James Blake, Lowlands Bravo, zondag 18 augustus 2013
#LL13: James Blake voor het intense onderbuikgevoel
Diepe bassen en diepe tranen in sterke set
Een Engelse twintiger met donkerblonde haardos loopt zijn eigen stem tot een samenzang ontstaat. Subtiel zorgen de synths voor een broeierige aanvulling en daarna hoort de Bravo hem vandaag voor het eerst, in deze opener ‘I Never Learnt To Share’: de diepdonker trillende bas van James Blake. Die is voelbaar tot in de buik.
HET CONCERT:
DE ACT:
James Blake is bezig met een nimmer eindigende muzikale zoektocht. Het grote publiek maakte kennis met hem door de Feist-cover 'Limit To Your Love'. Blake kan een dubstep-bas zo hard laten trillen dat festivalorganisatoren met doodsangst toekijken of hun podium niet instort, maar combineert het altijd met de vocale gevoeligheid die hij deelt met Antony en Bon Iver. Veel interessanter dan die bekende cover is zijn dit jaar verschenen tweede plaat Overgrown waarin hij meer gospel en R&B op zijn warme electronica loslaat.
HET NUMMER:
‘Retrograde’ is niet alleen een hoogtepunt in de set, het is een hoogtepunt van Lowlands.
HET MOMENT:
Die eerste wapperende bas dus. In ‘I Never Learnt To Share.’ Daarin klinkt een mooie belofte door.
OOK OPMERKELIJK:
Hij speelde hem gewoon hoor, ‘Limit To Your Love.’ Een uitgestrekte versie ook.
HET PUBLIEK:
De Bravo is vol en broeierig. Het gros is bereid om mee te gaan in de trip, maar vooral na ‘Limit To Your Love’ verlaat een groepje de tent voor lucht en luchtigheid.
HET OORDEEL:
Weinig mensen kunnen hun muziek zo warm laten klinken als Blake die synthlaag op synthlaag stapelt totdat hij hoort dat het goed is. Of perfect, zoals bij afsluiter ‘Retrogade.’ In de Bravo laat hij een prachtversie van dit nummer horen. Zijn ‘you’re on your own in a world you’ve grown’ vliegt onder de huid. Ontroert echt. Het is het slot van een optreden waarin Blake de aandacht naar zich toetrok. Naar zijn persoon ook. Visuals zijn er niet. Eigenlijk zijn er een paar lampen en drie zittende mannen: naast Blake een (digitale) drummer en een gitarist/knoppendraaier/toetsenist. Blake is blij dat het zo donker is: ‘It makes me feel at home’. Elke klank die hij laat horen, elke gevoelige uithaal die hij doet: alles krijgt de ruimte te ademen. Blake is zeker geen pleaser. Het middenstuk van de set is zelfs minimaal. Stilte en aandacht wordt opgeëist, want spannend blijft het. Door de ritmes die constant de andere kant op gaan. Door dat zuigende synthgeluid. Door Blakes vocalen die hij soms op Bon Iver-achtige wijze vervormt. De klanken en de bassen kunnen hard worden aangezet, maar het is nooit log machtsvertoon. Overgrown blijkt een grote doos vol traktaties. Het titelnummer heeft dezelfde kwetsbaarheid als het eerder genoemde ‘Retrograde.’ Maar het opvallendst is ‘Voyeur’ op driekwart van de set, waarvan de syths wat voller hadden mogen klinken, maar dat onverwacht ontaardt in een houseversnelling. Bij Blake weet je niet wat er gaat gebeuren. Hij bewijst op Lowlands waarom hij één van de interessantste artiesten is van de laatste paar jaar.