Achter King Tuff zit garagerocker Kyle Thomas uit Vermont, die zo'n beetje sinds 2006 muziek uitbrengt op onder meer garagerock-cassettelabel Burger Records. Voorheen was Thomas actief in freakfolk-band Feathers (wellicht een verklaring voor de vocale harmonieën). Sub Pop pikte de zelfbenoemde goofball op en bracht in 2012 zijn tweede langspeler uit. Dat album deed het verrassend goed in de Billboard en CMJ charts. Wat leipe, humoristische interviews, meer garagerock (Burger bracht Was Dead vorig jaar opnieuw uit) en een set liveshows deden de rest: met King Tuff was een nieuw garage-fenomeen opgestaan.

Fenomeen of niet, Black Moon Spell begint helemaal niet als een garageplaat. Ondanks de fuzz en Ty Segall op drums scheurt het titelnummer er rauw in als ware het het intro van de nieuwe Danko Jones. De gitaarsolo's, de break, die stemmetjes; het riekt allemaal nogal naar een potje seventies rock of The Darkness-achtige glam. Dat verandert met Sick Mind niet direct, wel wordt steeds meer duidelijk dat King Tuff die seventies hier verpakt in aanstekelijke en vaak smerige garage-songs. Rainbow's Run geeft het laatste zetje, met een opgevoerde, Ty Segall-esque gitaarsound in een wederom erg fijn, catchy liedje. Heel meeslepend hoe Thomas die zanglijnen op die rauwe riffs legt.

Prijsnummer Headbanger is precies dat: rauwe garagerock waarop je die haren wel wil gooien. Ondertussen kan je het niet helpen om mee te blèren: "Bang your little head." Beautiful Thing gaat zo naadloos en prettig op bijna hetzelfde (gitaar-)thema verder, dat je hoopt dat Tuff die songs live ook zo achtereen speelt.

Magic Mirror en Staircase of Diamons bieden heerlijk dromerige psychpop, I Love You Ugly is een semi-akoestisch tussendoortje (met een hartverwarmende boodschap voor muurbloempjes/outcasts), nummers als Black Holes In Stereo en Demon From Hell bevatten het soort punkpop dat elke high school party, tienerharten incluis, in vlam zet en Radiation is een elektronisch gedreven noise-uitspatting. Tekstueel en muzikaal spat de lolbroekerij dermate van het plaatje af, dat we vermoeden dat Thomas wel eens met de Burger-collega's van Together PANGEA hangt.

De kracht van King Tuff op dit vierde studio-album is de schaamteloze samensmelting van glam, glitter, punkpop en garage in puntgave liedjes. Liedjes die gemaakt lijken om zowel de ruige, biersmijtende tieners als de smachtende muurbloempjes te charmeren. We gaan het zien op Le Guess Who?, zoveel is zeker. Die onwaarschijnlijke mix pakt alvast onwaarschijnlijk lekker uit. Kyle Thomas vat de nieuwe plaat als volgt samen: "Every song on Black Moon Spell was written without giving a shining fuck about nothing."

Black Moon Spell is uit op Sub Pop/Konkurrent en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. King Tuff is te zien op Fuzzland tijdens Le Guess Who? en maandag 24 november in Paradiso. We mogen eigenlijk niet aan verkoopadviezen doen (mediawetje), maar het zou zomaar kunnen dat onderstaande je luisterervaring van Black Moon Spell compleet maakt: de (via Sub Pop verkrijgbare) 'loser edition' is gedrukt op 'glow-in-the-dark/black splatter vinyl'.