Nine Inch Nails, Lowlands Alpha, vrijdag 16 augustus 2013 

Er zijn heel veel NIN-nummers die je absoluut gezien moet hebben. 'March Of The Pigs', 'Hurt' en 'Closer' bijvoorbeeld. De laatste vanwege de funky baslijnen, de nog net iets superieure dynamiek en de manier waarop Reznor die vertolkt. Een hele show meepakken, is een nog veel beter plan. Ook indrukwekkend is dat een nummer uit 1994 (van tweede plaat The Downward Spiral) nog zo'n impact en relevantie heeft.

De opkomst. Reznor betreedt als eerste het volkomen lege en in kil wit licht badende podium en net als je denkt dat hij een vertraging aankondigt, start hij de nieuwe single 'Copy Of A' in. Verder is er alleen een bouwlamp, als de tweede man verschijnt. Eén voor één komen de vijf leden op met een standaard vol percussie of elektronica en terwijl de uitstekende nieuwe track zich ontvouwt, krijgt het decor vorm. Dat blijkt de opmaat naar zoveel meer.

Heel mooi hoe het publiek in het intro van de gevoelige slotsong 'Hurt' muisstil is en dan spontaan mee begint te klappen en juichen, terwijl op de achtergrond het leed uitgebeeld wordt met oorlogsbeelden van concentratiekampen, executies en bombardementen.

Het voorste vak in de Alpha is niet helemaal vol, maar de tent wel redelijk gevuld. Later wordt dat ondanks de regen minder, wellicht kiezen mensen voor de modernere zomerhits van Disclosure. Makkelijk is het natuurlijk niet dat Nine Inch Nails. Ook visueel krijg je het behoorlijk voor de kiezen met een batterij lampen die op ooghoogte de zaal in priemen. Niettemin leidt de opener meteen tot de eerste pit en is de publieksparticipatie (woordelijk meezingen, klappen etc.) spontaner en massaler dan bij Biffy Clyro eerder op de dag.

Een set die bijna 25 jaar NIN behelst en nummers bevat van bijna alle acht belangrijke releases, inclusief drie tracks van de sterke Broken EP, plus de twee recente singles en dan vanaf de eerste tot de laatste noot zo weet te boeien, zonder echt gedateerd te klinken, dat is knap. Ook visueel heeft de band het dik voor mekaar, met projecties over verschuivende panelen, soms volledig duister met twee man die Reznor dan handmatig uitlichten.

Ok, soms is het wat té verblindend, is het lichtbombardement bijna misselijkmakend, speelt het met je evenwichtsgevoel en word je bijna gedowngen om de ogen te sluiten. Maar laten we eerlijk zijn; met de ogen dicht genieten en je totaal overgeven aan een muziekshow is geen slechte zaak. En ze speelden toch maar mooi een nummer meer dan op Pukkelpop, dat het zonder 'Hurt' moest doen. Prima headliner.