CONCERT:
Andy Burrows, Pinkpop Brand Bier stage, vrijdag 14 juni 2013
MUZIEK:
Drummers zijn doorgaans niet bepaald de genieën in een band, maar Andy Burrows droeg wel degelijk zijn steentje bij aan de songs van zijn oude band. Noem het Razorlight light, wat hij nu maakt. De knusse huiskamerversie, compleet met een antieke wereldbol op het podium en zo'n ouderwetse schermlamp met roze frutsels aan de onderkant. En nee, 'America' staat niet op de setlist.
PLUS:
De ongewassen lange haren herinneren nog aan zijn wilde dagen, voor de rest is Burrows solo een stuk knuffelbaarder geworden. Hij maakte zelfs al een complete kerstplaat met Tom Smith van Editors. Ook in deze set - tijdens ballade 'Maybe You' - zijn al wat kerstbelletjes te horen. Toch begint de set opmerkelijk pittig, vooral doordat de drummer lekker doortikt. Met 'Because I Know That I Can' en 'Shaking The Colour' laat hij een zekere 'America'-ambitie horen. Beste nummer is het swingende (lelijk woord, maar wel adequaat in deze) 'Keep On Moving'.
MIN:
Halverwege gaat hij op de zwijmeltoer. Drie nummers op rij legt de drummer zijn stokjes opzij en neemt hij de banjo ter hand. Basis van de songs zijn nu een goedkoop pianogeluid en de akoestische gitaar van Burrows. Eerst roept hij zijn publiek nog een jolig 'toppie' toe, maar voor 'Battle For Hearts And Minds' (van zijn band I Am Arrows, toen hij nog niet onder zijn eigen naam durfde te zingen) vraagt hij zijn publiek zelfs even helemaal stil te zijn. Kansloze missie natuurlijk in deze setting. In het hart van de set zit het drakerige 'If I Had A Heart' (als Andy een hart had, zou hij haar laten gaan). Dat is de stijl waarmee hij het succesvolst is. Die andere hit - 'Hometown' - heeft ook dat softe. Ook in hun genre zijn het absoluut geen songs voor de eeuwigheid.
CONCLUSIE:
Echt een sterke zanger is Andy Burrows niet, een personality al helemaal niet. Misschien is het daarom wel dat hij het best overeind blijft in de wat meer uitbundige songs. Maar we kunnen wel constateren dat hij zich succesvol heeft weten los te weken van die aansteller Borrell. Och weet je nog? Toen die keer dat ze op Pinkpop speelden, allemaal in smetteloos witte kleren? En dat filmsterrenvriendinnetjesgedoe backstage? Nee, doe dan maar Andy Burrows in zijn bloemetjeshemd met een zachtaardige maar oprechte liedjesset. Deze man deugt tenminste.
CIJFER:
6
#PP13: Andy Burrows maakt Razorlight light
De knusse huiskamerversie
Tot voor kort zat Andy Burrows in de meest gehate band van Engeland. Als je rond 2007 aan collega-muzikanten vroeg wat de slechtste band van het moment was, antwoordden ze zonder aarzelen: Razorlight. Razorshite. Nou had die band wel een paar aardige radiosongs, maar in Johnny Borrell ook een frontman die veel arroganter was dan zijn palmares rechtvaardigde. Andy Burrows vond dat zelf ook: hij ontvluchtte de drank en de heethoofdigheid, en nu staat hij hier de bescheidenheid zelve te wezen.