CONCERT:
Passenger, Pinkpop Mainstage, zaterdag 15 juni 2013

MUZIEK:
Mike Rosenberg aka Passenger maakt folkmuziek met een rauw randje. De authenticiteit van zijn stem is een van de speerpunten in zijn geluid. Zijn teksten zitten vol humor en zelfspot. De in Australië woonachtige Brit werd in Nederland vooral bekend met  het nummer 'Let Her Go' (liefdesliedje over het loslaten van zijn geliefde). Het nummer kwam in oktober vorig jaar in Nederland twee weken op nummer één te staan. Met zijn inmiddels vijfde album All the Little Lights is Passenger een late ontdekking in Nederland. 

PLUS:
De singer-songwriter verontschuldigt zich met prettige zelfspot: 'You all having fun laying in the sun and getting drunk, and now you have to listen for an hour to depressed folkmusic'. De sympathie voor de man wordt naarmate het optreden vordert steeds groter. Bij het tweede nummer vraagt hij het publiek geen iPhones of camera's te gebruiken, maar enkel zelf samen te luisteren naar zijn muziek. Het verzoek wordt direct met gejuich ontvangen. Tussen de nummers door blijft hij ontspannen over zijn liedjes vertellen. In het bijzonder wil hij een zekere Dave (Toethuis, zijn promoman) bedanken die hem via internet benaderde om zijn muziek op de Nederlandse radio te draaien, twee weken later was hij de nummer-één-hit, de rest is geschiedenis. Hij weet het publiek komisch op het verkeerde been te zetten: gniffelend kondigt hij een nieuw geschreven liedje aan, en hij zet een folkversie in van Survivors 'Eye of the Tiger', wat direct het intro is voor zijn hit 'Let Her Go', die uiteraard luidkeels wordt meegezongen. Van alle kanten komen de hartjes uit het publiek richting de zanger.

MIN:
De cover van 'The Sound of Silence' van Simon & Garfunkel is een lange uitgerekte versie die niet echt pakt. Aan het einde van de set probeert hij ook nog een folkversie van Bruce Springsteens 'Dancing in the Dark' in te zetten, maar halverwege het lied maakt hij een laatste slag op de gitaar en bedankt voor de korte coversessie die hij met het publiek mocht delen. In het verhalende intro van het nummer '27 Years' verliest Rosenberg zich in zijn moralistische verhaal, het wordt met al zijn levenswijsheid een soort preek van de week. 

CONCLUSIE:
Passenger lijkt met zijn baard en houthakkershemd de zoveelste cliché-folkie die jammerende liedjes over de liefde zingt. Maar niets is minder waar: met zijn originele teksten, die hier en daar lekker maatschappijkritisch zijn, blijft hij integer en dicht bij zichzelf. Tussen de nummers door vertelt Rosenberg dat hij vorig jaar nog als straatmuzikant op het Leidseplein stond te vechten voor een mooi plekje, niet wetende dat hij twaalf maanden later op het hoofdpodium van zo'n groot festival mocht staan. Zijn zenuwen weet hij, ondanks zijn aankondiging vooraf, goed in bedwang te houden. Een of twee nummers komen niet helemaal lekker uit de verf en een mislukte imitatie van een trompet lacht hij weg met een 'That was awful, right?' Passenger neemt met zijn liedjes het publiek overtuigend mee naar zijn wereld. Zijn wijsheden zijn soms aan de moralistische kant, maar je kunt niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop deze bescheiden troubadour het immense veld zo klein kan laten lijken als het Leidseplein. Helemaal in zijn eentje. 

CIJFER: 
7