De uit Ohio afkomstige band speelde eerder dit jaar al in Nederland en staat nu voor het eerst op Lowlands. Heartless Bastards maakt muziek die ergens tussen roots- en garagerock in zweeft; enerzijds puttend uit de rijke Amerikaanse roots traditie, maar ook met elementen uit de grunge en indierock.

Tijdens de eerste nummers staat de band wat onwennig op het podium, alsof ze net uit het vliegtuig zijn gestapt of een krap uur eerder wakker zijn geworden, net zoals het merendeel van het publiek overigens. Blikvanger van de groep is zangeres/gitariste Erika Wennerstrom, maar de rol van gitarist Mark Nathan moet niet onderschat worden. Zijn gevarieerde klankenpalet geeft de muziek extra gelaagdheid.

Dankzij de drummer van The Black Keys werd The Heartless Bastards getekend door Fat Possum Records. Mede daardoor wordt de band ook regelmatig vergeleken met hun mateloos populaire landgenoten. Maar The Heartless Bastards is nog mijlenver van de geoliede machine die The Black Keys heet. Er wordt een heel degelijk potje rock gespeeld, maar het komt allemaal wat ongeïnspireerd over en het heilige vuur ontbreekt vandaag. Het is niet heel druk bij dit openingsconcert in de Lima op deze tweede festivaldag en na drie ballads op rij dreigt het veld leger te worden. Net op tijd wordt er dan toch weer een stampende rocker ingezet. Een degelijke show, maar ik heb het idee dat dit niet hun beste concert ooit is geweest. In september zijn er herkansingen in Paradiso, Amsterdam en Paard van Troje, Den Haag. (Pieter van Hoogdalem)

Maison du Malheur is een van de bands die zaterdag de Lima in een feest doet veranderen. Tenminste, dat is de verwachting. De groep is gevormd rond liedjesschrijver J.P. Mesker die zingt, gitaar en banjo speelt. Samen met de overige bandleden maakt hij een mengelmoes van honky-tonky jazz, klezmer, blues en alles wat daar nog bij past. Twee jaar geleden konden we ze voor het eerst op Into The Great Wide Open zien, vandaag dus op Lowlands. 

Maison du Malheur is aan het soundchecken wanneer het eerste applaus al klinkt. Terecht, want de muzikanten verstaan hun instrumenten uiterst goed. Gejoel klinkt wanneer ze aan het concert beginnen. Bij het eerste nummer moet de band nog even inkomen, maar daarna staat het publiek al te dansen. Feesten kunnen de mannen dus wel: waar de blazers hun adem tot het uiterst gebruiken, gaan de handen van de pianist en drummer steeds sneller heen en weer. Opvallend is de man met de sousafoon, hij bespeelt het instrument alsof hij op een metalconcert is (inclusief lange haren).  ‘Wie hobbelt er met me mee?’ vraagt frontman J.P. Mesker. Het antwoord is luid gejuich. Ook komt bij ‘Wicked Transmission’ een gastmuzikant de theremin bespelen. Zo spookachtig als het eruitziet, zo spookachtig klinkt het ook. Toch is het jammer dat het geluid van de groep soms te massief wordt met een overdosis aan bas, maar dat ligt meer aan de tent dan aan hun kwaliteiten. Een feest was het zeker (inclusief polonaise). En het vintage-gevoel dat de band uitstraalt is zeker van nu: feesten is van alle tijden. (Iris Mooij)

Het West-Afrikaanse land Mali barst van de goede muzikanten, die vaak hun albums opnemen in de Bogolan-studio's in Bamako, hoofdstad van Mali. Geluidstechnicus aldaar is ene Ben Zabo en toen hij genoeg de kunst van al die muziekmakers heeft afgekeken, nam hij zelf een plaat op. En nu toert Ben Zabo voor het eerst door Europa en doet hij gelukkig ook Lowlands aan. De bij aanvang al glimlachende Zabo is gekleed in een bont gekleurd authentiek Afrikaans gewaad, net als de meesten van zijn medemuzikanten.

Ben Zabo en zijn mannen maken hele vrolijke en uiterst dansbare afrobeat. Zabo's stem is niet heel goed, maar hij zingt te weinig om daar een probleem mee te hebben. Een grote rol is er weggelegd voor de bespeler van de Afrikaanse xylofoon die echt geweldige solo's speelt. Het publiek danst met een zeer brede glimlach op het gezicht. Zabo is erg grappig: 'I hope to find a wife here. I couldn't find one in Mali, because I am a poor musician and they want a car and a house und so weiter.' Maar Zabo is ook politiek geëngageerd: 'Recently, we had a big day in Mali. A voting day! Mali has elected its first democratic president. So let's dance in harmony now!' En gedanst werd er zeker, vooral op het waanzinnig groovende nummer 'Sensenbo'. (Maarten van Heuven)

Al twintig jaar hanteert Eläkeläiset dezelfde formule: vijf Finse mannen die al bijna twintig jaar internationale hitklassiekers verhumppaën. Letterlijk, want het woord humppa (wat wij kennen als hoempa) komt altijd voor in de titels en teksten van de nummers. 

