Op de weg terug na het Here's Your Future festival in Tilburg, stappen twee van de drie bandleden (alleen drummer Bram Nigten ontbreekt) uit de trein voor een interview in Utrecht. Dat is een beetje het ding met Groningen als thuisbasis: je moet altijd flink reizen. "We proberen altijd zoveel mogelijk shows in één weekend te doen. Dan hoef je maar één keer naar de Randstad te rijden. Groningen-Utrecht is twee uur en vanaf daar is alles in de buurt. Het leukste is dus een lang weekend met vier shows en bij mensen thuis slapen." WOLVON doet ook veel met de trein. "Er is nu eenmaal niet altijd evenveel geld en dan is met de trein goedkoper. Als je met een busje weg wil, ben je al snel 200 euro kwijt en dat zijn niet de gages die je meestal krijgt..."

WOLVON was een van de blikvangers van de Sound Of The Dutch Underground. Voelen jullie je vaandeldrager van de underground?
IZ: "We komen daar wel vandaan, maar wat is de underground?"
RW: "We hebben vooral veel gespeeld in de zalen die daartoe gerekend worden als Roodkapje, SUB071, OT301 en Vondelbunker. Dat zijn ook vaak de leukere plekken om te spelen."

Hoe komt dat? Er is toch een groot gesubsidieerd zalencircuit?
RW: "Als je in de Vondelbunker binnen komt, word je welkom geheten, je krijgt een biertje in je hand, vaak ook nog lekker te eten en soms best goed betaald. Die mensen doen dat puur omdat ze het gaaf vinden om met muziek bezig te zijn. Maar we komen wel eens in grote zalen waar niemand je welkom heet, waar je echt moet zoeken naar de backstage. Het is heel anders, mensen zijn veel minder direct met muziek bezig, veel onpersoonlijker en sterieler. Er zijn wel uitzonderingen, zo doet Vera dat heel goed."
IZ lacht: "En Simplon, er gaat niets boven Groningen natuurlijk. Het is heel anders in de underground. Je mag bij degene die de show regelt slapen en dat zie ik de programmeur van een groot poppodium niet doen. Het is ook logisch dat dat niet kan. Bij de ene is het z'n werk en bij de ander z'n hobby. Je doet een band niet als je die zelf niet leuk vindt en daardoor is het contact persoonlijker. Ik zeg niet dat het ene veel beter is dan het andere, maar het is als band wel leuk om dat soort dingen te doen."
RW: "Veel grote podia zijn veel te veel een institutie geworden. Dat vind ik wel jammer. Daardoor zijn ze het contact met de bands misschien wat kwijtgeraakt en misschien ook wel met het publiek."

Is WOLVON ook in dat circuit ontstaan?
IZ grinnikt: "WOLVON? Dat is een hobby. De drummer en ik speelden al in andere bands, we wilden graag een band beginnen en hadden hele goede ideeën. We hebben alle drie hetzelfde gestudeerd, dus het begon met koffie drinken in de pauze."

Welke opleiding vormt de gemene deler van WOLVON?
IZ: "KCM; Kunst, Cultuur en Media aan de Universiteit. Hoogopgeleide jongens... Maar het is nog niet af hè, dus hoogingestapte jongens moet ik zeggen. Dat hoor je er wel in toch? Intellectuele rock. En toen is deze jongen erbij gekomen eind 2010."
RW: "Ik woonde in een anti-kraakpand met onderin een oefenruimte en zij wilden daar graag oefenen. Toen ben ik erbij gaan zitten zodat zij mochten oefenen en na twee keer zeiden ze: 'he doe gewoon mee joh'. En dus heb ik leren bassen."

Het duo probeert een Duits Weizen-biertje.
IZ: "Dit is lekker man, lekker bier. Heel erg blij mee."
RW: "Dat kunnen die Duitsers wel, die weten wel wat een lekker pilsje is."

IZ: "Het is heel gek, het begon als een extreem noisy gitaar-drumproject, maar toen de bas erbij kwam werden het steeds meer liedjes. Toen was het na drie maanden duidelijk dat we een klik én nummers hadden."
RW: "We wilden een EP opnemen en shows doen en dat is gelukt. We hebben de EP comfort. gepresenteerd bij onze eerste show in de Vera Kelderbar in oktober 2011. Daarna gingen we steeds meer spelen."

Spelen voor een kratje bier en dubben of je het benzinegeld zal opdrinken?
IZ: "We schieten er meestal niet bij in."
RW: "Ja we hebben het afgelopen jaar bijna de hele studiokosten bij elkaar gespeeld."
IZ: "We zijn wel redelijk zakelijk ingesteld, alles moet weer terug in de band. Alles in de band kost eigenlijk geld en eten en drinken doe je thuis ook, dus dat doe je maar lekker van je eigen geld. Als je het niet van het podium krijgt, moet je je bek houden. We hebben op het moment ook allemaal redelijk ontspannen studieleningen... dus we zijn mede mogelijk gemaakt door DUO."

Op de plaat staat best een bak herrie, sommigen noemen het tyfusherrie, maar je hoort er wel nog een liedje in. Ending is daar een goed voorbeeld van. Is dat jullie handelsmerk?
IZ: "Wijzelf noemen het ook popnoise of noisepop. Het is wel heel hard, het mag ook moeilijk luisterbaar en raar zijn, maar er moet wel een liedje in zitten. Anders vind ik het niet boeien. Dan kun je net zo goed minimal gaan maken, of echt noise."
RW: "Je kunt best een enorme bak herrie over een liedje heen gooien en dat het toch overeind blijft staan. Platen van Mount Eerie bijvoorbeeld, het is enorm natuurgeweld-achtig, maar toch zijn het hele mooie liedjes."
IZ: "Neem een Psychocandy van The Jesus and Mary Chain; soms klinkt dat echt verschrikkelijk, maar het zijn wel echt liedjes. Hele goede liedjes, maar wel verdronken in een laag fuzz. Daardoor werkt het heel goed. Ook bij A Place To Bury Strangers zijn het hele felle geluiden, maar toch liedjes. Het komt eigenlijk allemaal voort uit een soort Joy Division geluid, alleen dan nog extremer. De meeste bands waar ik naar luisteren verpakken noise in een liedje. Dat is interessant."

Het gaat uiteindelijk allemaal terug naar Sonic Youth?
IZ: "Zeker, daar komt het bij ons ook uit voort. Het is ook heel logisch dat je uit een gitaarversterker zulke noise en gruis-geluiden wilt halen, want dat is gewoon het mooist."