DAG 6 & 7, ZONDAG 17 / MAANDAG 18 MAART
AUSTIN - MIAMI
Op zaterdag zijn we tot het gaatje gegaan in Austin. Nu is dat gaatje in Austin veel dichterbij dan in Miami, eigenlijk is alles tijdens SXSW om twee uur 's nachts afgelopen. In Miami kan je het klokje rond. Ondertussen is het programma hier zo uitgebreid dat je tien dagen non-stop zou kunnen doorgaan. 240 uur achter elkaar dus!
Joost van Bellen in de USA (5): "Ik ben een sinner, maar God houdt van sinners"
Van Austin naar de honeymoon suite in het tropisch warme Miami
Joost van Bellen laat Austin achter zich en koerst naar Miami voor de Winter Music Conference. "Voor velen lijken de Verenigde Staten één groot land, maar niets is minder waar. Het verschil tussen Texas en Florida is enorm, het verschil tussen Austin en Miami ongelofelijk groot. De U.S.A. is eigenlijk te vergelijken met Europa, in New York sneeuwt het, hier in Florida is het benauwd en tropisch warm. Dit land is zoveel verder dan wij, de Verenigde Staten van Europa is helaas nog ver weg. Ik ben geloof ik één van de weinigen die zich meer Europeaan voelt dan Nederlander, ik zou veel liever een Europees paspoort willen hebben dan een Nederlands rood boekje. Is daar eigenlijk ooit iemand over begonnen? Bestaat die mogelijkheid al? Zoals Albert Einstein al zei: 'Nationalism is the measles of mankind'."
Manager Junkie XL regelde towncar met chauffeur
Zondagochtend om acht uur ging de wekker, ik had geloof ik drie uur geslapen. Maar dat deerde niet, het is allemaal leuk, ik voelde me redelijk fit en we hebben onszelf in Miami twee dagen rust gegeven. Voor de deur van ons geweldige huis stond een towncar met chauffeur in pak klaar. Zo'n dikke luxe Amerikaanse auto die niet rijdt maar zoeft, waarin je diep wegzakt in de leren bekleding en als in een droom de wereld aan je voorbij ziet trekken. Dit met dank aan Michiel, de manager van Junkie XL, die de auto voor ons geregeld had. Een taxi op de zondag na SXSW bestellen is veel te gevaarlijk, vele tienduizenden mensen moeten tegelijkertijd naar het vliegveld, de kans is groot dat er zonder een receptionist van een hotel geen taxi komt opdagen.
Sander en ik gingen met pijn in ons hart weg. Peter Rauwblog vond het vooral heel spannend, het is zijn eerste keer hier. Ik mis na twee dagen mijn huisgenoten al, mis het fietsen door die rock 'n roll-stad in de droge hitte, mis de overvloed aan goeie muziek, de leuke mensen overal. Ik ga in Miami zeker ook de super vriendelijke security missen, die je elke dag, met een clownsneus en met een lach, in de moordende hitte welkom heten. En ik ga die jongen missen die rondliep met een zelf beschreven kartonnen reclamebord en zijn mobiele oplaadstation voor telefoons. Daar werd dankbaar gebruik van gemaakt.
Op het vliegveld van Austin zagen we honderden artiesten met flightcases en gitaarkoffers. Het grondpersoneel leek er aan gewend, er was zelfs een special guitar-case-announcement: als je een harde gitaarkoffer had moest je die afgeven bij het boarden, men beloofde er voorzichtig mee om te gaan. Een andere oproep vertelde dat de vlucht overgeboekt was en dat men vrijwilligers zocht om hun plek op te geven en een dag later te vliegen. Niemand reageert dan. Vijf minuten later vraagt men hetzelfde maar biedt nu een waardebon van $ 400,-, een diner en een goed hotel in de stad. Dat verleiden van passagiers kan steeds hoger oplopen; meer geld in coupons, nog betere hotels, businessclass tickets. Voor sommige passagiers lijkt het een spel, wachten en dan toehappen voor iemand anders dat doet. Je zou er zelfs je levensstijl van kunnen maken: elke dag vliegen van hot naar her, eten en slapen in luxe hotels betaald door de vliegtuigmaatschappij. Op Austin Bergstrom International Airport klonk op de achtergrond de vertrouwde country & western door de speakers. Amerikanen kunnen alles zo lekker vet aanzetten, ik hou er van. Maar hoe zou dat in Nederland zijn? Nick & Simon op Schiphol? Hm.