Dat het publiek wist wat ze te wachten stond was wel duidelijk: feestmutsen, stropdassen, indianenveren, vlaggen, dildo’s, sjalen, takken, mutsen en vooral veel, heel veel trappelende feestgangers die samen met Eläkeläiset de Lima op z’n kop willen zetten. Wellicht mede door Kees van Hondt die deze band als ‘keeswaardig’ tipte. Terwijl de bandleden het podium betreden, schreeuwt het publiek al keihard: humppa, humppa, humppa! En hoe kan het ook anders, wanneer de eerste toon wordt ingezet, gaat het publiek he-le-maal los. Dansend alsof het leven ervan afhangt. Een van de bandleden wil duidelijk nog meer: hij besluit tussen de feestende menigte verder te spelen, waar hij na een paar minuten crowdsurfend weer terug naar het podium wordt gebracht. Daar wordt geproost met bier en sigaretten. Het hek is nu helemaal van de dam: de een na de ander wordt de lucht in gehesen en maakt een rondje boven de menigte, terwijl bier, zweet en polonaise steeds meer de overhand nemen. Wat een gekte, wat een bizar feest. 'No Limit' (‘Humppaa Tai Kuole’) laat iedereen nog extra zweten, voor zover dat nog kan. Maar ‘no limit’ voor Eläkeläiset? Ze hebben  al twintig jaar een vaststaande formule die een duidelijk genre behelst. Is dat erg? Nee, want als je mensen door kunt laten dansen terwijl ze een bloedneus hebben, dan weet je als band dat je publiek het naar z’n zin heeft. En daar gaat het bij Eläkeläiset om. (Iris Mooij)

Het leuke van een podium als de Lima is dat alle denkbare muziekstijlen de revue passeren. En nu staat er plots een onvervalste reggaeband uit Jamaica. Protoje The Indiggnation, die eigenlijk Oje Ken Ollivierre heet, komt uit een muzikaal nest. Zijn moeder scoorde in de jaren zeventig een hit met 'Breakfast in Bed' en zijn vader was een grootheid in de calypso scene. Zelf houdt de Jamaicaan het op reggae. Het hedendaagse element is dat Protoje vooral rapt over de traditionele reggaebegeleiding.

Als Protoje The Indiggnation het podium opkomt, verstopt hij zich achter capuchon en zonnebril. Die capuchon gaat snel af en maakt plaats voor een muts. Misschien niet heel actueel, reggae, maar wat een lekker vertrouwd gevoel als die lome groove van start gaat. Al bij het eerste nummer gaan de handjes in de lucht. ‘Do you like it?’ ‘Yes!’. Natuurlijk ontbreken de heupwiegende, zwoele achtergrondzangeressen niet bij dit concert. Net als het Nederlandse Beef, heeft ook de leadgitarist van deze band een voorliefde voor heftige metalsolo’s. Als een ware stuntgitarist bespeelt hij zijn instrument zelfs met zijn tanden, zoals we dat kennen van Jimi Hendrix. Maar iets meer variatie in zijn sounds zou wel lekker zijn. Uiteraard komt ook de onvermijdelijke ode aan marihuana voorbij. Tegen die tijd is het podium al omhult in een wolk van wietdampen en wierook. De erfenis van Marley en Tosh is in goede handen. (Pieter van Hoogdalem)

Niet eerder speelde een groep uit Bosnië-Herzegovina op Lowlands, aldus de festivalorganisatie. Toch maar even een kijkje nemen wat dit collectief muzikaal te melden heeft, lijkt het toegestroomde publiek te denken. Opeens klinkt een computerstem vanaf het podium, die het publiek op uiterst komische wijze welkom heet in het Nederlands. En dat zet meteen de toon van het concert: opgewekt, vrolijk kortom: feest!

Muzikaal heeft het allemaal weinig om het lijf. Bijna alle nummers zijn op dezelfde manier opgebouwd: men neme een uptempo ska-groove, twee mc's die hun positieve boodschap het publiek in brullen en een saxofonist die ons er door zijn typische spel aan herinnert dat het Dubioza Kollektiv uit de Balkanregio afkomstig is. Waarom een succesvolle formule wijzigen, zal de band gedacht hebben. En inderdaad, succes hebben ze absoluut met hun Balkan-ska. De nummers van het collectief gaan vooral over tolerantie en wijzen elke vorm van nationalisme af, wat ingegeven zal zijn door de tragische oorlogen die in die regio gewoed hebben. Die boodschap zal het publiek grotendeels ontgaan zijn, want men is vooral gekomen om te hossen, te crowdsurfen en helemaal los te gaan. En Dubioza Kollektiv mag terugkomen voor een uitgebreide toegift. (Pieter van Hoogdalem)