Nick Cave and the Bad Seeds, Lowlands Alpha, 18 augustus 2013

Na twee albums schudde Nick Cave zijn woeste alter ego Grinderman weer af. Wat volgt is een van de meest kalme Bad Seeds platen die hij ooit maakte. Dat hoeven we absoluut niet te zien als een naderend pensioen. Cave slingerde zich als een slangenmens door zijn dertigjarige carrière. Hij was een wildeman, maar ook een overtuigende crooner. Maar bovenal is hij een begenadigd verteller, die uit alledaagse zaken en uit de grote literatuur- en godsdienstgeschiedenis weet te putten.

Niet 'Jubilee Street', maar 'Higgs Boson Blues' is het meest overtuigende nieuwe liedje in de set. Het lange nummer heeft een plek centraal in de set, en de Alpha hangt aan Cave's lippen. Wie naar 'Push The Sky Away' luistert, zal in eerste instantie opmerken hoe subtiel de plaat klinkt. Pas in tweede instantie valt het venijn op dat Cave toch in ieder woord legt. Vanavond op het podium spat het vuur van de songs af. 'Jubilee Street' krijgt een tempoversnelling die de band bijna uit elkaar laat donderen. Cave kan zich nauwelijks staande houden, maar komt uiteindelijk toch als overwinnaar uit de strijd.

Nog indrukwekkender zijn de twee klassiekers, waarvoor Cave afdaalt naar de eerste rijen. De eerste keer bij 'From Her To Eternity', door Cave werkelijk duivels gezongen. Hij spuugt de woorden het publiek in, terwijl hij op de rand van de barrier balanceert en een hand zo'n beetje het hele optreden vast klemt. De close ups op het schermen tonen de aders in zijn markante voorhoofd. De duivel zelf wordt later aangeroepen in standard Stagger Lee, misschien wel de meest pittige van zijn Murder Ballads. 'In come the devil,' zingt Cave. 'He's got a fucking iPhone in his hand.'

And if your friends think / That you should do it different / And if they think / That you should do it the same / You've got to just / Keep on pushing / Push the sky away. De reguliere set eindigt extreem klein met het titelnummer van de nieuwe plaat. Na al het gif komen deze woorden extra binnen. Heel het optreden keek Cave ons recht in de ogen, maar ineens zien we hem in een andere rol. Een man die alles wel zo'n beetje gezien heeft, en die uit eigen ervaring weet dat het zin heeft, de hemel bestormen.

Die hand, terug naar die hand. De greep houdt zo lang aan, dat hij wederzijds moet zijn. Cave heeft natuurlijk trouwe fans, mensen die al jaren met hem meegaan, maar met deze spot zal hij ongetwijfeld ook voor velen een kennismaking zijn. Maar goed dat er nog genoeg in het vat zit.

Nick Cave is geen gedroomde headliner in de categorie Muse of Foo Fighters, maar met zijn 55 jaar nog altijd een van de meest charismatische performers op aarde.