Alabama Shakes, Lowlands Alpha, zondag 18 augustus 2013
#LL13: Alabama Shakes, de gitaarband die het wél lukt
Fantastische Brittany Howard pakt Alpha in
Gitaarbands gaan niet echt lekker op deze editie van Lowlands. Waar de tenten redelijk gevuld zijn aan het begin van de optredens, lopen ze steevast leeg. Is een uurtje muziek zonder elektronische beats tegenwoordig te veel gevraagd van een publiek? Gelukkig niet, zo laat Alabama Shakes zien. Van het begin tot het eind geeft de Alpha liefde.
HET CONCERT:
DE ACT:
Alabama Shakes speelt warmbloedige garagesoul en werd met de release van de debuutelpee Boys & Girls vorig jaar een sensatie. Met haar schurende stem bezingt Brittany Howard de sores van een leven als postbode in een klein dorpje in het Zuiden van de VS. Als een kind zo blij was ze toen de band zo succesvol werd dat ze haar baan kon opzeggen. En die frisheid en bezieling spat van de muziek af, bijvoorbeeld in doorbraaksingle en albumopener ‘Hold On’.
HET NUMMER:
‘Hold On’. De doorbraakhit van Alabama Shakes wordt al vroeg gespeeld; het is vanmiddag het derde nummer. Om de kenmerkende hard-zachtdynamiek nog verder te versterken speelt de band de coupletten opvallend stil, om dan juist in het refrein volledig los te barsten. ‘Yeah, you gotta WAAAAIT!’ krijst Howard in de microfoon. Het ‘Hooooold on’ vlak daarvoor wordt door de hele Alpha meegescandeerd.
HET MOMENT:
Meteen daarna krijgt de band de tent aan het dansen met de opzwepende rock-’n-rollsong ‘Mama’, de b-side van de single ‘Heavy Chevy’ (niet op het album). Omdat het oeuvre van Alabama Shakes toch grotendeels uit mid-tempo soulballades bestaat, is dit een uitstekende keuze om nog wat extra pit aan de show te geven.
OOK OPMERKELIJK:
Tijdens ‘Heartbreaker’ krijgt Howard opvallend veel reactie van de Alpha. En dat voor zo’n rustige lovesong, die langzaam maar zeker naar een climax toewerkt. Halverwege haalt Howard uit met haar rauwe schurende soulstem en staat de hele tent te juichen.
HET PUBLIEK:
De sfeer zit er voor aanvang van de show al goed in: de cameraman krijgt applaus als hij zijn plek inneemt en het nummer waarmee de band opkomt, wordt al meegeklapt. Het publiek blijft Alabama Shakes gedurende de show veel liefde geven en die wordt beantwoord: ‘We play a lot of shows, and we do a lot of festivals,’ begint Howard. ‘But you know what still makes us feel good? Y’ALL make us still feel good!’
HET OORDEEL:
Wat andere gitaarbands deze editie van Lowlands maar niet voor elkaar krijgen, lukt Alabama Shakes wel. Een uur lang de hele tent erbij houden zonder dat er een elektronische beat te horen is. De grootste tent van het festival nog wel. Dat is met name de verdienste van Brittany Howard: hoewel uitstekende muzikanten, staat de rest van de band als een stel contactgestoorde hillbillies op het podium. Maar Howard is vanmiddag fantastisch. Authenticiteit is een vreselijke term, maar het is een woord dat hier zich blijft opdringen. Het is echt. Toch ontkomt Alabama Shakes – een retroband van de bovenste plank - bij vlagen niet aan clichématigheid. ‘I Ain’t The Same’ bijvoorbeeld is het standaardriedeltje over een onbezorgde jeugd en hoe je dan toch onherroepelijk ouder wordt. Het nieuwe nummer ‘Joe’ is helaas ook een niemendalletje, en laat het optreden tegen het eind nog een beetje inzakken. Maar Alabama Shakes herpakt zich met ‘You Ain’t Alone’ en sluit de set knallend af met ‘Heavy Chevy’. Begeleid door een uitbundig applaus verlaten de vijf het podium, het publiek vraagt zelfs om meer. Maar de roadies die de boel komen afbreken, smoren die hoop in de kiem.