Black Panic bevindt zich in het hart van de plaat, die met een paar ruige maar pakkende songs op gang kwam. Wie dacht dat Triggerfinger na het onverwachte hitsucces van die ontbijtcover wat opportunistisch water bij de wijn zou doen, heeft het mis. Bij opener Game is het spel direct op de wagen. Single Perfect Match heeft een goede glamrockdrive met glitterhandclaps. Ruben Block begint te zingen met zoveel funk dat je haast aan Prince's Cream moet denken, maar godzijdank zonder New Power Generation sound. God, de kleine ijdele slechtheid met Triggerfinger als backing band, dat zou pas een sensationeel nachtconcert opleveren.
Ook in het titelnummer dalen we weer af in donkere kamer van het menselijk verlangen, en opnieuw ligt de sleutel bij iemand anders. "You want to take one step beyond, dear. A wish fulfillment fantasy. Slow hands, dark talk, dear." Spannend, maar ondertussen ook gewoon ontzettend catchy. Als we Lykke Li dan toch een tip mogen geven voor een return-the-favor coverhit: doe deze maar. Het gas gaat er even af op het Bowieske Off The Rack, waarin Ruben Block zijn fantasie de vrije loopt laat over een magazine covergirl. Speels, sensueel en stijlvol, geenszins ordinair. De mannen dragen niet voor niets pakken. Al kunnen die ook zomaar uit, suggereert het spookachtige, minimalistische Halfway There. "Stagger along and end up where we are. And I’m all dressed up for privacy."
Triggerfinger heeft zich niet gek laten maken, en is nog beter gaan doen waar het goed in is. Net als je denkt dat Triggerfinger By Absence Of The Sun in ultieme duisternis gaat afsluiten, klinkt een gulle lach. Het zijn de laatste seconden van het topzware Master Of All Fears, en ineens zie je de pretoogjes van Monsieur Paul van Bruystegem door de mistige nacht heen prikken. Het is misschien wel de grootste kwaliteit van deze vierde Triggerfinger-plaat: hij rockt diep en zwaar, maar je hoeft er geen moment moeilijk bij te kijken.