Verlopen Wannabeastar naast het Bugs Bunny-hoofd van Sjammie
Met 45 minuten overstaptijd in Atlanta hebben we wonder boven wonder onze vlucht naar Miami gehaald, en nog opmerkelijker; onze bagage kwam op de band voorbij schuiven. Goed geregeld Delta Airlines! Ondertussen namen onze SXSW-huisgenoten uitgebreid afscheid via ons Whatsapp groepje. Een bekkentrekkende foto van een verlopen Wannabeastar naast het Bugs Bunny-hoofd van Sjammie van Nobody Beats The Drum wachtend op het vliegveld van Houston. Een vermoeide Peter die schreef dat hij geweldigenoten had. Ik ken de noten van Peter niet maar geloof hem op zijn woord, die zijn vast geweldig. Sander Kerkhof plaatste een foto van een gegrilde kip die anaal gepenetreerd was door een blik Belgisch bier. Die truc ken ik en hij werkt. Doe een blik sterk bier open, schuif de kip eroverheen, en zet hem in de grilloven of op de barbecue. Echt heel lekker.
Artiesten, managers en hoge dance-piefen willen ALTIJD een betere deal
In Miami is alles anders. Het is minstens zo warm als in Texas, maar de hitte is hier drukkend, zwaar door de luchtvochtigheid. We pakten een taxi met een Haïtiaanse chauffeur die bijna niets zei en al zijn bewegingen in slow motion deed. Hij was uitgemergeld, vel over been. We zijn zelfs ergens onderweg gestopt omdat de goede man moest plassen. Later vertelde hij dat hij erg ziek was en bijna dood was geweest. Hij zat onder de medicijnen waardoor hij constant naar de wc moest. Dan zie je meteen de donkere kanten van dit land, zelfs als je doodziek bent werk je door, ook als je een gevaar op de weg bent.
Sander en ik zijn ingecheckt in het Mondrian Hotel, een luxe flatgebouw ingericht door de Nederlandse ontwerper Marcel Wanders. Dat betekent overal schemerlampkappen groot als de klokken van de Big Ben, veel krullerig behang, Delfts blauwe tegels met haaien en strandtafereeltjes en een douchekop vanuit een kristallen kroonluchter. Maar het is goed toeven hier, ik klaag niet. Tenminste: ik klaag niet meer. Klagen bij het inchecken in een hotel in Miami deze week hoort erbij, het is een sport. Aangezien bijna alle gasten doorgewinterde artiesten, managers, agenten en hoge piefen van dance-industrie zijn wil men sowieso ALTIJD een betere deal. De receptie is daar op ingesteld. Ze geven je als eerste een kamer die niet goed is en wachten eigenlijk op je terugkomst om te klagen. Doe je dat niet dan ben je een sufferd en hebben zij meer speelruimte om deze week mensen tevreden te stellen.
Suite met waanzinnig uitzicht op de baai van Miami
We hadden een kamer met twee kleine bedden, geen flessenopener en een loszittend deurtje. Dat kon niet door de beugel natuurlijk! We hebben verteld dat we hier al een keer of tien zijn geweest, dat Sander en ik een stel zijn, al achttien jaar bij elkaar en dat we gaan trouwen. Vooral dat laatste deed het hem. Hotelmanager erbij, alle kamers werden omgegooid en nu zitten we in een suite met twee ruime kamers, een balkon met een waanzinnig uitzicht op de baai van Miami en we kregen er gratis internet voor de hele week bij. Peter zit in een ander hotel. Misschien hebben jullie zijn geweldig leuke blogposts op het Rauwblog gelezen. Ook hij heeft na een klacht over zijn kamer (boven een airconditioning die de vloer van tot een trilplaat maakte) een veel betere plek gekregen.
Op ons balkon zagen we de zon onder gaan boven het knalgroene water van Biscayne Bay. Er vlogen zwermen pelikanen in de lucht, jetski's schoten voorbij, cruiseschepen groter dan de Amsterdam Arena die schoven langs de horizon. Op het vaste land zagen we de lichten en vlammenwerpers van het Ultra Festival knallen. Op een van de wolkenkrabbers heeft men een enorm LED scherm geplaatst waarop teksten en psychedelische patronen verschijnen, afgewisseld met een schaduwdansende sekspoes van honderd meter lang. Ultra is dit jaar twee weekenden achter elkaar en is volledig uitverkocht. Commerciële dance met een poprandje is hier geëxplodeerd, ze noemen het EDM (Electronic Dance Music). Er zijn eindeloze discussies over, vooral via twitter. Het zou niet cool zijn, de doodsklap voor de échte house, het verkwanselen van alles wat zo mooi zou zijn aan elektronische dansmuziek.
Mij maakt het niet zoveel uit, ik ben geen fan van Swedish House Mafia (en zij ook niet van mij trouwens), vind popmuziek anno 2013 weinig boeiend. Maar ik kan er niet boos over worden, het is wat het is, de tijden veranderen, je gaat er in mee of niet. Gelukkig is er veel meer hier te doen, en is de scheidslijn tussen wat EDM en wat andere muziek zou zijn nauwelijks te zien. Het is gewoon goed of slecht, en ook dat is natuurlijk smaakgebonden. Ik heb nog geen idee of we aankomend weekend naar Ultra gaan. Ik heb een AAA-pas gekregen, maar mijn kompanen Sander en Peter nog niet. Het is allemaal vreselijk moeilijk dit jaar zegt men. We zien wel, er is genoeg te doen.
