"Ik slaap van drie tot tien, de rest van de dag zit ik achter de computer", zegt Sean Bohrman. "Het is nauwelijks bij te houden. Op dit moment werkt er twee man volledig op de mailorder. De bestellingen komen uit de hele wereld." Samen met Lee Rickard begon hij in 2007 het label. Eigenlijk als platform voor hun eigen band Thee Makeout Party. "We hebben tien jaar bestaan, en hoewel we niet bepaald stabiel waren - zeker een dozijn bandleden hebben we versleten - ben ik trots op onze legacy. 2EZ2LUVU, Thee Makeout Party, daar begon het allemaal mee, dat is Burger Records 001. Burger, dat klinkt lekker Amerikaans. Het begint met een b, net als veel bands. The Beatles, Big Star, Barreracudas. En we houden nu eenmaal van burgers. Iedereen houdt van burgers. Zelfs vegetariërs proberen ze te imiteren."

High school garage
Thee Makeout Party dus, een doodnormaal garagerockbandje uit een voorstad van Los Angeles, thuisbasis van de Fender-fabrieken en vruchtbare grond waaruit hardcore punkbands als Social Distortion en The Adolescents ontstonden. Een muziekscene kent de stad nog steeds. Al snel stuiten Rickard en Bohrmann op Audacity, en stelletje weirdo's op dezelfde high school in Fullerton. "Geweldige songwriters. Opeens realiseerden we ons dat we op Burger ook muziek van anderen konden uitbrengen. Zo begon het label echt." Ty Segall, Black Lips, Mikal Cronin, FIDLAR, Thee Oh Sees, King Tuff, The Resonars, de lijst met bekende namen in de garagerock houdt niet op. Zo'n beetje iedereen die er toe doet heeft de afgelopen jaren iets uitgebracht bij Burger Records. Het geheim waarmee ze al die bekende namen binnen lokken: cassettes. Niemand doet dat, dus krijgt Burger toestemming voor het uitbrengen van zo'n beetje ieder goede album uit de scene, ook als de cd of LP al bij een ander label verschenen.

"We laten onze cassettes maken bij een fabriek zo'n dertig minuten rijden verderop, in Pasadena", zegt Rickard. "De eigenaar van die fabriek is onze spreekwoordelijke vijfde Beatle. Zonder hem konden we niets. De oplages zijn klein, maar alles bij elkaar heeft hij inmiddels wel 200.000 tapes voor ons gemaakt.  Het is echt een geweldige gast. We kennen hem via een band waar we zes jaar geleden mee in contact kwamen. Zij verkochten cassettebandjes, en wij vielen er voor. Maar we kijken wel verder dan tapes. Vinyl, YouTube, Spotify, alles om de muziek te verspreiden. Om bands op weg te helpen."

Is this real?
Dat lukte in elk geval met de Groningse band Traumahelikopter. Hun album - in Nederland uit bij Excelsior - verscheen in een oplage van niet meer dan 150 exemplaren bij Burger. Het was genoeg om deuren te doen openen voor een tour in Amerika. Van SXSW tot Burger's eigen festival Burgerama thuis in Californië. "Mark van Traumahelikopter heeft me uitgenodigd om naar Eurosonic te komen", vertelt Sean Bohrman. "Ik krijg bakken met mails en demo's en had weer eens een hele stapel weg te werken toen ik stuitte op zijn uitnodiging. Of ik naar Groningen wilde komen. Alles zou betaald worden. 'Is this real?', dacht ik. Natuurlijk wilde ik dat. Uiteindelijk bleek mijn paspoort verlopen en is Lee gegaan." "Ik ben daar niet alleen verliefd geworden op Traumehelikopter, maar ook op Mozes and the Firstborn en Jacco Gardner", vertelt Rickard, die hint naar een uitgave van die laatste. "We hebben goede banden met Trouble In Mind. Jacco is awesome. En wat betreft Mozes: toen ik hun I Got Skills-7 inch hoorde was het meteen alsof ik dat liedje al honderd keer gehoord had."

Traumahelikopter bezocht tijdens hun tourtje ook de winkel in Fullerton. Sterker nog, ze sliepen er onder de platenbakken, zoals dat heel gewoon is. Bohrman opende de zaak om de hoek bij Fender Avenue in 2009 samen met Brian Flores, een belangrijke stap. "Ik was naar college geweest en had een baan bij een reclamebureau. Daarnaast tourden we af en toe met Thee Makeout Party, maar toen mijn baas dat geen derde keer wilde toestaan, heb ik ontslag genomen. Het is misschien een rare tijd om een platenzaak te beginnen, maar ach, de juiste tijd bestaat niet, je moet het gewoon doen. Mijn moeder smeekte me het niet te doen. Soms dacht ik ineens: mijn God, wat ben ik aan het doen?! Maar als ik dan een joint rookte, dacht ik: nee man, alles komt goed. Wiet heeft op iedereen een ander effect. Wij krijgen er zin van in werken. Wij krijgen de gekste ideeën als we roken, en we voeren ze ook uit. Burger tv? Goed idee! Een week later hadden we de eerste aflevering."

