Dat het blog een van de heetste feestjes van de avond geeft, is al voor binnenkomst duidelijk. De Amerikaanse kids die deze week spring break hebben staan in een rij van zeker honderd meter voor de deur te hopen op een plaatsje binnen. 3voor12 bespreekt de hoogtepunten van de avond.

Het uit Montreal afkomstige Blue Hawaii bestaat al een aantal jaren, maar liveoptredens zijn altijd schaars geweest. Zangeres Raphaelle Standell-Preston is over het algemeen te druk met haar andere band Braids, waarmee ze de afgelopen jaren al met succes op London Calling en Le Guess Who stond. In Blue Hawaii zingt ze over de UK Bass beats die haar vriend Alexander Cowan uit zijn tafel vol elektronica haalt. Het is zowel sfeervol als dansbaar, wat zo vroeg op de avond goed aanslaat. Op dit moment voelt het nog iets te veel aan als een djset met vocalen, maar dit kan uitgroeien tot een zeer boeiende liveact. Laten we hopen dat ze de komende tijd wat meer tijd krijgt om ook met dit project op tour te kunnen.

Ontstaan uit ex-leden van de bands Beach Fossils en Smith Westerns kiest DIIV niet voor de makkelijke weg. De in essentie mooi dromerige en ook best toegankelijke popliedjes zijn grotendeels instrumentaal en worden overspoeld met een dikke laag shoegaze. En dat is op het podium nog meer zo dan op plaat. De nummers worden langer uitgesponnen en de effecten worden volledig opengedraaid. Daar staat tegenover dat de set zeer zorgvuldig wordt opgebouwd, waardoor het toch voor iedereen in het publiek behapbaar blijft. De band staat dus niet voor niets met groot zelfvertrouwen op het podium. Nee, DIIV zal geen hits scoren en ook geen headliner worden, maar aan alles is duidelijk dat ze dat ook niet ambiëren. Ze doen het voor de liefhebbers, en daarvan kunnen er met deze show alleen maar meer komen. Het doet in ieder geval uitzien naar Le Guess Who May Day, waar de band in mei zal spelen.

Op het programma staat de band aangekondigd als Special Guest, maar toch blijkt een groot deel van het publiek speciaal voor Local Natives te zijn gekomen. Afgelopen weekend stonden de jongens uit Californië nog op het festival  Where The Wild Things Are en voor hun optreden lijken de jongens toch wat last te hebben van een jetlag. Het opbouwen en soundchecken duurt wat langer dan gepland, waardoor de band ruim twintig minuten te laat begint met spelen. Op SXSW betekent dat helaas wel dat de band gewoonweg twintig minuten minder heeft om zich te presenteren. En op een set van veertig minuten betekent dat dus een halvering van de speeltijd. Gelukkig blijkt bij de eerste noot de jetlag verdwenen als sneeuw voor de zon en wordt het materiaal van de vorige maand verschenen tweede plaat Hummingbird met verve gepresenteerd. Local Natives ontpopt zich tot band van formaat en de nummers worden door de vele fans luidkeels meegezongen. Een niet te missen artiest voor de komende festivalzomer. 

Een beetje een vreemde eend in de bijt vanavond op het Pitchfork-feestje is John Talabot. Tussen de bands valt een dj natuurlijk al direct op, maar het publiek gaat er ook nog eens voor een groot deel direct vandoor na afloop van Local Natives. Alsof weinig publiek nog niets is, heeft hij een oude tuintafel gekregen die het bijna begeeft onder het gewicht van de draaitafels. De Spanjaard laat zich niet uit de weg slaan. Hij draait een gedreven set en trakteert het publiek op een half uurtje disco van de bovenste plank, met af en toe een deep house nummer van zijn vorig jaar verschenen plaat ƒIN. Het mag dan een stuk leger zijn dan eerder op de avond, de mensen die er nog zijn dansen de blaren op de voeten.