Behoeft The Kik nog een introductie? Dave Von Raven rolde ooit uit sixties-act The Madd, startte met Arjan Spies van Mark & The Spies beatbandje The Kik, schakelde na een enkel Engelstalig liedje al snel over op het Nederlands (een gouden greep!) en veroverde vervolgens heel ons koude, kneuterige kikkerlandje met de geinige, veelal geleende sixtiesliedjes van debuutalbum Springlevend. Geleend? Luister maar eens naar Simone van The Kik. Één op één The Dancer van The Allusions, van het intro tot dat grappige gitaarlijntje tot die koortjes. Of Verliefd op een Plaatje, een fotokopie van The Hollies-tune Little Lover. Maar goed, wel met heerlijk lullig-romantische nieuwe teksten van ras-Rotterdammer Dave von Raven, die een graag-geziene gast werd in praatprogramma's en met The Kik huisband werd van DWDD.
En nu is daar het tweede album. En nu doen ze het helemaal zelf. Niets geleend (een obscure vroege track van The Bee Gees daargelaten voor Ik Doe Wat Ik Wil) maar verder van begin tot eind gecomponeerd door The Kik. Horen we daar nog iets verrassends? Nou, ja en nee. Was debuutalbum Springlevend doorspekt met surfgitaren, af en toe een orgeltje en een verdwaalde trombonesolo, 2 is de, om eens een clichéwoord te gebruiken, gelaagdere tweede. Die gouden jaren zestig voeren nog altijd de boventoon, maar met een tikkeltje psychedelischer randje. Zo heeft Gitarist Arjan Spies de fuzzbox ontdekt, dat venijnige pedaaltje dat begin van de sixties werd uitgevonden en veelal refereert naar instrumentale surfbands als The Ventures en The Shadows, maar ook door George Harrison en Pete Townshend gretig werd gebruikt. En in Katwijk aan Zee is daar plotsklaps de mellotron, nog zo'n curieus muziekapparaat uit het decennium: een gigantische tapemachine die het geluid van strijkers en blazers moest simuleren maar daar nooit helemaal in slaagde, nog door The Beatles gebruikt op Strawberry Fields Forever. Net als de klavecimbel, overigens, die bij The Kik figureert in Lot Uit De Loterij. Of wat dacht je van Ik Doe Wat Ik Wil, met een fade-out om er vervolgens weer in te draaien, zoals op bijvoorbeeld Helter Skelter ook gebeurt. Héél erg jaren zestig.
Soms grijpt de muzikale nostalgie verder terug: de vooroorlogse jazzy swing-ballade Schilderstraat, bijvoorbeeld, een mooie en ontroerende ode aan de vergeten volkszanger en accordeonist Jaap Valkhoff, dat bijna van Valkhoff zelf had kunnen zijn. Bijzonder fijn is daar de blazerssectie onder leiding van Benjamin Herman, die ook de rest van de plaat subtiele bigband-toetsen onder de nederbeat plaatst.
En nu is daar het tweede album. En nu doen ze het helemaal zelf. Niets geleend (een obscure vroege track van The Bee Gees daargelaten voor Ik Doe Wat Ik Wil) maar verder van begin tot eind gecomponeerd door The Kik. Horen we daar nog iets verrassends? Nou, ja en nee. Was debuutalbum Springlevend doorspekt met surfgitaren, af en toe een orgeltje en een verdwaalde trombonesolo, 2 is de, om eens een clichéwoord te gebruiken, gelaagdere tweede. Die gouden jaren zestig voeren nog altijd de boventoon, maar met een tikkeltje psychedelischer randje. Zo heeft Gitarist Arjan Spies de fuzzbox ontdekt, dat venijnige pedaaltje dat begin van de sixties werd uitgevonden en veelal refereert naar instrumentale surfbands als The Ventures en The Shadows, maar ook door George Harrison en Pete Townshend gretig werd gebruikt. En in Katwijk aan Zee is daar plotsklaps de mellotron, nog zo'n curieus muziekapparaat uit het decennium: een gigantische tapemachine die het geluid van strijkers en blazers moest simuleren maar daar nooit helemaal in slaagde, nog door The Beatles gebruikt op Strawberry Fields Forever. Net als de klavecimbel, overigens, die bij The Kik figureert in Lot Uit De Loterij. Of wat dacht je van Ik Doe Wat Ik Wil, met een fade-out om er vervolgens weer in te draaien, zoals op bijvoorbeeld Helter Skelter ook gebeurt. Héél erg jaren zestig.
Soms grijpt de muzikale nostalgie verder terug: de vooroorlogse jazzy swing-ballade Schilderstraat, bijvoorbeeld, een mooie en ontroerende ode aan de vergeten volkszanger en accordeonist Jaap Valkhoff, dat bijna van Valkhoff zelf had kunnen zijn. Bijzonder fijn is daar de blazerssectie onder leiding van Benjamin Herman, die ook de rest van de plaat subtiele bigband-toetsen onder de nederbeat plaatst.