NME heeft Royal Blood ongetwijfeld al drie keer bestempeld als redders van de rock. In thuisland Engeland wordt het rockduo uit Brighton onthaald als dé grote band van het jaar. Dat vuurtje begon te branden op Glastonbury 2013, toen Arctic Monkeys-drummer Matt Helders een Royal Blood-bandshirt droeg tijdens hun headlineshow (iets met hetzelfde management, naar het schijnt), en sindsdien wakkert die vlam alsmaar steviger en heviger.

Onze eerste kennismaking met het duo is klassesong en single Out of the Black, dat hun titelloze debuutalbum opent. Het is een keiharde, lompe rocktrack die het midden houdt tussen Muse (dat dramatische couplet!), Queens of the Stone Age (die riff!) en The White Stripes (die snerende, pisnijdige stem van zanger/bassist Mike Kerr!). Kortom: grootse Rock met de royale hoofdletter R. Rock met kloten, een big bottom en heel veel kracht. Tekstueel is Mike Kerr al net zo groots agressief: hij spuwt vuur wanneer hij schreeuwt dat zijn mond een pistool is, en hij een kogel met jóúw naam erop. Nee, dit is geen jongen waar je ruzie mee wil maken.

De rest van het album voert diezelfde felle sfeer de boventoon. Kerr heeft bloed op zijn handen, op zijn vingers, is een vrijgebroken beest dat je verdomme te pakken gaat krijgen. En zo klinkt hij ook. Vooral Little Monster, Come On Over en Figure It Out springen eruit, met werkelijk keiharde, massieve gitaarriffs. Die gigantische wall of sound creëren ze dus maar met zijn tweeën: drums en BASgitaar, door een legio aan effecten en een drietal versterkers gegooid.

Eigenlijk wordt dit soort muziek niet zo veel meer gemaakt: lompe doch poppy rock die geschikt is voor de radio, voor de grote podia en een publiek van zowel oude truckers als jonge kids die voor het eerst gitaar willen leren spelen op de riffs van Led Zeppelin. Ja, Triggerfinger doet het al jaren goed in ons koude kikkerlandje, Queens of the Stone Age stond met alweer hun zoveelste album op Pinkpop en Lowlands en Jack White heeft eerder dit jaar een tweede soloalbum uitgebracht. Maar jonge honden als Royal Blood zijn daarin een welkome afwisseling.

Wil dat zeggen dat hun debuutalbum ook tien nummers lang blijft boeien? Mwoah. Op een gegeven moment wordt Royal Blood wel wat eendimensionaal en begint het gebrek aan gelaagdheid wat te vervelen. Het is misschien niet de meest vooruitstrevende of originele plaat, maar verdomme, wat is het lekker om weer eens zo’n opwindende rockplaat te horen die uitermate geschikt is voor de grote podia. Na uitstekende shows op Eurosonic en London Calling speelde Royal Blood hun doorbraakoptreden op Lowlands. In het najaar een succesvolle clubtour, dan kunnen ze volgend jaar de tent van Pinkpop afbreken. Met gemak.

Debuutalbum Royal Blood is uit op Warner Music en tijdelijk op de Luisterpaal te beluisteren.