3voor12 bespreekt Album van de Week (6): Breton

War Room Stories is een duizelingwekkende plaat

Joost van Beek ,

Het is even slikken, de eerste confrontatie met de hoes van Bretons nieuwe geesteskind. Het Britse kunstenaarscollectief bracht in 2012 het debuut Other People's Problems uit. De kernwaarden van dat schijfje? Gearrangeerde synthpop met een snufje hiphop, een verdwaalde harp en de lekker gefreakte single Edward the Confessor. Maar uiteindelijk bleek Breton, met in de rug een slim uitgedachte visuele show, het best tot zijn recht te komen als liveact. Dit getuige shows op London Calling, de Affaire en in een veel te lege Effenaar. Enfin, tijd voor de tweede ronde. Die plaathoes leidt in ieder geval tot brandende ogen. Snel uitpakken en niet meer naar omkijken dus. Want met War Room Stories levert Breton opnieuw het 3voor12 Album van de Week af.

Zoals het een kunstzinnig indie-electrogezelschap betaamt verruilden de Britten van Breton hun eiland voor Europees Brooklyn; Berlijn dus. Het hart van die Duitse hoofdstad, een voormalig arbeidersonderkomen in het district Mitte om precies te zijn, diende als broedplaats voor War Room Stories. Mitte is niet direct Berlijns hipste district. Eerder het territorium van dagjesmensen dan dwarsdenkers, om het zo te zeggen. En als een band bewust naar hip Europa verkast probeer je dat te herleiden naar het eindproduct. “Cause you’re a tourist, there’s nothing wrong with that”, zingt Roman Rappak in plaatopener Envy. Die track is dan weer veilig genoeg om in de playlist van elk willekeurig koffiehuis aan Unter den Linden te belanden. Envy is een aanstekelijk electropopliedje, maar tegelijkertijd wel erg dichtgesmeerd met strijkers en xylofoonriedels. War Room Stories moet even op gang komen hoor.

Het staat in ieder geval buiten kijf dat Breton een neus heeft voor pakkende melodieën die zich genadeloos wortelen in je achterhoofd. Nummers als Envy en S4 kunnen rechtstreeks de nationale ether in en Search Party (Waar is dat feestje?!) doet verlangen naar de laatste zonnestralen op een volle festivalweide. Na een goed behapbaar openingssalvo zoekt Breton in de derde track Legs & Arms spanning op. Het nummer opent met een dreigende strijkpartij en een spannend ‘marcheerritme’. De Londense praatzang van Rappak lijkt uit een megafoon te komen, de snijdende synths maken het geheel dansbaar. Het refrein is dan weer ‘catchy as hell’. De lijn van Legs & Arms wordt voortgezet op het zware synthnummer Got Well Soon. Donkere nachtmuziek, dat is het!

Het is een volkomen zinloze kanttekening in een arbitrair schrijfsel als een albumbespreking, maar Breton is een band waarvan je moet houden. War Room Stories is kundig in elkaar gezet en de gelaagdheid van de nummers doet soms duizelen. De muzikale collages van de Britten vormen een ontdekkingstocht waarin je keer op keer nieuwe bouwstenen ontdekt. Dat de producties van Breton desondanks heel goed behapbaar zijn is bewonderenswaardig. Luister bijvoorbeeld hoe National Grid begint met electro-niche en evolueert naar een bombastische meezinger.

Maar Bretons tweede langspeler kan evengoed worden uitgelegd als overgeproduceerd. De combinatie van orkestrale arrangementen, harp, synths, panfluit en pompeuze refreinen ligt soms wel erg zwaar op de maag. War Room Stories doet duizelen, maar maakt ook nieuwsgierig naar een Breton dat rudimentair te werk gaat. ‘Love it or hate it’ dus, maar geef deze plaat in ieder geval een kans. Want vriend en vijand zullen het erover eens zijn dat Breton met het tweede studioalbum genoeg munitie levert voor dampend livegeweld. Deze ronde graag in volle popzalen!

War Room Stories is uit op Believe/Bertus en staat nu op de Luisterpaal