Tame Impala, Lowlands Alpha, vrijdag 16 augustus 2013
#LL13: Tame Impala afstandelijk groots
Psychedelische Australiërs vullen Alpha met galm
Galm is een van de wonderlijkste en lastigste elementen in de popmuziek. Zeker in zo'n grote tent als de Alpha. Tame Impala gaat zijn best doen om het hoofdpodium naar zijn hand te zetten met hooks waarin het intrappen van wah-wah's veel belangrijker is dan het verschuiven van akkoorden. Slepende, diepe psychedelische rock.
HET CONCERT:
DE ACT:
Vorig jaar verscheen Lonerism, het tweede album van de Australiërs. Een titel die uitstekend aansluit bij die van hun debuutalbum - Innerspeaker - en de meest succesvolle song van die plaat - 'Solitude Is Bliss'. Frontman en brein Kevin Parker is een naar binnen gekeerd mannetje, dat blijkt uit alles. Hij kan kennelijk maar een kleine cirkel om zich heen hebben, en dat straalt hij ook op het podium uit. Maar in die kleine cirkel bruist het wel van het talent.
HET NUMMER:
Verdeeld over twee platen heeft Tame Impala heel wat klassesongs. 'Solitude Is Bliss', waar het allemaal mee begon. 'Feels Like We Only Go Backwards', een ontroerende song over een spaakgelopen relatie. Maar het allerbest is setafsluiter 'Apocalypse Dreams', het wereldliedje dat MGMT weigert te schrijven. Het heeft een hook, een tempovertraging en uiteraard een vlammend jamslot. Inclusief reprise.
HET MOMENT:
Het begint wat... nou ja, tam. Met een paar oude nummers komt de set wat tot leven, maar wat er gebeurt bij 'Half Full Glass of Wine' is echt ongelofelijk. Het is nota bene een nummer van de eerste ep, nog voor het debuut, maar live werkt het geweldig. Ineens is de hele Alpha gevuld, ineens is de galm precies goed. Als een zwaan die met grote vleugelslagen over het water rent en ineens de wind eronder heeft. Jazeker, zo glorieus voelt het. En het is geen toeval dat het een puur muzikaal moment betreft, dit hoogtepunt. Geen goede grap, geen meezingmomentje, geen stage invasion, pure muzikale klasse.
OOK OPMERKELIJK:
Het zijn vooral de langere jamsongs waarin Tame Impala tot zijn recht komt. Misschien komt het wel doordat dan de muziek het woord kan voeren in plaats van de frontman. Het liefst verstopt hij zich. Hij overvoert zijn stem met galm en laat hem ook nog eens opgaan in synthesizers links en rechts van hem. Op de beste momenten wordt hij opgezogen door het geheel. Nog zo'n hoogtepunt is 'Desire Be Desire Go', een albumtrack van het debuut met een sterke, stevige basisriff en veel variatie.
HET PUBLIEK:
Aan het eind van de set is de Alpha zo'n beetje half leeg, en dat best wel te begrijpen. Zeker het eerste kwartier is het zoeken naar houvast met al die galm. Die komt er, maar alleen voor geoefende luisteraars. Tame Impala heeft niets dat ook maar in de buurt komt van een Alpha-anthem en heeft niet bepaald een uitnodigende uitstraling.
HET OORDEEL:
Je ziet het weinig: psychedelische rockbands die kunnen doorgroeien naar dit niveau. Vaak is het charmant, maar niet strak genoeg. Of wel strak, maar toch echt te niche. Ook deze band krijgt de Alpha lang niet vol, maar goed is het wel. Tame Impala heeft de songs en de kwaliteit om uitgeroepen te worden tot een van de toppers van deze stroming.