Geen label, maar een culturele revolutie
Mark Lada van Traumahelikopter: "Er heerst echt een Wayne's World gevoel met die twee. Het is een wonder dat er zo veel actie is, terwijl ze daar de hele dag blowen. Er hing een gigantische wietlucht in de zaak, maar toen de politie kwam wist Sean heel professioneel zijn doktersvoorschrift te tonen." Hij omschrijft de winkel als zo'n typische plek in een suburb van Los Angeles. "Het zit op een hoek van een vierkant blok, tegenover een liquor store. Het zit niet in een winkelcentrum, je moet er echt speciaal naartoe komen. Ze hebben er van alles, natuurlijk veel hedendaagse garage, maar ook weirde country, pop, jaren tachtig. Ze staan overal voor open. En ze menen het, het is geen grap. Burger is voor het geen label of platenzaak, het is een culturele revolutie."

"We willen absoluut niet als opstapje gebruikt worden", vertelt Rickard. "We willen echt met bands werken. Tegenwoordig krijgen we soms albums aangeboden in licentie. Of we even 500 dollar af willen rekenen aan het label. Zo werkt het niet. Dan ontdekken we liever zelf iets. We gaan ons niet laten vertellen wat we leuk moeten vinden. We willen zo min mogelijk geld boven ons hoofd hebben hangen en zo onafhankelijk mogelijk zijn. Zo'n 200 van onze releases zijn debuutalbums. We houden er gewoon van dingen te ontdekken." Het missiewerk beperkt zich zeker niet tot het heden. Recent bracht Burger de twee klassieke eerste albums uit van de Engelse sixties psychrock band Nirvana. "Er was hier in de buurt een platenmarkt waar leden van Nirvana signeerden", vertelt Sean. "Ik heb Lee er meteen bij geroepen. Kijk nou wie hier zijn! 'Julie weten dat we de Engelse Nirvana zijn?', vroegen ze nog. Natuurlijk wisten we dat. Nu kunnen we mensen laten horen wie de echte Nirvana is. Soms zeggen mensen dat we te veel uitbrengen, maar er zit echt wel kwaliteitscontrole op. Er is gewoon te veel goede muziek."

I'll make it happen for you
Tijdens SXSW had Burger niemand minder dan Roky Erickson te gast, de merkwaardige oervader van de psychedelische popmuziek, met zijn band Thirteenth Floor Elevators. De twee showcases van Burger waren sensationeel en lieten precies zien waar het label voor staat. Ze vonden plaats in Hotel Vegas, een stukje wild westen aan de oostkant van Austins centrum. Langs een stoffige weg staan twee aan elkaar geplakte cafés, met elk een capaciteit van niet meer dan honderd man. Boven de whiskyflessen in de ene bar hangt een gigantische snoek, achterin de andere de opgezette kop van een tapir. Je kent ze wel, een soort mini-pony met een klein frutselslurfje. Buiten staat onder een XL partytent een podium met twee backlines. Terwijl de ene band speelt, kan de volgende al soundchecken. Hoppa, kwartiertje spelen, vijf minuten change-over, en de volgende. En daar in de hoek staan ze, in grote stapels: de cassettebandjes van Burger favorieten als Pangea, Guantanamo Baywatch, Jacuzzi Boys en The Memories.

De zanger van die laatste band staat even na zijn optreden in de lange rij voor de toiletten. De rij staat vol met muzikanten die net op het podium stonden of figuren die zomaar in het volgende bandje kunnen zitten. The Memories is een typische Burger-band. Een stelletje slackers uit Portland met rafelige, korte liedjes over seks. Met zijn kleine postuur en zijn vlassige snorretje brengt de zanger de sexy meisjes op de eerste rijen tot zenuwachtige giecheltjes als hij zingt dat ze een 'big man' nodig hebben. "A big man tough and a big man strong, you need a big man thick and a big man long. I'll make it happen for you."

Nooit zal zo'n band vermoedelijk zelf de overstap kunnen maken naar Europa, zoals dat geldt voor de meest Burger-acts. Maar dat geeft niet. Het bestaansrecht is er alleen al door die paar honderd cassettes en met ieder optreden. Meer old school DIY krijg je het niet. En intussen wordt het Burger-platform wel steeds groter. Voor het eigen festival Burgerama wisten de jongens dit jaar met gemak 3.000 kaarten te verkopen, genoeg om volgend jaar nog een stapje groter te durven. En heel stiekem worden vast plannen gesmeed voor een Europees tourtje. "Met Burger willen we mensen hoop geven", zegt Rickard. "Een reden om weer in rock 'n roll te geloven. Schrijf het maar op, dan is het officieel een feit. Burger Invasion Europe, we gaan het doen!"