“Dit is een diepere, spirituele zoektocht naar de waarheid over ons als mensheid. Niet alleen over het Baskische of Spaanse volk, maar over alle mensen, een grote familie verspreid over de hele aarde. Hoe zijn we hier gekomen? Waar komen we vandaan? Er zijn zoveel mysteries waar de mensheid deze dagen over nadenkt.” Zo start Sebastian Pringle, frontman van Crystal Fighters, het gesprek over het album Cave Rave. Naast hem zit gitarist Gilbert Vierich, peinzend knikkend op deze persdag in Amsterdam. De filosofie van de Britse groep is als die van hippies die hebben gesnoept van LSD-suikerklontjes, maar het tweetal praat met het gewicht van academici terwijl ze diepzinnig aan hun baartjes plukken en levenswijsheden poneren.
Inderdaad: zo hedonistisch en lichtvoetig als hun nieuwste plaat Cave Rave is, zo serieus en welbespraakt zijn de heren van Crystal Fighters als ze tegenover je zitten. Is hun show een euforische viering van het leven, een gesprek met hen wil al snel uitmonden in filosofisch gewauwel. En waar uw scribent een derde Summer of Love meent te ontwaren met een snufje Ibiza-invloeden, spreken ze zelf liever van een tweede akte van de "ambitieuze" Baskische opera waar ze aan begonnen met hun eersteling Star of Love. Maar vergeef Crystal Fighters dit alles alstublieft, want ook Cave Rave staat vol krankzinnig goede hits. We tellen drie (!) nieuwe Plages en misschien wel acht hits. Dat is nogal wat op een album dat maar tien tracks kent. Pringle: “Ja, Cave Rave is een logisch vervolg van het schrift van de opa van Laure.”
Meen je dat? Want Cave Rave klínkt niet als een opera, maar als een euforisch feestje.
Pringle: “Ja, de rave is een betrekkelijk nieuw fenomeen, maar we weten zeker dat mensen ook in de prehistorie al de akoestiek van een grot gebruikten om hun veranderde staat van zijn te versterken, of die nou tot stand kwam door verhongering of dansen of het tot zich nemen van allerlei hallucinogene middelen en planten. We proberen een overeenkomst te vinden tussen de moderne nachtclub en de grot.”
Vierich: “In het verre verleden gingen mensen de grotten in om in een bijna trance-achtig bewustzijn te komen. Ze willen hun bewustzijn verdiepen, datzelfde gebeurt nu in theaters en clubs: het publiek wil zich transformeren, of dat nou met dansen of toeschouwen is.”
Toen ik Cave Rave voor het eerst hoorde, dacht ik aan de tweede Summer of Love.
Vierich grijnst: “Bedoel je 2007?”
Nee, iets eerder. Eind jaren ’80 barstte in de Britse clubs een zomer los waar gigantische raves plaatsvonden in de clubs, aangewakkerd door MDMA en acid house die uit Ibiza kwam overvliegen.
Pringle: “Nou, die Summer of Love was helaas van voor onze tijd, maar ik herken het wel degelijk. Het was een turning point voor veel mensen die euforische feesten gingen vieren op vreemde locaties en met gigantische geluidsinstallaties. Tegelijkertijd was het natuurlijk een periode van politieke onrust. Maar het moet worden gezegd: eenzelfde ontwikkeling vond er natuurlijk eerder ook al plaats met Kraftwerk, daarvoor nog met disco en zelfs daarvoor met rock ’n roll.”
Vierich: “Onze Summer of Love vierden we in 2007, een tijd waarin we vrij waren van de ketenen van studie en werk. We kwamen samen met een grote groep vrienden, en inderdaad: Ibiza was daarbij betrokken. We waren tussen de 18 en 25 en hadden een momentum van oneindigheid dat we deelden met de vrienden om ons heen. ‘Dit is het beste dat het ooit wordt, en ik hou van jullie allemaal.’ Iedereen gaat zo’n euforische periode door, hopelijk kan Cave Rave de Summer of Love zijn voor andere mensen.”
