'Ik word eerst gewoon werkloos.' Dat lijkt Jaap Boots het verstandigste om te doen. 'Je hebt van die mensen die meteen alles anders gaan doen en een bed and breakfast in Spanje beginnen. Ik weet het echt niet.'

De 25 jaar die Jaap Boots (1961) bij de vpro werkte zijn, zoals hij het zelf zegt, omgegaan in een vloek en een zucht. 'Ik heb geleerd dat ik niet de belofte was die ik dacht te zijn en heb mijn beperkingen geleerd. Vroeger dacht ik dat ik een hoogvlieger was. Jan Wolkers? Ha, die schrijf ik gewoon voorbij! Wolfman Jack? Ik ben beter. En ik heb geleerd dat het leven heel snel voorbij gaat.'

Hij kan zich nog goed herinneren hoe hij ooit zijn televisiedebuut maakte in een korte broek als het typetje Ad Rem, een frisse Noord-Hollandse knul met een eigen zendmast, ontsproten aan de geesten van schrijvers Martin Bril en Dirk van Weelden. Boots was, zoals dat in die tijd heette, een gesjeesde student. Zijn studie Nederlands stond op een laag pitje en hij wist inmiddels dat hij schrijver of artiest wilde worden. Hij vond het leuk om 'op een zeepkistje te staan', speelde in bandjes, schreef gedichten en maakte tijdschriftjes. Af en toe las hij zijn gedichten voor. Zo ontmoette hij Bril en Van Weelden. Zij waren van dezelfde generatie als Boots, maar hadden het al gemaakt. Bram van Splunteren had de twee benaderd om iets te doen in het vpro jongerenprogramma Fa. Onrust. Dat wilden ze wel, maar ze wilden alleen niet met hun hoofd op tv. Dat moest Boots doen en dus verzonnen ze Ad Rem. Na een jaar werd het typetje geschrapt, maar Boots had een voet tussen de deur in Hilversum en liet - na tien jaar - zijn studie Nederlands voor wat het was. 'Ik mocht zelf items maken en mijn helden interviewen. Het was een droom die uitkwam. Ik had met mijn toenmalige vriendin ooit een lijstje gemaakt van potentiële werkgevers. Vrij Nederland en de vpro stonden op een en twee. En bij Vrij Nederland werkte ik al.'

Kuifje
Boots wilde aanvankelijk journalist worden, dat leek hem een romantisch beroep. 'Als een soort Kuifje lekker naar het buitenland, veel reizen. Ik zag mijzelf als avontuurlijk, maar bleek dat helemaal niet te zijn. Vrienden van mij gingen direct naar Roemenië als daar de pleuris uitbrak. Dan kwamen ze terug met stoere verhalen voor de krant dat ze in de boeien waren geslagen. Ik vond een recensie schrijven voor Vrij Nederland al best wel stoer.' Een van zijn eerste artikelen was een interview met Nick Cave. Er stond onder: Jaap Boots, freelance-journalist. 'Ik heb twee weken met dat stuk in mijn achterzak gelopen, zo trots was ik.'

Zijn carrière bij de vpro kende een vliegende start. 'De omroep was toen natuurlijk nog veel anarchistischer. Alles kon. Ik werd dj op 3fm, toen nog Hilversum 3, omdat ik een blauwe maandag dj was geweest in een disco in Bergen. Ik heb nooit een diploma hoeven laten zien en heb nooit gesolliciteerd.' Zijn liefde voor radio won het al snel van de televisie. Hij viel in bij het vaste presentatieduo Fons Dellen en Lotje IJzermans bij de programma's Villa 65 en Nozems-a-gogo. Van hen leerde hij het vak. Maar hij leerde ook wat hij niet wilde. 'Veel dj's schreven alles uit wat ze gingen vertellen. Ik was geshockeerd. Ik dacht altijd dat radio-dj's automatisch in volzinnen spraken. Dus met dat uitschrijven ben ik op een gegeven moment radicaal gestopt.'

Lemmy
Boots kreeg uiteindelijk zijn eigen programma's. Het werden shows waarin de rock-'n-roll centraal stond: bier, zweet en raggen. Of het nu de bands waren die bij hem langskwamen in Club 3voor12, of het de 'rock-'n-roll rituelen' waren die hij zocht in de kleedkamers door het hele land. 'Ik leerde dat de rock-'n-roll een enorm grote onderklasse kent. De topsterren krijg je nauwelijks te spreken; zij houden persconferenties. Ik sprak graag de kleine bandjes. What makes them tick? Zij sporen met het idee dat ik van rock-'n-roll heb: uitpakken, spelen en inpakken.' Boots hield van de mythe van de rock-'n-roll. Een mythe die in stand gehouden wordt door figuren als Lemmy, van de band Motörhead. 'Hij bleef ooit heel lang praten met een journaliste die voor mij aan de beurt was. Het was een hele leuke rockchick, dus hij nam er alle tijd voor. Een uur te laat liet Lemmy mij binnen en verontschuldigde zich uitgebreid. Overal stonden flessen drank in de hotelkamer. Overal peuken. Lemmy was heel beminnelijk en bleef zich verexcuseren. Na tien minuten was mijn tijd op, maar ik had nog helemaal geen verhaal. Lemmy gaf mij zijn nummer in Los Angeles en zei: bel mij.' Een paar dagen later belde Boots het nummer. Er werd opgenomen, maar geen Lemmy. 'Ze kenden helemaal geen Lemmy!' En zo werd Jaap Boots door de voorman van Motörhead afgescheept. 'Ik vond het prachtig. Het deed voor mij niets af aan de rock-'n-roll mythe.'