Vorig jaar tijdens SXSW zoemde zijn naam rond: Kendrick Lamar, de kleine rapper van Top Dawg Entertainment, een clubje uit Los Angeles dat bezig is vanaf de grond een imperium op te bouwen. Dit jaar keert hij terug als een van de grootste sterren van het festival. Woensdag stonden bij zijn show al rijen voor zijn optreden, ook vanmiddag in Stubb's is het bomvol. Kendrick Lamar is de bedachtzame rapper, die zich onttrekt aan de stoerdoenerij van veel van zijn collega's. Een jongen van de straat, die rapt over wat daar gebeurt, maar daar tegelijk een zekere afstand van neemt. Zijn beats hebben sporen van de klassieke soulvolle Los Angeles sound, gemengd met de scherpe elektronische sound van vandaag. Zijn set heeft min of meer dezelfde opbouw als onlangs in de Melkweg, met eerst wat oude tracks (begeleid door dezelfde praatjes als in Amsterdam: 'who follows me from day one?'), met Hold Up als uitschieter. Er zit vreselijk veel routine in, en op de een of andere manier mist hij de scherpte die hij in de Melkweg wel had. Alsof hij na vier dagen Austin inmiddels wel weet wat er gaat gebeuren. Gaandeweg de set komende de favorieten van zijn doorbraakalbum Good Kid mAAd City. Money Trees, met sample van Beach House, zijn enige echte banger Backseat Freestyle, tot slot natuurlijk Swimming Pools (Drank). Poor (drank). Headshot (drank). Sit down (drank). Stand up (drank). Pass out (drank). Wake up (drank). Faded (drank). Faded (drank). Kendrick laat zich streng toespreken door zijn geweten: glip niet weg, houd je doel voor ogen. Kendrick had een droom, en die is verdomd hard aan het uitkomen. Maar hij moet wel waken voor de automatische piloot. Stay hungry.

Reikhalzend wordt uitgekeken naar het onstuimige gezelschap Parquet Courts uit Brooklyn. Het uitstekende album Light Up Gold is hen al vooruitgesneld en de Mohawk is dan ook packed. Onder het publiek aardig wat Nederlandse club- en festivalboekers die heel gretig naar buiten lopen want Parquet Courts maakt het hier helemaal waar. Deze band verenigt veel kwaliteiten in zich: pakkende songs, twee leadvocalisten, Ramones-achtig stampwerk, Pavement-achtige gekkigheid, energie, brutaliteit en humor. Het ene moment laat iedereen zich meeslepen door een mooi liedje, even later barst de moshpit weer los. Iedereen wil Parquet Courts hebben deze zomer. Indiestad en De Wereld Draait Buiten zijn vooralsnog de gelukkigen in Nederland. (Willem van Zeeland)

Een pulserende synthesizer luidt het optreden van Suuns in. De mannen zijn voorzien van zonnebrillen en hebben zichzelf zojuist voorzien van een gezonde laag zonnebrand. Het is een mooi contrast met hun donkere, diepe muziek. Onlangs verscheen hun tweede album Images Du Futur, en dat belooft op zijn minst een poging om iets absoluut nieuws neer te zetten. De muziek van de Canadezen is dan ook in vrijwel ieder aspect anders de standaard. Niet alleen hebben de songs geen overbekende couplet-refrein-structuur, de vocalen galmen gigantisch en liggen diep in de mix. Correctie: refreinen zijn er wel een soort van, en dan opgejaagd door a-melodieuze harde gitaarpartijen. Er zijn songs zonder bas, er zijn songs die drijven op die ritmische synthesizer. Op sommige momenten wordt het zowaar dansbaar, zoals in de nieuwe single 2020. Spannende band, die de ambitieuze titel van zijn plaat waar maakt. (Atze de Vrieze)