Crystal Fighters: een prehistorische rave, spiritualiteit en geestverruimende middelen
Hit-Britten luiden het seizoen in met derde Summer of Love
De euforische zomerhit Plage was in 2011 niet van de radio te slaan, en de songs op Cave Rave staat ongetwijfeld hetzelfde te gebeuren. Crystal Fighters is terug met album nummer twee, dat een derde Summer of Love mag gaan inluiden, en een tweede akte van hun Baskische opera. “Of het nou waar is of niet, we vermaken ons er prima mee.”
Ik hoorde wel meer Ibiza-invloeden terug, met de feestelijke gesyncopeerde drumpartijen en soms bijna trance-achtige, gigantische refreinen die jullie hanteren.
Vierich: “Ben je wel eens naar Ibiza geweest? Ik denk dat we maar eens samen heen moeten gaan. Er zijn nogal wat vooroordelen over Ibiza, maar ook voor de Spaanse mensen is het een van de favoriete vakantieoorden. Juist níet wegens de platte feesten, maar vanwege de prachtige landschappen aan de andere kant van het eiland. Daar zijn enkele van de meest idyllische stranden ter wereld te vinden.”
Pringle: “Ik ben het niet met je eens dat Ibiza muzikaal niets voorstelt, Gilbert. Het is een centrum geweest van allerlei ritmische patronen, je had natuurlijk een wereldmuziekrevival in de jaren ’80 met discomuziek die elementen leende uit allerlei werelddelen, in de jaren ’90 deed de house hetzelfde. En zelfs tropicalia uit de jaren zestig kwam in Ibiza terecht. Maar die platte house waar Ibiza mee wordt geassocieerd, daar hebben we niets mee. Tegelijkertijd is dat gelukzalige gevoel dat we in onze muziek stoppen ook iets dat je daarin kunt vinden.”
Laten we het eens over precies dát gevoel hebben: jullie zingen over de hoogste bergen en diepste oceanen, over nachten die eeuwig door zouden mogen gaan en natuurlijk over extatische raves. Als er íets in die thematiek past, is het drugs, toch?
Pringle knikt instemmend, maar voordat hij iets kan zeggen pakt Vierich de arm van zijn bandgenoot terwijl hij heftig nee schudt.
Pringle vervolgt: “Nou ja, we hopen natuurlijk vooral dat Cave Rave zélf die drug is die je dagelijks tot je blijft nemen. Want eh, dat geeft je niet zo’n slecht gevoel, de volgende ochtend. Drugs worden natuurlijk al de hele geschiedenis van de mensheid gebruikt. Maar de wet zegt het ene in Nederland, en iets heel anders in Engeland, dus dit is een heel verwarrend gebied waar we nu niet echt op in kunnen gaan. Laat ik het zo zeggen: veel muzikanten geloven dat er meer is dan slechts een ontwakende realiteit waar we ons in bevinden. Er is een hele andere wereld om te ontdekken.”
Dat klinkt bijna spiritueel.
Pringle: “Precies. We worden net zo graag geïnspireerd door een yoga-meester die niets hoeft te eten en slechts leeft van de zon. En geen vlees eten. We stellen onszelf de vraag: is het goed dat inwoners van de VS zoveel medicijnen als prozac en valium gebruiken, voorgeschreven door de overheid? Of zouden we ons moeten richten op alternatieve, natuurlijke geneeskunde? En de mensheid ontdekte wellicht DNA, maar sjamanen in de regenwouden van Zuid-Amerika wisten al duizenden jaren van diezelfde structuren.”
Nu ben ik het die fronst, en even zwijgt.
Vierich doorbreekt de stilte: “Dat soort vraagstukken is wat ons tot mensen maakt. Het is leuk om over na te denken en over te praten. Of het waar is of niet, we vermaken ons er prima mee.”
Cave Rave van Crystal Fighters komt 27 mei uit via Zirkulo/PIAS en is nu al te beluisteren op de Luisterpaal. De band deed vrijdag 17 mei een concert in Paradiso dat binnenkort is terug te kijken. Ook spelen ze op 1 november in de HMH, waarvoor 3voor12 Radio deze week kaarten weggeeft.