Tim Showalter, zoals Strand of Oaks naast het podium graag genoemd wordt, draait niet alleen vanaf de eerste tonen de volumeknop vol open, maar klinkt op HEAL vooral veel diverser dan op zijn vorige album, waar hij zich beperkte tot subtiele folk. Deze keer lijkt hij muzikaal all over the place te zijn. In het interview met 3voor12 vertelde de Amerikaanse zanger dat hij met dit album de muzikanten wil eren die hem er toe zetten zelf ook muziek te gaan maken. En dus hoor je het ene moment Dinosaur Jr-achtige rock (sterker nog, het is ook echt J. Mascis die de gitaar op Goshen ’97 in speelde), dan weer new wave synths, om uiteindelijk met een power ballad af te sluiten. Zo’n constant eerbetoon aan oude bands heeft overigens ook zijn nadelen. De progrock doedelzaksound op Same Emotions hadden best wel achterwege gelaten mogen worden, ook al zorgt het tegelijk voor een completer beeld van Strand of Oaks muzikale helden.
3voor12 bespreekt Album van de Week (27) Strand of Oaks
Ex-folky breekt schreeuwend met zijn slechte jaren
Ben je een van de early adopters die Strand of Oaks al een paar jaar volgt? Dan val je waarschijnlijk uit je stoel als je HEAL voor het eerst hoort. Het zelfmedelijden is overboord gegooid en dat schreeuwt hij van de daken. De zachte folkgitaren en de bijna zijige stem mochten ook vertrekken. HEAL lijkt dan ook meer bedoeld voor stadions dan voor koffiehuizen. Die overgang heeft gewerkt: het levert hem het Album van de Week op.
Dat het album luistert als een bevrijding voor de zanger zit hem niet alleen in de bij vlagen euforische melodieën en de gitaarsolo’s die soms opeens het nummer doen open scheuren. Ook in zijn teksten merk je dat Showalter aan de beterende hand is. Op HEAL weet hij eindelijk afstand te nemen van alle kommer en kwel die zo’n stempel op zijn eerdere werkt drukten. Dat doet hij niet door het te negeren, maar juist door het expliciet te benoemen. Zo blikt hij in de opener terug op zijn eenzame, maar gelukkige jeugd, durft hij op de titeltrack eindelijk de naam te noemen van het meisje dat ooit zijn hart brak en waar hij bijna tien jaar lang door van slag was, en zingt hij in JM hoe de muziek van Jason Molina hem troost bood in de jaren dat hij zich afzette tegen zijn ouders en ruzie had met vrienden. Elk nummer lijkt op deze manier gebouwd rond een herinnering aan een mindere periode. Zelfs als het niet expliciet wordt benoemd, zoals in Woke Up To The Light, krijg je het idee dat hij alsnog over een specifiek moment zingt.
Doordat Showalter zo duidelijk terugblikt op vroegere periodes en gebeurtenissen valt ook de muzikale veelzijdigheid op zijn plek. Het album vliegt helemaal niet richtingloos van hot naar her; elke knipoog naar een ander genre lijkt gekozen te zijn omdat die de soundtrack vormde van de periode waarover hij in dat nummer zingt. Dat benadrukt hij nog eens door af te sluiten met Wait for Love, waar Showalter terugkijkt op zijn mislukkingen in de liefde, maar tegelijk hoopvoller dan ooit over de toekomst klinkt. Precies zoals zo'n beetje elke coming of age-film uit de jaren tachtig je als kijker met een feelgoodtrack de aftiteling in stuurt.
Alles bij elkaar vormt HEAL een sluitstuk van een ogenschijnlijk moeilijke periode van de zanger. Het breken met die tijd levert een mooie plaat op, maar werpt ook de vraag op hoe de volgende plaat van Strand of Oaks gaat klinken. Nu dit album gewijd is aan het breken met het verleden en al zijn frustraties eruit geschreeuwd zijn, verwacht je bijna dat op het volgende album van Strand of Oaks de confetti en slingers erbij gepakt kunnen worden.