Vlakbij het hotel zit Whole Foods, mijn favoriete supermarkt. Alles is biologisch, heel lekker en de sfeer is relaxed. Heel iets anders dan het stressvolle Albert Heijn waar ieder product in plastic verpakt wordt, of Marqt waar je niet alles kan krijgen wat je zoekt. Op weg naar de bio-supermarkt begon ik Miami weer leuk te vinden, stoere sportschoolmannen die bibberige designhondjes uitlaten, bestuurders van auto's die niet op de weg letten maar nauwlettend in de gaten houden of er wel naar hen gekeken wordt, de mooiste palmbomen, hagen vol paarse bougainville, oude art deco hotels in pastelkleurtjes met ouderwetse neon logo's, de rijkdom en de armoede, de waanzinnige superhotels en de vervallen dichtgespijkerde bed&breakfast huisjes ertussen.
In Wholefoods moest ik meteen lachen om een hooggehakte dame die apestoned van de Xanax in haar telefoon stond te wauwelen. 'Hello...who is this? Am I talking to somebody?' 'I'm, well, I'm somewhere, I don't know. I think I'm in a supermarket.' 'What's wrong?' 'Who are you?' 'I can't hear you.' En dan het gesprek wegdrukken en meteen iemand anders bellen met hetzelfde verhaal. En natuurlijk niemand aankijken, ergens in een ander universum verkeren, je boodschappen op de grond laten vallen en gewoon doorlopen zonder het op te rapen, geen gedag zeggen tegen de caissière. Achter ons in de rij bij de kassa stond een jongen in een Fred Perry shirt met een Storm Troopers-helm op, in zijn wagentje een flinke struik boerenkool (kale heet dat hier, dat is zo ontzettend gezond, ook voor Star Wars soldaten). Het is de gewoonste zaak van de wereld om zo te shoppen. Miami is de gekte voorbij.
In Miami kom je niet binnen met een badge maar via je netwerk
Ik heb maar liefst dertien uur geslapen en dacht op maandag lekker te ontspannen. Maar niets was minder waar. We hadden nauwelijks iets geregeld qua gastenlijsten voor deze week, ik heb dit keer mijn huiswerk niet gedaan. In Miami koop je geen badge, ik zou niet weten waarvoor. Je zoekt via de beroemde 'The List', Facebookpagina's van artiesten, websites van platenlabels en via je contacten uit wat er allemaal te doen is. En dan maak je een schema en ga je iedereen mailen en sms'en. Ik heb dat geloof ik tien uur zitten uitvissen met hulp van Peter Rauwblog. We hebben nu een leuk schema in de steigers staan. Dat schema gaat alleen maar groter worden, het wordt onmogelijk om straks alle feesten te bezoeken. Op maandagnacht wilden we naar een strandfeestje waar Aeroplane zou draaien, maar de goede man gaf geen sjoege op mijn verzoekjes voor de lijst. Later bleek het feestje niet te zijn doorgegaan. En dat is maar goed ook, zo heb ik er weer tien uur slaap bij.
Dear Pope, will you be serving lesbians, gays, bisexuals and transgenders too?
Ik werd vreemd genoeg om vijf uur in de ochtend wakker na een vreemde droom over een mollige Chinese sm-dwerg met wie ik seks zou gaan hebben. Waar hij nou weer vandaan kwam, geen idee! Ik ken geen Chinese dwergen, heb er zelfs nog nooit een gezien en ik hou niet van sm. Ik ben wat in de war uit bed gegaan, ben mijn balkon opgestapt om daar meteen uit te glijden op de spekgladde stenen vloer en kleddernat te worden. Vannacht regende het pijpenstelen in Miami. Ik heb me afgedroogd en heb drie uur naar het plafond liggen staren en ben op twitter gaan koekeloeren. Er was een tweet van de nieuwe paus: 'True power is service. The Pope must serve all people, especially the poor, the weak, the vulnerable.' Ik heb de goede man (laten we voor nu van het beste uitgaan) een vraag gesteld: 'Will you be serving the lesbian, gay, bisexual and transgender community too? Like equal loving people?' Ik heb geen antwoord van hem gekregen maar ben wel bedolven onder reacties van katholieken van over de hele wereld. Gelukkig geen hate-tweets, maar blij word ik er niet van.
Ik ben een sinner, maar God houdt ook van sinners. Ik ben immoreel, mijn levensstijl verdient geen goedkeuring. Tussen de regels door lees je dat ik een tweederangs mens ben. Ik doe dingen die God verboden heeft en moet daar mee stoppen, dan komt alles goed. Laat dat nou nét niet op mijn agenda staan deze week. Miami, ik ben klaar voor je en ga met volle teugen genieten van alles dat je te bieden hebt. Misschien levert dat een plek in de hel op, maar ik heb het idee dat het daar een stuk minder saai is dan in de hemel.