"Of we in het vervolg geen samples van Michael Jackson meer wilden gebruiken." Dat was de belangrijkste boodschap die de broers van Disclosure meekregen van hun manager, die zich na hun eerste single aansloot. "Niet zo handig, vond hij. Ha! We hadden geen idee. Onze eerste singles waren eigenlijk meer een soort oefenen met produceren", zegt Howard Lawrence, die oogt als een doodnormale jongen van 18. Als ie er niet zo'n moordend tourschema op na hield, zou hij voorzien zijn van een gezonde Britse vetlaag. Maar net als zijn vader lang geleden (hij zat onder andere in de weinig succesvolle band No Angry Men, progrock, geen punk) doken hij en zijn broer vol het muziekleven in. "Geen van mijn vrienden doet dat, maar voor mij is het doodnormaal. Ik voel me ook niet jong, ik hoor er gewoon bij. Al was ik aan het begin wel zo jong dat ik soms de club niet in mocht. Dan moest de eigenaar gebeld worden om de uitsmijters te overtuigen dat ik er toch echt bij hoorde."

In juni verschijnt het debuutalbum van het duo, getiteld Settle. Inmiddels heeft Disclosure tot zijn eigen verbazing in Engeland al twee grote radiohits te pakken: Latch en White Noise. De eerste was al een verrassing, de tweede nog meer. "Na Latch wilden we een supercoole undergroundtrack maken, voor de clubs. We waren op tour met AlunaGeorge. Haar stem is heel uniek en tof, dus dat leek een goede match. Niemand hoeft het te draaien, dachten we. Naar de charts kijken we überhaupt niet. Stond ie ineens op nummer 2 in de hitlijst. Op het album zal een mix van clubtracks en meer popliedjes met vocalen komen te staan."

White Noise maakt gebruik van typische elementen uit de vroege house, en dat hoor je veel op het moment. Vooral de soulvolle vocalen doen denken aan de oer-Chicago house, die rechtstreeks afstamde van de soul en de disco. Maar het belangrijkste element van White Noise is de gouden bas-hook. Super simpel, maar ongelofelijk pakkend. "Het was het eerste geluid dat we uit een nieuwe synthesizer haalden", vertelt Howard. "We zaten er een beetje mee te klooien en wisten eigenlijk meteen dat het goed was. Een paar dagen later hebben we de kick eronder gemaakt, en toen was het al bijna klaar. We hebben nog nooit zo snel een track gemaakt."

Maar als het alleen maar oude house was, zou Disclosure vast niet zo fris en nieuw klinken. De act past helemaal in het heden. "Guy was wel oud genoeg om naar clubs te gaan, en hij kwam in eerste instantie met dubstep thuis. Dat vonden we tof, maar niet zo heel muzikaal. En we komen uit een heel muzikale familie, allebei onze ouders waren professioneel muzikant. Op een gegeven moment kwam Guy met Burial en Joy Orbison, en toen wisten we wat we wilden. Dancetracks met akkoorden en melodie. We maken alles in een eenvoudige studio, met Logic als basis. Een paar synths, simpele mics. Iedereen kan dit. Een vriend van me is veertien. Hij heet Happa en maakt brute techno. Dat kan gewoon."

Toch probeert Disclosure de tracks geheel in familietraditie op het podium zo live mogelijk te brengen. Niet alleen achter de laptop, maar met synthesizer, basgitaar, percussie, vocalen. Een probleem: de heren hebben een voorliefde voor vrouwelijke vocalen. Naast die track met AlunaGeorge is ook hun remix van Jessie Ware's Runnin' een grote clubhit. Vorige maand in Trouw Amsterdam hadden ze geluk: Jessie Ware stond dezelfde avond in de Melkweg en begon vroeg genoeg om aan te kunnen haken bij het slotstuk van hun gig. "Als het lukt is het leuk, maar meestal kan het natuurlijk niet. Gelukkig ben ik op het album zelf gaan zingen." Dat is wederom geen strategische beslissing, maar een typisch geval van toeval. "Ik had een demo ingezongen, een soort richtzanglijn. Twee dagen later kwam ik terug, had Guy de hele track al afgemaakt. Oké!"

Met al die 'toevallige' hits op zak toert Disclosure momenteel oneindig rond. Ook in Amerika, waar nog niet een officiële release uitkwam. "Toch hebben we er al twee keer een volledig uitverkochte tour gedaan. De tracks zijn er nu eenmaal, de kracht van het internet is gigantisch. De Amerikanen zijn hongerig. En ze dansen anders dan de Europeanen, meer op een hiphop-manier. Trapmuziek gaat daar ook keihard, Hudson Mohawke enzo. We komen natuurlijk voortdurend dezelfde mensen tegen. SBTRKT, Totally Enormous Extinct Dinosaurs (goede naam!), Skream en Benga. Het zijn allemaal onze vrienden. Vijanden hebben we nog niet gemaakt. Dat komt vast nog."