplaat zijn laatse rondjes draait maakt Recloose zich klaar om over te nemen. Ruim vijftien jaar terug was de jonge Amerikaan zo brutaal om een mixtape te verstoppen in een broodje dat Carl Craig bij hem besteld had. De grote technoman was enthousiast en nam het jonge talent onder de hoede, en vandaag mag de protegee dan de zaal dan ook opwarmen. Het wordt een spel tussen disco en techno. Telkens wanneer de bongo's, blazers en claps iets te jolig worden duikt hij de diepte in. Nooit lang, echt donker wordt het niet. Precies wanneer er langzaam eilandjes ontstaan in het publiek barst er weer een vocal met losse claps uit de speakers om iedeen weer bij elkaar te brengen. 

Terwijl zijn bloedmooie assistent alvast een eerste plaat klaar legt grijpt Moodymann de microfoon. Door het visnet wat hij om zijn hoofd heeft hangen richt hij zich , met zijn zware soulvolle stem tot Recloose. "I liked that Dilla you played yo! I could have rapped to that one, you know." Dan richting het publiek: " And this, ladies and gentleman, this is Depeche Mode." Nog voor hij helemaal uitgesproken is vult "Behind the Wheel" de ruimte. De perfecte openingstrack. Want het wordt een lange rit langs stoffige platen, die nogal eens kraken of zelfs overslaan. "That's to make you realise that I only play vinyl. I've brought these all the way from Detroit. They even smell like the eighties." Ook San Proper, die de eerste set van de avond voor zijn rekening nam, ziet dat het goed was. In zijn eentje staat hij links naast de booth, te dansen met de rook die hij uit zijn mond blaast en de schaduwen die van de TL-buizen afkomen. Bij elke goede plaat steekt hij zijn vuist in de lucht. En daar volgen er nogal wat van. 

Zelfs Moodymanns vrouwelijke metgezel is soms verbaasd over wat er op de draaitafels gelegd wordt. Zo nu en dan spreekt ze hem goedkeurend toe, en bekijkt verwonderd de hoes. Het wordt zo'n set waarbij je bij elkaar plaat bedenkt dat je hem het liefst nog een keer zou willen horen, maar tegelijk al een beetje zenuwachtig bent over wat de volgende gaat zijn. Meer en meer dringt het publiek zich naar voren om in het geluid te kruipen. Het blijft overigens niet alleen bij een Amerikaanse muziektrip, het grootste juichmoment is er als er de trein uit Moskou binnenrijdt. Eerst de stoomfluit, dan die onweerstaanbare bas die LCD Soundsystem al eens geleend heeft, en dan: "Moscow, Disco!" Met Telex wordt dus zelfs nog even België aangedaan vanavond. Dat Moodymann over alle grenzen heen kijkt blijkt helemaal uit de laatste twee platen. Een vertraagde versie van Whitest Boy Alive's "Done With You" wordt zonder blikken of blozen opgevolgd door Notorious B.I.G. En het voelt nog als een logische keuze ook.   

Waar Moodymann de funk gebruikt om mensen bij elkaar te brengen, gebruiken zijn opvolgers het als ingang voor een een enorme diepte. Terwijl het opvallend  gemêleerde publiek misschien hoopt dat het meteen rammen wordt pakken Carl Craig en Mike Banks het nog even rustig aan. Naast vier draaitafels hebben ze ook allebei een synthesizer mee. Craig om alleen wat space geluiden uit te trekken of om de boel te laten ontsporen, maar Banks legt non stop accenten tijdens de set. Dat begint met funky orgels en housy piano's, maar naarmate Craig de boel opschroeft en de muziek van steeds meer poespas ontdoet worden er steeds meer industriële en drum geluiden uit de synt getrokken. Of op het meest donkere punt van de set zelfs een gitaarsolo die zich als een kettingzaag door alles heen baant.

Het duo laat zien hoe je ongelooflijk dwingende techno kan neerleggen zonder dat het aan menselijkheid, of als je het liever hebt soul, hoeft in te boeten. Pas als tegen het einde Octave One's "Blackwater" er in komt, heb je door in wat voor genadeloze fuik het duo je heeft getrokken. Geen moment heb je doorgehad dat er geen enkele uitweg was, en hoe ze de hele zaal aan het afmatten waren. De vocal van het nummer laat de zaal in een klap weer landen en verschrikt om zich heen kijken. Moodymann die de hele set vol bewondering de twee op de vingers keek grijnst. Cinnaman pompt er snel wat funky house in om de zaal weer tot leven te wekken. Tevergeefs, om zeven uur in de ochtend zijn bijna alleen nog maar de echte diehards over, of de zombies die nauwelijks nog weten dat ze zijn.